Moito por rodar

O ciclismo urbano non se toma en serio, crea desconfianza por raro ou envexa por alegre. Con todo, dos 2/3 de espazo que ocupa o vehículo privado, un debemos xa recuperalo para a perfecta convivencia de peóns e respectuosos ciclistas, invertindo a alucinada xerarquía actual. Trátase da loita pola pertenza da rúa, o dereito á nosa cidade. Nesta conquista libre de prexuízos clasistas, a bicicleta será chave entre o esplendor do camiñar e a violencia do vehículo. En cada bici, o adhesivo un coche menos é un manifesto de urbanidade e unha chamada á nova sensibilidade necesaria para que todos vexamos monstruoso que 1.500 kg de coche leven a un só individuo de 80 kg na maioría, cando apenas 15 kg de bicicleta poden facelo sen ruído, gastos ou emisións e no mínimo espazo. A esa amábel e necesaria velocidade, a percepción urbana entra en sincronía coa arquitectura, cada pedalada por segundo, cada latexado ou beat, duns 5 ou 6 metros, coincide coa distancia entre columnas ou arboledo e fai a cidade abrirse cando nos movemos e fecharse cando nos detemos. A velocidade rodada media nas cidades é de 15 km/h, axeitada para o que o tranvía e a bici precisan, continuidade e suavidade sen sobresaltos, aceleróns ou bucinas. A esa amábel e necesaria velocidade, a percepción urbana entra en sincronía coa arquitectura, cada pedalada por segundo, cada latexado ou beat, duns 5 ou 6 metros, coincide coa distancia entre columnas ou arboledo e fai a cidade abrirse cando nos movemos e fecharse cando nos detemos. Mais sobre todo, no mesmo tempo e menos esforzo que camiñando, o noso barrio de acción multiplícase por catro e máis cidade vén cara a nós. Agora en pospandemia ou nunca xa. Hai estratexias para fomentar o seu uso seguro e a diario: aposta radical por un plan-bici integrado na rede xeral, desde o centro e sen descontinuidades, o seu éxito: ver persoas anciás, embarazadas ou menores; aparcamentos a cuberto e espazo dispoñíbel en portais; campañas de sensibilización e educación como os comboios á escola de Lisboa; o préstamo de bicis públicas inicialmente; espazos para a intermodalidade con autocares ou trens, incentivos de empresas a empregados ou provocar usos: comida ambulante, disco-cinema, mercadorías, policía etc. O concepto inicial, dúas rodas aliñadas ou Laufmaschine, é de Karl Drais ante a falta de cabalos debido á fame negra do 1816. A bicicleta chegou a ser un obxecto de alta tecnoloxía e eficiencia, accesíbel no económico, mínimo mantemento e indestrutíbel, extraordinaria beleza, funcionalidade extrema e proteica versatilidade como transporte e, por tanto, contrario ás lóxicas de obsolescencia ou malgasto do mercado. Á unidade corpo-máquina, con pedais e pneumáticos máis tarde, únese outro perfecto par, o caucho e o asfalto que completan o equilibrio dinámico de deslizarnos polo chan co mínimo rozamento gravado desde a infancia e facéndonos lixeiros como o paxaro, non como a pluma. Con todo, nin por boa conciencia eco nin por bonita moda saudábel, nin por barata e rápida sen suores pero tamén. O seu grande atractivo é o pracer que se experimenta ao montala, a súa indiscutíbel erótica, a sensualidade arrebatadora do tándem corpo-bicicleta até camiñando e herdeira da cultura cabalar. O pedaleo lento e elegante como debe é un enorme gozo que sen grandes tensións estimula as endorfinas; ollen a cara desa ou dese ciclista, aí está a pasar algo, hai droga entre as súas pernas. Descubertos os seus encantos, ninguén baixa. Atrévete a pedalear! Que hai moito por rodar e ademais, hai moito bicio.

Moito por rodar

O relevo espido

Máis que aseos

Ver de aparcar, aínda

Imaxinar un mapa

Cacharros peonís

Beirarrúas por asfalto

Desexar o lixeiro

O tamaño preciso