arquitectura

O ciclismo urbano irrompe na cidade moderna como unha alternativa ecolóxica, saudábel e eficiente, e non desprovista dunha erótica propia.

Definir o traballo destes arquitectos é complexo. Vou valerme de dous extremos para acoutalos. A identidade da arquitectura de Ansede e Quintáns móvese entre a rehabilitación silenciosa e a innovación. Nun diálogo entre o lugar, as necesidades dos clientes e eles mesmos.

O semanario que sae publicado mañá tamén abrangue o tema da lingua da man do profesor Xosé Ramón Freixeiro Mato e fai unha parada na arquitectura pragmática. Para ler todos estes contidos e aínda máis só é preciso acudir ao quiosque e mercar o Sermos Galiza xunto co Nós Diario ou facelo a través da nosa loxa en liña.

Na construción debe haber un equilibrio, entre o deseño pensado polos arquitectos e a capacidade técnica de quen o vai executar. Amaneiros Rey é un estudio de arquitectura que se define como pragmático, dos que buscan ese equilibro, mais sen perder a intensidade dunha obra sensíbel ao contexto.

Na arquitectura cada obra supón un "comezar de novo". Cada edificio conta cun tempo, cun lugar e cuns axentes implicados diferentes. Isto pode ser visto como unha eiva da profesión ou como unha maneira de aprender cousas novas de cada volta. Un novo proxecto pode ser unha oportunidade de experimentar e innovar, así é como o ven no estudio Müller.Feijoo. 

Os hórreos representan un patrimonio material e inmaterial de enorme relevancia, tanto na cultura galega como na peninsular e mesmo a nivel mundial, pois podemos encontrar exemplares por todo o planeta. Para velar pola súa protección, o pasado 11 de decembro tivo lugar a primeira reunión co fin de analizar a situación na que se encontran na actualidade os hórreos da Península Ibérica. Nela acordáronse as liñas de actuación e os obxectivos da iniciativa, entre os que destaca a posibilidade de declarar os hórreos Patrimonio da Humanidade.

Nos últimos días saíron á palestra unha serie de nomes de arquitectas moi novas. Aínda que con diferentes historias ás costas, Sofía Blanco, María Fandiño, Ander Bados e María Montenegro teñen en común pertencer a unha xeración que comeza a agromar.

Resulta paradoxal que moitas arquitectas vexan a madeira como un dos materiais do futuro, cando se leva usando desde sempre. Na construción tradicional era moi empregada, presente en tellados, vigas, portas, fiestras ou pisos. A industrialización fixo que se fose substituíndo por aluminio, aceiro, formigón ou plástico. Na actualidade, coas novas tecnoloxías aplicadas ao material e aos derivados, está a recuperar o protagonismo perdido.

Georges Perec escribiu un breve texto, Tentativa de esgotamento dun lugar parisiense, onde narraba os acontecementos cotiáns. Describiu pormenorizadamente o que acontecía nun instante nunha praza, falaba sobre actos nos que ninguén reparaba. Os espazos públicos, rúas e parques, o que está baixo os pés, tamén ten importancia. As últimas obras de Seoane están orientadas a recuperar lugares para a cidadanía e o uso diario. Obras que pasan desapercibidas.

Houbo un tempo no que no Estado español se construían vivendas a un ritmo descontrolado. Nese momento fixéronse tantas como en Alemaña, Francia, Italia e Gran Bretaña xuntas. Na periferia das cidades e vilas apareceron novos e anódinos bloques de edificios, moitos deles para alimentar a especulación. Porén, a vivenda é un dereito e merece outra maneira de facer. 

Era habitual hai 10 anos que todos os alcaldes quixesen ter un Guggenheim no seu concello. Agora, a vella crise económica obriga a traballar con orzamentos moi axustados, e algúns simplemente seguiron facendo o que xa facían. Quen estivo sempre propondo arquitecturas sensatas, modestas e adaptadas ao lugar, non tivo, nin terá, problemas para afacerse ás restricións actuais e as que virán.

