Unha das facetas máis perversas do argumentario que xustifica a subordinación do proxecto de transformación de Galiza, para o facer confluír dentro da nova transición española e a súa reforma disfrazada de ruptura, é que o que cómpre atender agora son as cuestións sociais, as cousas de comer. Esa tese reduce, por pasiva, o reclamo de soberanía nacional (e popular) para Galiza a unha afirmación meramente ideolóxica, de principios.
No debate que se vén de iniciar no BNG, após os maos resultados do 20D e de cara á Asemblea Nacional ordinaria do 28F, abundan os símiles náuticos. Debe ser reflexo dunha pulsión subconsciente onde o mar é un factor esencial para comprendermos o país. No entanto, permite tamén entroncar, con retranca, coa retórica da nova política e os seus novos enunciados e marcas.
Non é novo o desprezo cara ao discurso na análise política, nomeadamente á hora de debullar determinados comportamentos electorais. Ao fío dos resultados do pasado 20D, lense e escóitanse algunhas valoracións que teiman en insistir nesa chave, como unha manifestación máis do paternalismo co que se adoita infantilizar –consciente ou inconscientemente-- o electorado.
No titular da páxina de internacional que esta semana asino no semanario Sermos Galiza afirmo que o futuro de Catalunya está nas mans da CUP. Non é unha exaxeración.
A lea entre o goberno grego e máis a Troika, que o propio Tsipras dera por desaparecida nada máis asumir a presidencia, non só ten unha lectura territorial. É evidente que o tratamento que se lle ten dispensado desde as institucións europeas aos PIGS ten moito de agudización das relacións centro-periferia, malia se desenvolveren dentro dun dos blocos centrais do capitalismo mundial.
Galiza non vai sobrada de espazos para o debate, para a análise ou para a reflexión colectivas. Certamente. Con todo, eu non penso alentar o retorno a vías mortas que xa transitamos a nivel discursivo, porque sería teimar no erro, abxurar da rectificación política que tanto custou (e inda custa) e sumar inda máis confusión e incerteza.
Recoñezo que en ocasións gostei inmenso do tono incisivo e provocativo co que Rodri Suárez asina os seus textos. Como é sabido non gosto do gris, nin dos tonos medios. Porén, inda percibindo certo ánimo de deliberada impertinencia (no sentido político) do autor, discrepo case que totalmente da súa última columna publicada en Sermos Galiza. Non vou entrar en sinalar a contradicción inicial de soster tal alegato precisamente na "páxina" dun medio que supuxo o regreso do galego aos quiosques. Algo para nada menor nun cenario de total esmorecemento mediático do noso idioma, como el ben sabe
Este 25 de xullo enmárcase nun contexto definido pola combinación entre a crise sistémica do capitalismo e os brutais efectos das políticas de recortes impostas ao abeiro desta, o incipiente colapso do réxime político español instaurado tras a chamada Transición, e o cuestionamento do seu modelo territorial cun avanzo substancial das posicións soberanistas en Euskal Herria e, singularmente, en Catalunya.
Resulta moi complexo comprender aquelas posturas que concilian unha razoábel e fundamentada denuncia da brutal ofensiva antisocial emprendida polo Capital --no marco da vixente crise-- e comandada pola Troika, e ao tempo manteñen a súa aposta pola refundación da UE, isto é pola súa reforma. Agrava esa contradición que tal inxenuidade se defenda mesmo por quen si ten asumido, en troca, que a vía autonómica no Estado español é un beco sen saída para as nacións que aspiramos a nos gobernar por nós propias, que o seu deseño centralizador e imperialista non admite reforma, e con acerto propugna a necesidade de conquistarmos a plena soberanía nacional, en chave de ruptura. Ou acaso existe unha mellor correlación de forzas na UE que no Estado para esa reforma imposíbel?
Non é sorpresa que os grandes media patrocinen intermitentemente fórmulas prodixiosas, mais de brillantez efémera e de escasos resultados. Vímolo co 15M, o único proceso de protesta que gozou de cobertura vía satélite, directos en prime time e milleiros de horas de radio e tv e innumerábeis páxinas de xornal. Un espazo e atención do que estaban, e seguen a estar, privados outras accións e movementos populares, máis próximos e cotiás, mesmo en casos de extrema dureza e heroicidade por parte de quen os protagoniza. De certo para a meirande parte da poboación, e fico convencido de que lamentabelmente tamén para unha boa parte de quen lea estas liñas, conflitos como a folga de Albada, con máis de cen días de paro, ou a longa loita das traballadoras de Alfageme apenas lle soen remotamente. Menos inda a historia dos dous traballadores que fican ameazados en Vigo co seu ingreso inminente en prisión, con tres anos de condena, polo mero feito de teren participado nun piquete informativo nunha folga no sector do transporte. Tres anos de prisión por un piquete. Porén, non haberá para ambos os dous nin titulares a 4 columnas, nin apertura de noticieiros. Tampouco unha etiqueta trending topic. Só invisibilidade e silencio.
Non quería escribir sobre Anova, nin sobre AGE. De vez. Non por zúnia, nin por desprezo. Apenas por evitar a procastinación política que consiste en nos entreter, ás veces con pasmo e outras con certas doses de humor, nas leas doutros, no canto de concentrarmos todos os nosos esforzos en alargar os cimentos sociais do proxecto transformador no que acreditamos. Non quería escribir, nin o vou facer nestas liñas, a respecto das evidentes contradicións entre quen reclamou como propias as actas municipais escolleitas como BNG e logo cualifica como deslealdade a quen reproduce ese mesmo esquema cun asento no Pazo do Hórreo. Ou aqueloutra que, por forza dos feitos, vai camiño de reducir no mellor dos casos a desiderato e no peor a impostura, as clamorosas e entusiastas defensas da boa avinza republicana, do horizontalismo asembleario face o cruel aparatismo do que acusaron, inxustamente, a outros. Os feitos falan por si propios. Clamorosos tamén.
A pesar de que liderou as enquisas previas ás eleccións celebradas onte, Xiomara Castro pode que non chegue a converterse na primeira Presidenta de Honduras. O Partido Liberdade e Refundación (LIBRE) que impulsou Castro logo do golpe institucional que desprazou da Presidencia o seu marido, Mel Zelaya, cuestiona os resultados publicados polo momento desde o Tribunal Supremo Electoral, que outorgan a vitoria ao Partido Liberal.
Lía esta noite nunha coñecida rede social un debate arredor da presunta necesidade de mudar a denominación do 17 de agosto como “Día da Galiza Mártir”. O principal argumento para tal emenda era que o martirio --loxicamente-- producía arrepíos e que podía interpretarse en chave de reivindicación do mesmo. Houbo quen engadiu a falsa xustificación da permanente necesidade de o renovar todo, insistindo na equivocación de mudar significados cambiando os significantes, para os facer máis asumíbeis. Máis dixeríbeis. A vella renuncia de sempre, apenas vernizada de modernidade transgresora.
Mariano Rajoy finalmente puxo pé en sede parlamentar. Compareceu obrigado. Non só premido pola oposición, senón empurrado por sectores importantes da clase dominante europea, preocupada na medida en que Rajoy hoxe, como Zapatero antes, é o instrumento de Troika no Estado para impor as políticas de recortes.
