marisqueo

A toxina paralizante afecta por primeira vez os bancos xestionados pola Confraría San Bartolomeu de Noia.

Desde a semana pasada inxéctanse 16.000 metros cúbicos de area na praia de Santa Cristina, en Oleiros, que gañará 300 metros de uso público.

Seis zonas en tres das cinco rías galegas nas que se desenvolve a extracción de moluscos infaunais, aqueles que se recollen debaixo da area, están fechadas ao marisqueo. A razón, as biotoxinas lipofílicas, cuxa incidencia fai perder grandes cantidades económicas ao sector. Tanto profesionais como persoal científico coinciden na necesidade de mellorar as redes de saneamento na Galiza e de realizar estudos para analizar a influencia da actividade humana sobre a proliferación de mareas vermellas.

Confrarías e agrupacións de produtores critican o desleixo da Xunta respecto das súas obrigas legais e morais de protexer a ría.

Aseguran que a convivencia cos percebeiros é "perfectamente posíbel" e que se poden compatibilizar ambas as actividades como se fixo durante moitos anos.

O TSXG sinala que a cuestión de cando o marisqueo está suxeito a autorización ou concesión está resolta pola Lei de Costas e a Lei 11/2008 de Pesca da Galiza, polo que "non é un extremo regulado polo PXEM".

A deputada Mercedes Queixas pídelle á Xunta que adiante as compensacións económicas por inactividade obrigada que lle corresponden ás persoas mariscadoras e que logo lle reclame eses fondos ao Estado.

As mariscadoras e os mariscadores da ría do Burgo loitan por manter a actividade que chegou a dar traballo a perto de 2.000 persoas e á que agora só hai asociadas 78. Exixen compensacións ás Administracións por unhas obras de dragaxe que as manterán sen emprego mentres duren os traballos

As confrarías xa alertaran en reiteradas ocasións da situación desta especie, a máis comercializada polo sector marisqueiro local nas últimas dúas décadas.

A Xustiza rexeita o último recurso, o que permite Acciona asinar o contrato para o comezo dos traballos. Mentres, as mariscadoras seguen exixindo unha compensación por ter que parar a súa actividade mentres duren as obras de dragaxe.

As rías máis afectadas son a de Muros-Noia e a de Arousa. A Consellaría de Infraestruturas tamén recoñece que a metade das depuradoras en concellos de máis de 2.000 habitantes non funciona ben.

Un estudo encargado pola Xunta pon o foco no Goberno estatal.

A produción caeu en perto de 30% no último ano.

A relatora do novo regulamento de control pesqueiro da Unión Europea amósase partidaria de excluír do sistema de xeolocalización as embarcacións de menos de oito metros que non saian das rías galegas.

Todas as confrarías están convocadas a un paro esta sexta feira en protesta polo regulamento que quere aprobar a UE. A Federación enviou informes sobre o sector a todas as eurodeputadas e eurodeputados para que muden a proposta. O seu presidente mantivo unha reunión con Clara Aguilera sen resultado.

O marisqueo a pé, oficio ancestral na Galiza, ficou relegado ao "último eslabón" do sector do mar coa crise da Covid. As mariscadoras sentíronse este último ano excluídas pola Administración cando máis axuda precisaban para afrontar as cuantiosas perdas. As e os profesionais deste sector vense obrigados cada día a loitar contra todo tipo de adversidades para manter o seu sustento económico.
 

As obras de dragado e rexeneración da ría do Burgo que, segundo indicou o Goberno estatal, comezarán este ano, son unha longa reivindicación de sectores como o das mariscadoras. Porén, estas reclaman á Xunta e ao Estado que deixen de “pasarse a bola” sobre quen as debe compensar economicamente polo tempo que as obras lles impidan traballar.

As cruces do Roncudo son elocuentes, un recordatorio eficaz do que pode acontecer ao internarse no mar. Alí traballan os percebeiros e percebeiras da confraría de Corme, cuxa contorna agocha percebes de fama mundial. Á súa calidade súmanse a estacionalidade e o perigo asumido para obtelos, que conforman un contundente valor engadido. Porén, cada vez son menos as persoas que conseguen gañar a vida con este oficio que unicamente pode desenvolverse cando quere o mar. É a gran contradición que marca as xentes do percebe: arriscar a vida para poder gañala.

Nunha contorna privilexiada en moitos aspectos, entre a compaña das illas Alvedosas, no fondo da ría de Vigo, as mariñeiras desenvolven a súa actividade. Érguense moi cedo, con choiva, frío ou mesmo en días de temporal, ou cun sol de xustiza; traballan para gañar o pan no mar, xeira tras xeira, expostas ás súas inclemencias. Mais tamén gozan dos seus ciclos. Móstranse satisfeitas e contentas co que fan, o traballo é duro, pero ten as súas vantaxes e estar en contacto co medio é unha delas para moitas. Iso si, hai que saber aprecialo, estar disposta a mollarse e... saber nadar.

Sinalan aos lodos, os recheos e cambios das mareas ou a un parásito como causas. "Non queremos subvencións, o único que queremos é procurar unha solución para a nosa ría e para as nosas familias", afirmaron na presentación dun calendario de mobilizacións.