No día a día atopamos espazos magníficos sen decatarnos. Quen deseña unha praza tranquila ou sitúa un banco estratexicamente á sombra dunha boa árbore toma decisións que melloran a vida da cidadanía. Detrás da construción de lugares ordinarios atópase o traballo e entusiasmo de moitas e moitos profesionais.

A sustentabilidade estase a converter nun elemento fundamental da arquitectura contemporánea. Búscanse edificacións que consuman moi pouco ou mesmo que sexan totalmente autónomas. Mais hai quen vai alén disto e trata de alcanzar tamén o equilibrio ambiental e dos materiais, con intervencións que alteren a paisaxe o mínimo e construcións con materiais naturais e renovábeis como a madeira. 

Moitas das lectoras e lectores que se atopan nas súas casas darían en reflexionar sobre a importancia que ten o interior dos nosos fogares para sermos felices. Estes días de reclusión forzada valórase moito que na vivenda entre o sol, que teña un balcón ou terraza ao que saír, que a distribución permita ter espazo de intimidade, que se adapte ao teletraballo... En definitiva, que os espazos onde convivimos sexan lugares confortábeis e flexíbeis. Nunca tantas horas pasou o país dentro da casa para poder examinar o funcionamento do seu fogar.

Nos últimos 12 anos, a arquitectura practicamente desapareceu das páxinas de cultura dos xornais e pasou a figurar como marco das tramas de corrupción urbanística. En 2008 deu comezo a crise financeira en todo o mundo e no Estado español supuxo o estoupido da burbulla inmobiliaria, na que o sector da construción se viu gravemente danado. Os grandes investimentos paráronse, as obras que xa estaban en marcha acabáronse de mal xeito ou quedaron nun triste esqueleto.

Os Premios Gran de Area de Aportación á Arquitectura 2020 foron fallados desde as delegacións de Ourense, Pontevedra e Vigo do Colexio Oficial de Arquitectos da Galiza (COAG).

Foi mestra, durante 40 anos, en escolas unitarias como a de Camelle ou a de Oroso, e rematou o seu traxecto laboral no colexio Pío XII de Compostela. Agora, aínda que retirada, o seu interese pola divulgación e a creación de materiais didácticos non decae e deseña itinerarios 'pétreos' pola arquitectura compostelá que se recollen no blog que vén de facer público, Assegonia.  

Inaugúrase hoxe en Santiago unha exposición que divulga o legado do máis representativo arquitecto barroco da Galiza, cuxo traballo é fundamental para entender a arte do noso país. Andrade é a figura homenaxeada en 2020 e 2021 polo Día das Artes Galegas.

Esta semana coñeciamos a nova de que os 'ghalpóns' do festival de Cans (O Porriño) estarán presentes nun proxecto dentro da Bienal de Arquitectura de Venecia, a cita referente dentro do eido a nivel internacional. O arquitecto Juan Creus explica polo miúdo a 'Nós Diario' as chaves da investigación do seu estudio, Creus e Carrasco, arredor da transformación dos espazos cotiáns en salas de proxección de cinema, desde unha perspectiva comunitaria que se presenta como unha das chaves para afianzar un evento que ten o rural como contexto e selo de identidade.

Nunha recente enquisa universitaria entre estudantes de Arquitectura, o nome de Isabel Aguirre Urcola saíu como a arquitecta galega máis influínte. O seu traballo como docente na Universidade da Coruña e a súa obra ben merecen ese recoñecemento. Parte del veu en forma de premios como o Estatal de Arquitectura Manuel de la Dehesa en 1997 ou o Europeo de Intervención no Patrimonio Arquitectónico polo seu traballo de recuperación paisaxística da contorna do Mosteiro de Caaveiro (Monfero). Anima as futuras xeracións a traballar e convencer.