Ondas e Albas

Para os que nacemos lonxe do mar, as ondas xérannos a partes iguais espanto e fascinación. A miña infancia viuse firmemente asediada por unha confabulación, literaria e familiar, para afastarme irremediablemente do perigo das augas. Todos os libros que caían nas miñas mans tiñan naufraxios, monstros mariños, enfermidades producidas pola escaseza de auga…

Con pavor escoitáballe á avoa Celia a súa peripecia nun mar bravo, nun barco que saíu de Nápoles e tardou unha eternidade en chegar a Uruguai porque ía tres días para diante e dous para atrás. E coroando a confabulación, a miña nai levábanos á praia e atábanos cunha corda á cintura para controlar ata onde metiamos o corpo nesa inmensidade que é o río da Prata, mentres repetía insistentemente: "a auga non ten gallas".

Deprendín a nadar -se pode chamárselle así ao desincronizado movemento que realizo cos brazos e as pernas- en Galicia, de adulta e nunha piscina! Que o de non ter o agarre á vista aínda non me convence. Digamos que tampouco a temperatura do Atlántico promove en min un afervoamento esaxerado. Só un par de veces resistín un chisco no mar, unha vez adorando o sol no castro de Baroña e outra cunha amiga que foi esperar as nove ondas na Lanzada.

Do solpor en Baroña lémbrome pouco, supoño que o fume do que fumaban moitos non axuda; e da Lanzada, nove meses despois chegou Mariña, pel de escuma e ollos verde alga. Pero un día, unha ignota praia de Sardeña descubriume o marabilloso pracer de flotar "Á barxoleta". Foi tal a sensación de felicidade que ignorei maxestosamente a voz da miña nai que na miña mente me recriminaba o intre pecaminoso de folgazanería.

A pesar dese indicio de felicidade, cada vez que escoito que algo vai asociado á palabra onda, a angustia sóbeme polo corpo. Porque hai ondas que se agrandan e pasan por riba de areais, rocas e cantís, e soben asolagando, esnaquizando todo. Ondas de medo e odio que nas últimas semanas afogáronnos e das que aínda non estamos ceibes. 
Manteñamos os faros da liberdade acesos, alertas, sempre alertas.

No corazón de Compostela tiñamos hai pouco todo listo para comezar a derradeira función de Atlántica para familias. A librería Couceiro xa tiña a feira montada, os pequenos e os seus pais estaban en silencio, xa medraba a maxia dos contos e de súpeto, unha onda-horda berrando e ondeando bandeiras, puño no alto, e a gran velocidade, pasounos por riba, literalmente. 

A presteza dos adultos, que collemos e puxemos a salvo xunto á fonte os nenos, fixo que a cousa non acabase en desgraza. E decontado, outra e outra vaga de exaltados peregrinos. Ficamos todos con máis frío do que sentín aquela noite coa miña amiga na Lanzada, na procura de terra fértil para a semente da vida.

Luís Prego colleu entón o seu acordeón e rescatou as nosas almas do naufraxio. Púxonos a cantar e bailar en rolda, da man. Nos abrazos reencontrámonos, nadamos e o día comezou de novo. Non hai dúbidas, Compostela precisa dunha Alba que nos convoque a todos e todas, a celebrar a marabilla dunha cidade que é toda Patrimonio, tamén a súa xente.