Luís Seoane

Blanca Paula Rodríguez (Compostela, 1973), licenciada en Dereito e Historia, é a autora do ensaio 'Catro exemplos da ‘arte dexenerada’ galega fóra da España saudábel', onde recolle as confluencias de Maruxa Mallo, Eugenio Granell, Luís Seoane e Manuel Colmeiro e que foi galardoado co Premio Manuel Murguía de Ensaio, outorgado pola Deputación da Coruña.

Escenas da esmorga ourensá, a serea de Castelao, pandeireteiras, labregos e labregas traballando a terra... Son algúns dos elementos que representan nos seus deseños Anxo Varela e Lúa Carballo. Hoxe o seu proxecto común, Pruden Tattoo, é unha das marcas con máis éxito na ilustración galega e internacional.

Trece anos despois de que fose aprobada por unanimidade no Parlamento galego, a Xunta anunciou onte incoación dun expediente para declarar Ben de Interese Cultural o Museo Carlos Maside de Sada. Despois de anos de abandono e de liortas que ameazaron un patrimonio único, o museo inicia agora unha nova etapa non exenta de enfrontamentos. 
 

Luís Seoane preséntasenos como un modelo de intelectual, dun tipo de home de letras e artista fillo dunha concepción da cultura ligada ao compromiso social e político. Formado no galeguismo e no marxismo dos anos trinta e na cultura republicana, Seoane fixo parte do máis salientábel da intelectualidade fiel á República. Máis tarde, desde o exilio na Arxentina, desenvolveu unha inmensa obra, pictórica, literaria, editorial e todo este labor estivo situado “sempre en Galiza”, cerna das súas angueiras culturais e políticas. Seoane é un exemplo de como pode ser conciliada a fidelidade á tradición e o cosmopolitismo. É un creador que en ningún momento renuncia á súa identidade nacional; reivindícaa desde o compromiso coa lingua, coa cultura galega e con todo o traballo que foi feito no exilio para perpetuar a nosa tradición cultural.

Un manifesto denuncia "pasividade" da Xunta nos trámites, que o alcalde de Sada, asinante do texto, espera que se materialicen este ano.

Falar con José Martínez-Romero Gandos é recuperar, en certa maneira, unha parte da memoria da emigración. Viviu a evolución das entidades galegas en Bos Aires desde dentro ao tempo que exercía como psicólogo nuns tempos complicados para a sociedade arxentina. Tratou de maneira directa un dos grandes persoeiros da cultura galega, Luís Seoane, e tamén partillou experiencias terapéuticas cun dos seus grandes referentes mundiais: Viktor Frankl. Ambos marcaron a súa vida e a súa obra.

A exposición Un humanismo moderno, que se pode ver agora en Vigo, desvela como o clasicismo plástico das décadas de 1930 e 1940 serviu de vehículo aos artistas do exilio galego para expresar un enérxico rexeitamento ás ditaduras fascistas que asolaban Europa. O neoclasicismo de Picasso serviu de detonador. 

Abril comezou con polémica artística, a referida á autoría duns cadros atribuídos a Maruxa Mallo e a Luís Seoane que hai un ano se expuñan en Lalín avalados pola Consellaría de Cultura da Xunta. O rebumbio estoupaba esta semana e o mundo da cultura e da política exixen ás autoridades que despexen as dúbidas.

Once anos despois de que o Parlamento galego decidise iniciar o procedemento para declarar o Museo Carlos Maside, de Sada, Ben de Interese Cultural, na transcendeu de como continúa a incoación desa iniciativa.

A mostra da Fundación Luís Seoane Modernidades diverxentes. Seoane, Ver y Estimar céntrase na relación de Luís Seoane coa revista Ver y estimar e co seu director, o crítico Jorge Romero Brest, no Bos Aires de finais da década dos corenta e primeiros cincuenta.

O Consello da Cultura Galega (CCG) amplía as súas publicacións referidas ao artista plástico, Isaac Díaz Pardo, con motivo do noveno aniversario do seu falecemento, o día 5 de xaneiro do ano 2012.

Oocéano non me cabe nesta páxina, imposíbel. Mesmo así quero apañar unhas pingas e traer o recendo do mar de Seoane, que é o mar do Orzán, pero tamén o mar Dulce. 

O Museo de Belas Artes da Coruña ofrece un achegamento á figura e obra de Luís Seoane por medio do rico acervo doado pola esposa do artista, Maruxa Fernández, á institución coruñesa, legado que posibilita seguir, con pezas de contrastada calidade, a súa traxectoria na pintura e no gravado.

Éter, Os praceres da porta e Bet. 

Un mural realizado por Luis Seoane por encargo de Díaz Pardo pasa a se exhibir de modo permanente no Museo Centro Gaiás.

A mostra é froito dun reto de creación lanzado pola entidade no confinamento, pensado para público infantil e familias.

No centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo, o Consello da Cultura Galega reivindica a súa indispensábel figura e legado coa posta en rede do epistolario que durante máis de 20 anos mantivo con Luís Seoane. Intercambios de reflexións entre diversos lugares, a correspondencia destes dous persoeiros achéganos ás inquietudes de dúas personalidades moi diferentes nas que se contrapoñen formas de entender a arte, a nostalxia da terra ou as horas de febleza, nunha amizade que sobreviviu na distancia.