Din que todos estamos a seis graos de calquera persoa no mundo. Os exilios e as emigracións á procura dun futuro mellor minguan aínda máis eses saltos.
Cando souben que moitos dos meus mestres e mestras de teatro foran alumnos de Margarita Xirgú, quedei sen fala varios días.
Como levar unha carga tan prezada? Alí estaba eu, a negriña do barrio, diante do seu primer texto “clásico”, La zapatera prodigiosa. A sombra luminosa de Federico acompañaba os meus pasos e non era quen de parar de tremer. Pensei morrer. Ata que o pano do teatro subiu. Trinta anos van xa alá, pero pechando os ollos, sinto outra vez aquela mutación máxica.
A miña pel, a miña voz, as miñas mans vivindo outra vida, narrando desde outro corpo un relato tan universal que poida darse en calquera tempo, en calquera lugar. Que alza a súa voz e defende, acusa, chora, ri…
Caín no erro de non contar cantas funcións levo: centos, en teatros inmensos e diminutos, ateigados ou con sete persoas. Pese ao tempo transcorrido, sigo vivindo grazas a esa dor de barriga que me quita o sono e me embriaga a partes iguais. E non ten nada que ver co aplauso, nin coas marquesiñas, ten máis que ver cos autobuses, trens e furgonetas onde che buligaba a cabeza mentres tentabas durmir. Con pensións e tabernas. Con chegar a unha vila e botar a andar polas rúas como quen abre unha laranxa e enterra a súa cara nela, saciando unha sede eterna, mentres o teu xesto e a túa voz levan de viaxe ollos alleos que para sempre van ser algo teu.
Ten que ver con aqueles cómicos e cómicas que soñaron con mudar o mundo.
Con cambialo todo.
