Lilith, o quinto disco de María Rodés, está inspirado nunha temática chea de referencias ao mundo feminino, ás bruxas, á maxia… e é unha homenaxe a todas as mulleres de espírito libre. 

Foi lindo ir à Arca da Noe numa manhã fria e soalheira. Por esse espaço rural passam artistas várias, músicas de todos os estilos, com muito nome ou sem tanto, e isto é possível desde que Noemí Vázquez se lançou a um projeto tão inovador como autêntico: criar um entorno de cultura estável no rural.

Aínda que o 2020 fose un ano terrible para case todos os sectores, en especial o das artes, a Editorial Galaxia, na súa colección Sonárbore, non parou a maquinaria.  Entre os escasos traballos que saíron neste tráxico ano, está ‘Lingua guapa, cantos que contan…’. 


 

Cara a 1992, Mike Oldfield  non precisaba presentacións. Debutando con aquel xa icónico Tubular Bells, a carreira do artista mantivo sempre un nivel de cariño do público único, que aínda a día de hoxe continúa. Lonxe de ser simplemente un artista importante, debemos destacar tamén a súa capacidade para recoñecer un talento saído do noso país como poucos despois: Voyager, o décimo sétimo álbum do británico, comezaría a súa andaina cun tema chamado “The Song of the Sun”, aparecendo nos créditos un tal Bieito Romero que, uns anos antes, lanzaría o mesmo tema orixinalmente baixo o nome de O son do ar. 

O barítono, pedagogo e director de escena Eladio Chao é descendente dunha liñaxe de emprendedores e activistas culturais, iniciada por José María Chao e continuada por Eduardo Chao e Alejandro Chao, sobre os que Xurxo Martínez escribíu que “tiveron unha relación intensa e relevante para o Rexurdimento”. 

A realidade enganosa é un traballo no que Néboa aposta por un pop en galego sofisticado con melodías inspiradas tanto polo folk galego como polo jazz.

Tampouco é que sexa para tirar foguetes, pero Salvaxe mantén o pulso durante a súa hora e media de pracer culpábel cumprindo con todas as expectativas dun thriller sen pretensións destas características.

Netflix aposta polo cinema de calidade. Unha decisión inducida pola soada polémica co Festival de Cannes e culminada co asalto aos Óscar coa Roma de Cuarón. Saíulle ben, moi ben. Antes diso mantiña a súa fábrica de netflixploitation onde o filme era só un produto onde a calidade brillaba pola súa ausencia; mero contido para encher a inxente oferta do xigante do vídeo baixo demanda. Esa fábrica continúa, pero xa hai unha clara estratexia por sacar un ou dous filmes, como mínimo, que destaquen de maneira notábel. O ano pasado foi a quenda de Historia dun matrimonio de Noah Baumbach e O irlandés de Martin Scorsese. Este ano, sen dúbida, será o de Mank.

Wolfwalkers retoma os mitos e lendas celtas de Song of the Sea cunha historia in crescendo na liña d’O segredo do libro de Kells, a crueldade dos contos dos irmáns Grimm e con referencias veladas a Brave ou A princesa Mononoke, nada menos

Pracer inmenso poder comezar 2021 coa última achega de Margarita Ledo premiada no Festival de Cinema Europeo de Sevilla co Premio Especial á Mellor Dirección.

A musicóloga suíza Dorothé Schubarth chegou a Galiza de vacacións despois de facer un percorrido por toda Europa investigando a música popular e as súas conexións primixenias e arcaicas. 

Reestrea en cinemas, convertida a 4K, da obra mestra de Katsuhiro Ōtomo baseada no seu propio manga homónimo.