Havia uma grande orquestra no palco, e quando saía à cena o cantor, cantora ou grupo de cada país era também apresentado o diretor correspondente que, batuta na mão, dava início aos acordes que a orquestra interpretava sem o mais mínimo aparato virtual. Era a época de France Gall, Raphael, Sandie Shaw, Lulu, Vicky Leandros ou ABBA.

O último disco de Eliseo Parra, Cantar y batir, está gravado en pleno confinamento e feito con moita calma.

Estamos a vivir mudanzas que responden a un cambio paradigmático na industria musical do que aínda estamos a experimentar a día de hoxe os efectos. E ninguén está preparado: aínda tivemos que esperar até 2018 para que os prestixiosos Grammy recoñecesen que a música feita en plataformas como esta eran tamén dignas de prestixio. 

Silván do trío Zumaque é, probablemente, un dos discos do ano. 

Cor, o cuarto disco do dúo Anavitória,é un álbum de pop. no que tamén hai oco para numerosos elementos da música popular brasileira, que dotan de personalidade e de matices na súa instrumentación.

En 1506 desembarcaban na Coruña a raíña Xoana canda o rei consorte Felipe I, “O Fermoso”, acompañados da “Grande Chapelle”: unha das máis impoñentes capelas musicais de toda a historia.

O 6 de febreiro foi o centenario de O neno, a primeira longametraxe de Charles Chaplin e unha das súas obras mestras indiscutíbeis.

Ovella sen pastor, ópera prima do malaio Boon-lip Quah, máis coñecido como Sam Quah, destila cinefilia xa desde o comezo pero tamén nas costuras de guión.

Crítica de O xuízo dos 7 de Chicago, un filme que se ambienta na década de 1960 pero coa clara pretensión de que repercuta na época actual.

Darius Marder debuta na longametraxe de ficción cun filme de reminiscencias indies pero prescindindo dos clixés e mantendo unha estrutura clásica no guión.

Tampouco é que sexa para tirar foguetes, pero Salvaxe mantén o pulso durante a súa hora e media de pracer culpábel cumprindo con todas as expectativas dun thriller sen pretensións destas características.

Netflix aposta polo cinema de calidade. Unha decisión inducida pola soada polémica co Festival de Cannes e culminada co asalto aos Óscar coa Roma de Cuarón. Saíulle ben, moi ben. Antes diso mantiña a súa fábrica de netflixploitation onde o filme era só un produto onde a calidade brillaba pola súa ausencia; mero contido para encher a inxente oferta do xigante do vídeo baixo demanda. Esa fábrica continúa, pero xa hai unha clara estratexia por sacar un ou dous filmes, como mínimo, que destaquen de maneira notábel. O ano pasado foi a quenda de Historia dun matrimonio de Noah Baumbach e O irlandés de Martin Scorsese. Este ano, sen dúbida, será o de Mank.