Castela

O 29 de marzo de 968 morreu loitando contra os viquingos na parroquia de Rairis, no concello de Teo, o arcebispo de Compostela, Sisnando. A súa figura é chave para entender o quebracabezas do reino da Galiza naquel revolto século X.

Hispanista e editor fundador da revista 'Journal of Medieval Iberian Studies', Simon R. Doubleday é un prestixioso profesor na Hofstra University (Nova York) que ten enfocado parte das súas investigacións na importancia do reino galego alén e aquén da península Ibérica. Agora prologa o libro 'Os Reis e as Raíñas da Galiza: 1000 anos dun reino de seu', que edita Sermos Galiza S.A.

‘Nós Diario’ agasalla co xornal do sábado 16 unha biografía do marechal. Preme aquí para escoitar o primeiro programa do noso podcast 'Biografías esenciais do Reino de Galiza', dedicado a Pardo de Cela.

Hai 1041 anos, concretamente 15 de outubro de 982, Vermudo II foi coroado na catedral de Santiago de Compostela como rei da Galiza. Membro do círculo familiar dos Goterres e pai de Afonso V, actuou como instrumento do partido galego na delicada conxuntura de finais do século X.

O profesor da Universidade da Coruña, Alexandre Peres Vigo, acaba de dar ao prelo un volume sobre a galaicofobia na literatura castelá do século XVII. O traballo entra nas causas da xenofobia contra os galegos.

Balears, País Valencià, Aragón e Cantabria caen en mans conservadoras.

Nun manuscrito de 1758 de Frei Martiño Sarmiento, estudado por Isidoro Millán González-Pardo e que publica na revista Grial, reparara o sabio sobre “Os Castellanos de Orense”. Segundo o que achega o monxe bieito, chamarlle daquela a alguén “castellano de Orense” non implicaba que o personaxe falase o idioma español, pois a expresión “no se inventó para discernir idiomas, sino territorios. Ha sido precisa en algún tiempo para distinguir castellanos, o para no confundir los castellanos de Burgos con 
los castellanos de Orense”.

O asasinato de Pedro Pardo de Cela en 1483 a mans dos exércitos  dos Reis Católicos non significou a derrota definitiva da rebelión galega contra Castela. As fillas do mariscal e de Isabel de Castro, netas por parte de nai de Pedro Álvarez de Osorio, conde Lemos, continuaron a loita do seu pai, non ficando atrás en perseveranza e valor.

Foi un dos tres grandes Pedros da revolta galega contra Castela das décadas finais do século XV. Mentres Pardo de Cela ergueu o norte galego até morrer decapitado en Mondoñedo en 1483 e o conde Lemos bateu o ferro no centro até deixar o relevo ao seu fillo/neto Rodrigo, Madruga pelexaba no sur ás tropas dos Reis Católicos. Os tres a un tempo, como cabezas dun movemento nacional e popular, defenderon unha Galiza non subordinada a Castela porén ningún como Pedro Álvarez de Soutomaior, para nós Pedro Madruga, estivo tan cerca da vitoria.