Castela

Hai 1041 anos, concretamente 15 de outubro de 982, Vermudo II foi coroado na catedral de Santiago de Compostela como rei da Galiza. Membro do círculo familiar dos Goterres e pai de Afonso V, actuou como instrumento do partido galego na delicada conxuntura de finais do século X.

 

O profesor da Universidade da Coruña, Alexandre Peres Vigo, acaba de dar ao prelo un volume sobre a galaicofobia na literatura castelá do século XVII. O traballo entra nas causas da xenofobia contra os galegos.

Balears, País Valencià, Aragón e Cantabria caen en mans conservadoras.

Nun manuscrito de 1758 de Frei Martiño Sarmiento, estudado por Isidoro Millán González-Pardo e que publica na revista Grial, reparara o sabio sobre “Os Castellanos de Orense”. Segundo o que achega o monxe bieito, chamarlle daquela a alguén “castellano de Orense” non implicaba que o personaxe falase o idioma español, pois a expresión “no se inventó para discernir idiomas, sino territorios. Ha sido precisa en algún tiempo para distinguir castellanos, o para no confundir los castellanos de Burgos con 
los castellanos de Orense”.

O asasinato de Pedro Pardo de Cela en 1483 a mans dos exércitos  dos Reis Católicos non significou a derrota definitiva da rebelión galega contra Castela. As fillas do mariscal e de Isabel de Castro, netas por parte de nai de Pedro Álvarez de Osorio, conde Lemos, continuaron a loita do seu pai, non ficando atrás en perseveranza e valor.

Foi un dos tres grandes Pedros da revolta galega contra Castela das décadas finais do século XV. Mentres Pardo de Cela ergueu o norte galego até morrer decapitado en Mondoñedo en 1483 e o conde Lemos bateu o ferro no centro até deixar o relevo ao seu fillo/neto Rodrigo, Madruga pelexaba no sur ás tropas dos Reis Católicos. Os tres a un tempo, como cabezas dun movemento nacional e popular, defenderon unha Galiza non subordinada a Castela porén ningún como Pedro Álvarez de Soutomaior, para nós Pedro Madruga, estivo tan cerca da vitoria.