nacionalismo

O nacionalismo obtivo máis de 250.000 votos.

Neste artigo pretendemos mostrar algunhas das preocupacións e ideas de Murguía, propias unhas veces, alleas outras, mais sempre ao servizo de Galiza. El foi o aglutinador de todo un movemento que comprendeu que Galiza necesitaba conformar símbolos e institucións e afortalar a cultura e a literatura mentres non se puidese organizar politicamente.

Quedou orfo aos catro anos e con doce entrou a traballar no Club Náutico de Vigo.

Hai 50 anos, falamos daquel decembro de 1972 onde a ditadura franquista segou a vida do estudante de Medicina  Chema Fuentes, nacía a vida política e social da Galiza Estudantes Revolucionarios Galegos (ERGA). Sen a súa loita e a entrega da súa militancia non se entende o capítulo contemporáneo do nacionalismo galego.

Pontón afirma que 2022 deixa un Executivo "incapaz de defender os intereses de Galiza" e que goberna "para os poderosos mentres é insolidario coa maioría social".

No cerne do nacionalismo galego desde os anos 70, Francisco Rodríguez (Serantes-Ferrol, 1945), sitúa algúns dos fitos do seu percorrido político e explica problemas derivados da falta de continuidade coa experiencia galeguista de 1936, e da orfandade dunha xeración que tivo que construír desde a base toda caste de organizacións e responder aos desafíos dun tempo político en constante aceleración.

O cambio dun réxime ditatorial a un democrático fixo agromar unha reorganización política no campo conservador e no inaugurado centro político, no que situou a súa opción o presidente Adolfo Suárez. Pablo González Mariñas (A Coruña, 1944) coñeceu de primeira man como se ía producindo na Galiza esa conformación. Explícanola nesta conversa que tamén nos permite entender a súa propia camiñada política, iniciada no Partido Galego Independente e culminada na fundación do Partido Nacionalista Galego. Nesas catro décadas tamén formou parte do Goberno galego como vicepresidente durante o mandato de Fernando González Laxe.

O daquela deputado electo Lois Diéguez rememora nunha publicación da Fundación Galiza Sempre aquel "feo e negro" episodio da historia da Cámara galega, que, asegura, quedou "manchada" para sempre.