Aínda que o 2020 fose un ano terrible para case todos os sectores, en especial o das artes, a Editorial Galaxia, na súa colección Sonárbore, non parou a maquinaria.  Entre os escasos traballos que saíron neste tráxico ano, está ‘Lingua guapa, cantos que contan…’. 


 

Cara a 1992, Mike Oldfield  non precisaba presentacións. Debutando con aquel xa icónico Tubular Bells, a carreira do artista mantivo sempre un nivel de cariño do público único, que aínda a día de hoxe continúa. Lonxe de ser simplemente un artista importante, debemos destacar tamén a súa capacidade para recoñecer un talento saído do noso país como poucos despois: Voyager, o décimo sétimo álbum do británico, comezaría a súa andaina cun tema chamado “The Song of the Sun”, aparecendo nos créditos un tal Bieito Romero que, uns anos antes, lanzaría o mesmo tema orixinalmente baixo o nome de O son do ar. 

O barítono, pedagogo e director de escena Eladio Chao é descendente dunha liñaxe de emprendedores e activistas culturais, iniciada por José María Chao e continuada por Eduardo Chao e Alejandro Chao, sobre os que Xurxo Martínez escribíu que “tiveron unha relación intensa e relevante para o Rexurdimento”. 

A realidade enganosa é un traballo no que Néboa aposta por un pop en galego sofisticado con melodías inspiradas tanto polo folk galego como polo jazz.

Tal que a brétema esvae as liñas claras do horizonte e as formas dos obxectos, desafiando os límites definidos da percepción, Néboa esborrancha con pretensión tamén as fronteiras de xéneros aparentemente destinados a levarse mal, como son o pop e o jazz. 

C ando estaba no instituto, a profesora de Historia, Carmen García Rodeja, propúxonos facer un programa de radio que máis tarde se emitiría en Radio Oleiros. 

Netflix aposta polo cinema de calidade. Unha decisión inducida pola soada polémica co Festival de Cannes e culminada co asalto aos Óscar coa Roma de Cuarón. Saíulle ben, moi ben. Antes diso mantiña a súa fábrica de netflixploitation onde o filme era só un produto onde a calidade brillaba pola súa ausencia; mero contido para encher a inxente oferta do xigante do vídeo baixo demanda. Esa fábrica continúa, pero xa hai unha clara estratexia por sacar un ou dous filmes, como mínimo, que destaquen de maneira notábel. O ano pasado foi a quenda de Historia dun matrimonio de Noah Baumbach e O irlandés de Martin Scorsese. Este ano, sen dúbida, será o de Mank.

Wolfwalkers retoma os mitos e lendas celtas de Song of the Sea cunha historia in crescendo na liña d’O segredo do libro de Kells, a crueldade dos contos dos irmáns Grimm e con referencias veladas a Brave ou A princesa Mononoke, nada menos

Pracer inmenso poder comezar 2021 coa última achega de Margarita Ledo premiada no Festival de Cinema Europeo de Sevilla co Premio Especial á Mellor Dirección.

A musicóloga suíza Dorothé Schubarth chegou a Galiza de vacacións despois de facer un percorrido por toda Europa investigando a música popular e as súas conexións primixenias e arcaicas. 

Reestrea en cinemas, convertida a 4K, da obra mestra de Katsuhiro Ōtomo baseada no seu propio manga homónimo.

C on Javier Fesser pásame algo lamentábel. Antes de saber del souben do seu irmán Guillermo a través do programa radiofónico que conducía co tamén gomaespumino Juan Luis Cano.