emigración

Contan que, en 1908, cando tiña mercadas as pasaxes para a outra beira, ofrecéronlle un traballo que lle atallou o impulso de facer as Américas e asentouno para sempre no Val de Miñor. Nacera en Ourense; a súa dona procedía dunha abastada familia fidalga de Eiras (San Amaro), Os Tizón. 

O presidente da Xunta reclama medidas que favorezan a integración persoal e familiar das persoas retornadas, así como facilidades no proceso de volta á Galiza.

O Congreso español aborda a reforma do voto emigrante mentres Interior suxire que se manteña a obriga de declarar que se quere participar para poder exercer ese dereito no exterior.

"1979. Carrexando unha maleta cargada de entusiasmo, Carmen chega a unha Barcelona vibrante, moderna e chea de contrastes para pasar o verán". Tamén unha Barcelona abafante. Unha cidade "de paso". Eis a presentación d'Unha rapaza de provincias (Xerais, 2021), a última novela da escritora Cecilia F. Santomé. Un tributo a esa emigración galega "interior, en feminino".

O Consello da Cultura Galega fornece os diarios desde o Arquivo da Emigración Galega. A colección foi recuperada por un grupo de traballo dixirido polo profesor Bieito Alonso.

O Museo do Gravado de Ribeira dedícalle unha exposición ao artista que, en palabras de Luís Soeane, foi "exemplo dun tipo de galego que anda polo mundo, o fillo de emigrantes nado en un sitio, adaptado a outro e que mantén no seu fogar as costumes e o xeito todo de ser que procede da Galiza”.

80.000 galegas e galegos de entre 16 e 29 anos marcharon ao longo da última década. O coronavirus non puido coa emigración. Malia que a pandemia limitou os movementos de poboación e mudou algunhas tendencias, un total de 21.001 persoas abandonaron a Galiza en 2020. O Estado español e o resto de Estados da UE foron os destinos de referencia.

Galiza Nova decidiu retirar a campaña denominada 'Rachemos co Xacobeo' para que "non caiban malentendidos nin manipulacións posíbeis" das que acusou directamente o Partido Popular.

Douscentos anos son un período que -como é evidente- excede en moito a vida dunha persoa. Non sería tan longo na vida dunha familia (seis xeracións aproximadamente) mais na historia dun país, dous séculos son un período curto. Con todo, esa perspectiva resulta suficiente para percibir as mutacións operadas, considerar con ollada ampla as operacións efectuadas e identificar causas e efectos. Máxime cando a liña que traza ese tempo é inequívoca..

O 30 de xuño remata o prazo para que as persoas da UE con máis de cinco anos de residencia no Estado, ou menos de cinco pero con entrada anterior ao final de 2020, soliciten o permiso de residencia. As 400.000 persoas que aínda non fixeron o trámite recibirán unha misiva na que se lles dá 28 días para facelo.

Os diversos indicadores económicos apuntan cara á mocidade como a gran derrotada da última década, até o punto de que entre 2009 e 2019 a poboación ocupada de 16 a 29 anos diminuíu en 119.273 persoas. Un total de 73.512 galegas e galegos emigraron na última década a diversos puntos de Europa.

Eva Moreda (A Veiga, 1981) levaba xa por volta dunha década sen publicar en galego. Mais non foi tempo de silencio, senón de experimentación coa propia verba. A escritora, que emigrou en 2006 a Inglaterra,  vive agora en Escocia, onde traballa como profesora de Musicoloxía na Universidade de Glasgow. Desde a diáspora vén de sacar do prelo, con apenas tres meses de diferenza, dous libros: 'Para toda a vida' (Aira) e 'Rapazas de Polar' (Morgante). 

A Fundación para o Desenvolvemento Humano e Social da Galiza (Fundehsga) lanza o primeiro programa formativo “Cultura galega e emigración: a galeguidade na diáspora”, que se vai desenvolver entre o primeiro semestre deste ano e as mesmas datas do ano que vén.

Un emigrante galego, Bernardo Bargo Gómez, foi no inicio do século XX unha persoa moi coñecida entre as policías de varios países de Iberoamérica. A súa rebeldía confrontárao coa sociedade do tempo en que viviu. Primeiro como un home humilde que cometía pequenos delitos; máis adiante como rebelde consciente e militante anarquista. En todo momento e lugar, un desconforme, un inadaptado.

Dicía Castelao que o galego non pide, emigra. Esta crónica que recolle Sermos Galiza expón un relato sobre migración, sobre cultura, pero moi especialmente, trátase dunha historia sobre Galiza e as galegas e galegos. Unha historia cuns protagonistas claros: Juan e Jesús García Naveira, mozos betanceiros que decidiron fuxir da miseria e buscar fortuna "nas Américas". Acompañándoos, iniciaremos unha viaxe que durante estas páxinas deitará luz sobre unha das mostras máis maltratadas do noso patrimonio, o parque do Pasatempo, pero tamén sobre a nosa propia realidade.