Ver de aparcar, aínda

O coche privado desaparecerá das cidades como está a desaparecer dos centros. Poder aparcar un coche nunha rúa céntrica, é dicir, ocupar o espazo dunha habitación de 10 m2 (onde hai quen ademais monta a súa oficina) é un disparate que será difícil de concibir no futuro. As marcas alemás levan anos preocupadas por volver facer desexables os seus coches xa que os analistas prevéñenlles que as novas xeracións venos máis como unha carga que como aquel luxo pasado. Mais para que esta percepción suceda, é preciso un sistema de transporte colectivo eficiente do que carecemos. Aquí, a carga do coche, a nosa particular cadeira de rodas, remata cando nos libramos del, con gran satisfacción, ao aparcalo. Hoxe, poucas persoas poden prescindir do coche para ir ao traballo, xa sexa pola excesiva distancia ou a escasa rede ou frecuencias do transporte colectivo. Por outra banda, en hora punta, deprime comprobar que o 90% dos coches leva unha soa persoa, polo xeral, un home. E que aproximadamente o 20% do tráfico que vemos é tráfico de excitación, é dicir, a barbaridade de coches buscando aparcadoiro uns preciosos 20 minutos de media. Mentres sexa necesario o coche privado precisaremos aparcar. E sobre isto, pensouse máis no negocio que na experiencia que producen. Ademais, como poden non interesarlle aos concellos os ingresos da ORA? E en mans de quen están?, desde e até cando as concesións a garaxes privados con condicións cada vez máis miserables? En xeral, faltan aparcadoiros públicos gratuítos e xa cambiando de modelo urbano, faltan aparcadoiros alternativos nos bordos urbanos, os mal chamados disuasorios, que son económicos de facer e de manter. Cada coche aquí é un menos pululando no centro, por iso cando máis afastados mellor deberían ser as súas condicións e conectividade ao centro. Como convertelos nunha experiencia digna? Xa que os lugares que visitamos comezan e rematan na porta do coche, o mellor recibimento de calquera lugar sería ter un bo aparcadoiro público de balde. Un ideal hospitalario, chegar sen présa e ir saíndo con calma. Para iso é tan importante o percorrido até a praza de estacionamento como o camiño que vai desde que pechamos a porta até que nos incorporarnos á cidade. Un traxecto perigoso, a miúdo por descoidado, que podería ser, por exemplo, un paseo arborizado de interese. Son unha boa referencia os aparcadoiros dos mellores aeroportos, todo un manifesto en altura de experiencia cinética, claridade, amplitude, ventilación ou vistas para orientarse. A experiencia en coche, a outra velocidade, é como a que podemos ter en calquera edificio, que vemos, como nos orientamos, por onde nos movemos, etc. Que deberiamos ver ao baixarnos do coche? É sinxelo imaxinar aparcar mellor, nunha praza ampla, sen columnas preto, sen presión, ruídos ou cheiros, mesmo a cuberto e con mobiliario onde apoiarse, seguridade ao camiñar e con referencias claras para orientarse. É posible que pronto poidamos soltar o coche en algures e este vaia aparcar só e agardar á nosa volta programada. Mentres, novos aparcadoiros, estratexicamente situados e ben conectados deben converter a penosa experiencia actual nalgunha cousa desexable.

Ver de aparcar, aínda

O relevo espido

Máis que aseos

Imaxinar un mapa

Cacharros peonís

Beirarrúas por asfalto

Desexar o lixeiro

O tamaño preciso

As esquinas abertas