soberanía

Si hai alternativas para criar emprego e si hai alternativas para impulsar unha política económica distinta

Se algo está a demostrar a evolución da crise na Galiza -a parálise dos nosos sectores estratéxicos, o devalo demográfico

Ser moz@ nestes tempos non é tarefa fácil, e máis, cando nos atopamos ante un goberno do PP que nos nega e non aposta por nós, malia que apostar pola mocidade sexa apostar polo futuro dun país. Un goberno ademais, que nos destrúe como persoas e nos baleira por dentro, pretendendo facer de nós, seres individualistas e competitivos ao servizo dunha sociedade capitalista e centralista. Que non pon solución ao terríbel e progresivo aumento da emigración xuvenil, duro e triste dicilo, mais a vía de escape que nos proporcionan as políticas actuais do PP é coller a maleta, que o propio presidente da Xunta de Galiza xa nos agasalla, e marchar. Marchar si, marchar. Canta incompetencia! 

Se todas e todos fixeramos caso ao que din estes días os medios de (des) información sistémicos deberíamos estar dando chimpos de ledicia, porque (seica) se inicia unha etapa de crecemento da economía. Non hai dúbida que as cifras macro amosan un medre do PIB na Unión Europea, especialmente en Alemaña e Francia, mais é moi cativo (0,7% e 0,5% respectivamente) polo que non permite xerar emprego, e ademais ninguén pode asegurar que se manteña no futuro este avance e tampouco que aumente. Pode ser un dente de serra moi curto, como xa aconteceu durante esta conxuntura. Sen esquecer que o novo emprego que se crea é temporal, con condicións laborais degradantes e salarios miserentos. Isto acontece mesmo no país que se considera a locomotora da UE, Alemaña, onde existen oito millóns de contratos mini-jobs cun salario medio mensual de 400 euros.

"A miña patria natural é Galiza. Ámoa fervorosamente. Xamais a traizoaría,  aínda que me concedesen séculos para vivir. Adóroa máis alá da miña morte. Se o tribunal entende que 

Agora é o momento. A historia non se detén e non agarda por ninguén.

Com todas as atualizaçons necessárias que podam precisar umha análise e um modelo que já tem certo percurso na nossa naçom, seguimos a defender a plena vigência desta ideia: numha naçom sem soberania como a nossa, o caminho da transformaçom radical do sistema passa pola aliança de quem, desde a esquerda transformadora, defendemos um projecto de ruptura democrática com o Reino de Espanha e um processo constituínte em chave nacional. Se a de “ruptura frente a reforma” era a questom chave durante a transiçom, com tanta ou mais razom há sê-lo agora em que as estruturas de estado e de governo estám mais questionadas que nunca.

Fagámoslle caso a Rajoy e falemos das cousas importantes.