Clunia Jazz, otrío formado por Nani García (piano), Baldo Martínez (contrabaixo) e Fernando Llorca (batería) debutou en 1982 cun disco homónimo que a historia rexistra como o primeiro disco de jazz galego.

Posibelmente Organización Nautilus sexa o disco máis redondo de Os Resentidos no capítulo musical.

Cada vez são mais os que me dizem que gravar um disco já não compensa. E eu fico a pensar. Primeiro deixo que flua o pensamento, e sem saber por que abrolham as palavras de Sílvio: "Compañeros de música, tomando en cuenta esas politonales y audaces canciones quisiera preguntar". Um absurdo, pois nada têm a ver, ou talvez sim.

Ao chegar a primavera toda a realidade toma outra cor, outra perspectiva. Aínda que sigamos vivindo nesta pandemia, semella que o feito de que o sol traia esta calidez, xa é dabondo. Esas pequenas cousas das que falaba Serrat: os toxos floridos, a luz, os días máis longos… esas, noutrora "minucias", agora mesmo parecen tan necesarias como o aire para respirar.

No terceiro aniversario de Déixaas, de Mercedes Peón. Sen el nada sería o mesmo.

O sétimo disco d'Os Carunchos pon en valor o repertorio para gaita ao tempo que resalta a música vocal.

Fon Cortizo debuta na longametraxe de ficción cunha arriscada, comprometida, vangardista e profunda peza de altísimo nivel artístico-creativo confirmando o tremendo potencial que xa apuntaba no documental Contrafaces.

Nomeada a Mellor Filme Internacional e Mellor Dirección nos Óscars, todo apunta a que acabará facéndose unicamente co de Filme Internacional (xa o fixo nos Bafta); mais non por demérito, senón máis ben pola correúda competencia que se presenta este ano na categoría de Dirección e que, esperemos, acabe caendo –e facendo historia– do lado de Chloé Zhao (Nomadland).

Xa que temos o Novo Cinema Galego consolidado a nivel internacional, e o galician noir como marca a nivel series, hai que deixar de ter medo ao cinema comercial e apostar por el.

Apoeta analfabeta fai un retrato de Luz Fandiño para contar a súa historia de emigración, penurias e de como comezou interesarse pola escritura até converterse na "poeta analfabeta" e publicar libros de poemas.

Nomadaland dá voz a toda esa xente que vive errante sobre rodas e non ten casa, "mais si fogar", como se recalca no filme. Unhas xentes que, na súa maior parte, foron vítimas do capitalismo e do "soño americano".

Unha auténtica traxedia familiar, con final feliz, ou mellor dito, esperanzador, aderezado con pingas de comedia costumista