Editorial Galaxia

O malestar na “cultura da simulación” dunha sociedade autoritaria leva a Mauro, o protagonista da nova novela de Xavier Queipo, Corazón de manteiga (Galaxia), a illarse na fantasía como mecanismo de defensa. A crear outros mundos e outros eus.

O premio naceu coa meta de promover a creación literaria entre as e os menores de 35 anos na Galiza.

O catedrático de Historia, Xosé Manuel Núñez Seixas, faise co Ramón Piñeiro de Ensaio coa súa obra De imperios e danzas: poéticas da pluralidade territorial no fascismo español (1930-1975).

A metaliteratura é cada vez máis un terreo ao que se achegan as persoas que adoran os libros para reflexionar sobre eles. No medio desta pandemia, ademais, semella que os libros, as bibliotecas e as librarías se converten en espazos de calma e de reivindicación, sobre todo cando se demostra que a cultura é máis necesaria que nunca. Co gallo do 13 de novembro, Día das Librarías, lembramos algúns títulos de "libros que falan de libros".

Rosalía Fernández Rial vén de publicar Árbores no deserto (Galaxia, 2020), un poemario no que se nutre das reflexións de 11 pensadoras feministas para crear versos que desafían o paso do tempo e nos conectan coas mulleres que non calaron para que nós sigamos loitando. A súa poesía non é estática, atravesa o papel e invade todo o que fai: as performances, a investigación e o seu labor como docente en Cabana de Bergantiños. Conversamos con ela para debullar como a arte, o feminismo e a educación nos poden salvar do abismo en tempos convulsos.

Tamara Andrés e Marcos Viso comparten a autoría de Distancias, un conxunto poético editado por Galaxia no que, a través dos versos da poeta e as ilustracións do artista, descubrimos unha historia íntima que apela a unha memoria sen melancolía, ás imaxes remarcadas do máis próximo nunha narración en verso no que importan desde a métrica até a colocación das palabras, o golpe da imaxe e o paso das páxinas. Falamos con eles arredor do seu proceso creativo, do seu traballo conxunto e de como concibe cadaquén a escrita e a ilustración, onde, sosteñen, cómpre repensar o papel actual da imaxe na literatura.

Alba Cid (Ourense, 1989) vén de publicar o seu primeiro poemario, Atlas (Galaxia, 2019), unha cartografía que reúne a voz poética da autora durante os últimos cinco anos. Un libro no que "os poemas e as fotografías fan calas nos cinco continentes", que crecen das fascinacións para desprazárense "adiante e atrás na historia á procura de encrucilladas luminosas". Conversamos coa poeta sobre este novo planeta que é Atlas, sobre o proceso de escrita, a fotografía e a literatura na actualidade. 

Tras trinta anos de escrita pública, Xavier Queipo é un deses autores cuxas obras agardamos aínda como pequenos acontecementos capaces de remover o campo literario. 

Só xorden árbores se medran as raizames. Os capilares subterráneos expándense polo poemario até tomalo, como se espallan as redes e todas as producións das que tecen, ás veces na escuridade, sabendo que son tamén para outras. A estrutura divídese en apartados dedicados a unha tecelá, desde Louis Bourgeois até Sojourner Truth, Emma Goldmann, Malala ou Rosalía de Castro, das que se inclúe unha cita no comezo. 

Contou-nos Ana Pêgo que o Plasticus Maritimus era uma espécie marítima invasora. Uma das cousas que aprendemos lendo-a é que este bicho pode tirar de fractalidade e agrupar-se em conjuntos, não sabemos se vegetais se animais, à maneira dos corais em recife.

Dentro das peculiares condicións nas que se desenvolve a escrita teatral na nosa lingua, é de loubar a vizosidade da produción dramática orientada ao público máis novo, que nos últimos anos nos deixou obras emblemáticas, ás veces co valor de rachar ou cuestionar algúns marcos. 

Manuel García Barros é considerado unha figura modesta da literatura galega, de obra curta e certo aire costumista.

Unha das primeiras cousas que me viñeron á cabeza ao ler a obra de Berta Dávila O derradeiro libro de Emma Olsen foi a do seu perfecto encaixe nunha novela gráfica.

Lanzada simultaneamente nas catro linguas do estado, Tantos anos de silencio é unha das novelas máis ambiciosas de Francisco Castro. 

Os procesos migratorios foron sempre un dos tópicos sobre a identidade galega, cantados moitas veces nesa épica contemporánea que é a narrativa, dunha forma que resaltaba o esforzo ou as aventuras dos individuos que os acometeron. 

A permeabilidade entre as correntes artísticas e os discursos teóricos vén de vello, como é lóxico, e isto vese claramente no poemario de Alba Cid.

Dentro da sempre complexa situación do teatro en lingua galega, hai un par de anos viña sorprendernos o Premio Roberto Vidal Bolaño, un certame que, alén da advocación ao grande dramaturgo compostelán, inclúe entre as súas características a necesidade de que os textos estean dirixidos ao alumnado de secundaria. 

A Editorial Galaxia vén de publicar unha nova colección vencellada á revista Nós, cando se fan os 100 anos da saída do prelo do seu primeiro número.

O texto titúlase Flores de ferro e o xurado destaca a reivindicación da muller como vítima silenciada da Guerra Civil.