nacionalismo

Galiza é terra de "raíces firmes" e de "poetas comprometidos", salientou a deputada nacionalista Mercedes Queixas na homenaxe deste sábado en Noia.

A portavoz nacional do BNG incide na “incompatibilidade” de estar á fronte do Goberno Galego e do PP español.

En febreiro de 1922, unha parte moi importante da historia do nacionalismo galego dilucidouse en Monforte de Lemos. Durante tres días, referentes do galeguismo reuníronse para debater e conformar a constitución dun movemento político, cultural e social que aínda hoxe encadra e vertebra o discurso do nacionalismo. Un século despois, a semente do galeguismo segue a agromar da terra co obxectivo que Castelao manifestou: vencer.

Tivo lugar en febreiro de 1922 e a ela acudiron algúns dos máis grandes expoñentes do movemento nacionalista galego da época.

Fanse esta sexta feira dez anos da XIII Asemblea Nacional do Bloque Nacionalista Galego (BNG) no compostelán Mercado de Gando de Amio. O tempo transcorrido, ademais de cicatrizar algunhas feridas, achega perspectiva sobre un proceso onde a maioría da militancia do BNG viviu momentos, no político e persoal, difíciles. 

As Milicias Galegas non escaparon ao mal fado da historia que é de nos. Ao fin, un outro capítulo dese pasado que chega deformado por unha trepia sinistra empeñada en presentar a Galiza como unha simple extensión do relato español, ao pobo galego como unha realidade submisa e ao nacionalismo como un movemento politicamente irrelevante.

Incorpora, entre outros integrantes, o escritor e ensaísta David Rodríguez,  Breixo Lousada responsábel de movementos sociais do BNG, Montse Prado deputada no Parlamento Galego e responsábel de formación ou Inácio Pavón representante da FGAMT-CIG

 

Unha militante nacionalista máis a facer un memorando de sufrimento, lealdade e dignidade. Outra paxina imperdíbel agochada polo silencio imposto aos derrotados e que debe ser escrita en letras de ouro. A historia, ao fin, daquelas loitadoras anónimas do Partido de Castelao e de Bóveda, que sufriron a enxurrada fascista e que sementaron a Galiza do terror de fanegas de solidariedade e resistencia.

 

A actividade armada non foi o método principal de loita política adoptado polo nacionalismo galego no seu combate contra a ditadura durante ás dúas primeiras décadas do franquismo. Mentres a parte minoritaria do nacionalismo, da que formaban parte Mariano Castelao, Xosé Velo ou Ramón de Valenzuela, outorgaba un papel chave á guerrilla como actor decisivo no derrocamento da ditadura, a facción maioritaria, liderada por Ramón Piñeiro, dubidaba da súa eficacia e virtualidade para combater o franquismo. Malia a isto, importancia cuantitativa e cualitativa do corpo orgánico e social do nacionalismo na guerrilla foi superior do que tradicionalmente se lle veu asignando  

Xosé Ramón Ermida Meilán (Foz,1973) é autor de diversas investigacións sobre a represión franquista, a historia do nacionalismo e os movementos sociais e políticos na Galiza contemporánea. Nesta quinta feira, achégase en Nós Diario á participación dos militantes nacionalistas na guerrilla antifranquista.

 

A efixie a Ánxel Casal, editor da revista ‘Nós’ e alcalde galeguista de Santiago de Compostela, asasinado polos fascistas en 1936, segue á espera de facerse realidade. Hai máis de dous anos que o pleno do Concello compostelán aprobou unha moción do BNG para erguer unha estatua en lembranza de Casal e da veciñanza represaliada polo franquismo. Porén, o Goberno do socialista Sánchez Bugallo mantén o acordo na neveira.  

O 17 de decembro era a data preferida por unha parte do nacionalismo para celebrar o Dia da Patria Galega. Malia que a II Asemblea Nacionalista de 1919 acordou instituír o 25 de xullo como festa nacional, o 17 de decembro mantívose até os anos 50 como unha efeméride chave do calendario nacionalista.

 

O BNG celebrou este 6 de decembro en Pontevedra un acto de homenaxe e conmemoración do 90 aniversario da fundación do Partido Galeguista, nacemento do nacionalismo político organizado.

Reparto de responsabilidades na ponte de mando nacionalista.

A elección dos órganos de dirección desenvolveuse conforme ao previsto. A  formalización dunha única candidatura ao Consello Nacional, á Executiva Nacional e á Portavoz Nacional levou a aprobación dos tres niveis de dirección por práctica unanimidade.