Fabricar realidades, modelar a lingua

Comezarei polo máis superficial, que é o uso dun vocabulario e dunha fraseoloxía imposta. Agora, o comezo dun novo curso escolar chámase "volta ao cole", cos "profes" e as "seños". Unha palabra galega tan precisa e preciosa como ESCOLA, arrombada para sempre. Así que, antes de retrocedermos á fase do "gugú-tatá" dos pequenos, adestrareime na neolinguaxe reducida. Vou ir á Facul de Filo da Uni da Coru, a ver se me dan feito o rela da mingua do uso do galego. De paso, procurarei ver a Vane, Vero, Jessi, Jenni e Uxi. Como son mulleres, abonda co hipocorístico, non fai falta apelido. A seguir, lembrarei que o problema das nacións internas ao Estado español é o "problema territorial". Cuestión de xeografía-xeoloxía. Como non, aprenderei que as linguas que non son a oficial do Estado, o español, son unha "riqueza", sinal de "diversidade" e mostra do "patrimonio" variado que España posúe. Riqueza léxica Algo me renxe cando verifico que para esa "riqueza" España fixo voto de pobreza permanente, mais ben sei que iso obedece á miña mentalidade factual e prosaica, remisa a captar a ópima abundancia en que nos movemos. Cando están próximos os exames da ABAU, e nas mesmas datas das probas, fabrícase a idea e o sentimento de que os estudantes han de estar nervosos, comestos de ansiedade. Algo elementar como cuestionar que alumnos que levan toda a vida a cursar estudos oficiais, coas avaliacións correspondentes, teñan de se examinar "por libre", como se dicía antes, non se comenta. Para que? O caso é estar nervosos, por orde da presión mediática. Igualmente, cómpre que o persoal se sinta agobiado pola volta ao traballo após as vacacións ou, mesmo, que sinta padecer "síndrome post-vacacional", que, desde logo, a todas as desempregadas e desempregados, despedidos ou carentes de emprego non ha afectar. Un outro éxito vocabular é o uso da "familia". Baixo a presidencia de Fraga na Xunta, creouse a Consellaría denominada "Familia, Muller e Xuventude". Comentaba eu daquela que a nomenclatura resultaba ser o sandwich perfeito: a muller, no medio e medio do seu papel natural: a atención da primeira e da terceira, incluída a de vellos, doentes, dependentes e fillos. Hoxe, fálase de políticas para as "familias", de pobreza das "familias", de atención ás "familias" vulnerábeis. Os menores de idade e os animais domésticos (tamén considerados parte da "familia") serán persoas físicas ou xurídicas, con ingresos e/ou rendas, obrigas fiscais e demais cargas dos maiores de idade? Ou voltamos aos tempos de "Familia, Municipio y Sindicato" da "democracia orgánica" (perfeito oxímoro, por certo)? Fica moi aquelada a definición de Europa como "mosaico de linguas", mais ocúltase que hai unhas teselas perfeitas e outras escacharradas Resistencia Servidora non deixa de aplaudir que, despois de 23 anos do século XX e 23 do presente, sexa posíbel ouvir e ler galego no Congreso de Deputados español. Tributo a unha realidade clamorosa, por elocuente, que provoca as iras do españolismo dunha e doutra banda do mesmo río de intransixencia e de furor supremacista. Para acadar mínima coherencia, o Estado español (e os seus gobernos) deberían levantar o VETO ao uso das linguas nacionais en múltiplos ámbitos onde o seu uso está prohibido. No Parlamento europeo, alguén podería berrar: It’s the nation, stupid!, porque a nación que sustén a lingua é o que está en xogo, o que os Estados que integran a UE se negan a recoñecer. Fica moi aquelada a definición de Europa como "mosaico de linguas", mais ocúltase que nese "mosaico" hai unhas teselas perfeitas, seguras e brillantes e unhas outras absolutamente esnaquizadas, isto é, linguas en vida agónica ou en durísima resistencia contra o imperialismo da lingua estatal. De antonte –historicamente falando– son os letreiros públicos, na Bretaña francesa, que equiparaban na represión cuspir no chan e falar bretón. De onte –historicamente, tamén– a admisión constitucional dun único povo, o español, e dunha única lingua oficial a todos os efeitos, a imposta de facto e de iure por millenta mecanismos de dominio e de invasión do "territorio" (violación domiciliar, sen eufemismos). Para os que sigan a pensar que a da lingua é unha cuestión secundaria ou marxinal, velaí a proba flagrante da unión esencial dos españolistas radicais, de dereita, de esquerda, de centro. Cando se tocan as cousas de comer, non hai contemplacións: todos á unha, "prietas las filas". Somos a "jungla", que diría Borrell. Eles encarnan as bondades do "jardín", cheo de plantas carnívoras. E para vergoña non allea senón nosa, os cipaios galegos a negaren a Galiza e o galego, para obteren un galón máis na carreira da españolía que os mantén.