Xordos de vez

Hai moitos anos, nunha praia do Caribe, un grupo de artistas, esgotados por un longo festival, mirabamos embelesados unha posta de sol. Repentinamente, entre a bóla dourada e nós colocouse a filla xorda dun dos meus compañeiros. Miraba ás nosas caras cunha mestura de medo e abraio, decontado virábase cara ao sol e con desesperación intentaba cubrir coas súas pequenas mans, orellas e ollos. Ao lle preguntar o pai por que non ollaba, ela respondeu con outra pregunta. Pampo traduciunos, a nena non entendía como podiamos dirixir a vista cara ao sol sen medo, e sen cubrir os oídos. Ela estaba convencida que o estrondo ao entrar en contacto co mar desa bóla de fogo tiña que ser enxordecedor. Os días que a pequena estivo connosco, obrigounos a "escoitar" o mundo doutra maneira. No seu universo, ela imaxinaba que todo o que sucede emite un son. Decateime, daquela, de que eu estaba máis xorda ca ela. Dende ese día obrígome (cando o lembro) a imaxinar o son das cousas. A tal hora, por exemplo, imaxino a melodía das uvas, xestando o viño que beberei nuns meses, a explosión da flor do tomate que será ensalada en agosto, a eclosión dun ovo que voará nunha carreira. Tamén escoito os berros de dor da terra aberta en canal para chantar nas súas entrañas un aeroxerador, ou unha mina. Hai uns días, abrindo unha das últimas botellas do Tostado que facía don Avelino Lorenzo, "A memoria do Ribeiro", como ben lle chamaban; sentín o son das súas mans prensando a uva pasa un día xeado de nadal, o néctar caendo nun barril pequeno, as arañas facendo a tea que arrola a espera. Lembrei aquela muller, e non o seu nome, ela contoume que a súa dote fora o barril que tiña no colo, cheo de viño tostado. Ouro líquido! Tonificante de mulleres en horas de partos eternos. Compoñedor de almas cando a tristura habita en nós. Lembrei o son do lapis apuntando a historia nun caderno azul que agora non atopo. A ausencia non fala. Hai quen di que habería que agrandar a produción deste tesouro, e así chegar a máis consumidores. Don Avelino diría, "déixao estar, o que sobra non se estima". Agora que chega o tempo das colas parvas, as de facer autofotos en bancos, corredoiras, miradoiros, praias, castelos, igrexas "únicos e únicas", estaría ben escoitar a voz do mundo que nos rodea. Non pasa ren por non chegar a todos os sitios, por non completarmos o álbum de cromos do verán. Ofendéronse moitos, así o berran no universo en liña, porque hai lugares (e máis debería de haber) neste reino da "pavada" aos que se restrinxiu o número de visitas. Este país ten a sorte inmensa de ter todo tipo de marabillas, paisaxísticas e patrimoniais. E estámolas poñendo todas en risco, cando non escoitamos a súa voz. Cando somos máis xordos que a nena que temía o solpor. Este verán en canto cheguedes a calquera dos recunchos de Galicia, escoitade e sentide. Cada pedra, cada carreiro ten unha voz que conta unha historia. A nosa historia e a historia dos e das que que por alí pasaron. Lembra, só podedes levar estampas nos ollos, sons nos oídos e os pés cheos de voaxa. Deixar? Unicamente pegadas…

Xordos de vez

Xaxún galaico

A mulata da muleta

Mellor vivilo

Con ben veñas

O trato, sempre

A raíña

O verán é para as pedras

Ondas e Albas