Volver ao sur

Hai varios modos de achegármonos ás aves, podemos realizar traxectos, escoller puntos de escoita ou visitar lugares que as aves usan de maneira frecuente, como poden ser as zonas húmidas que durante a migración empregan para descansar e repor enerxía. Rematada a época de cría, moitas especies comezan unha viaxe cara ao sur onde van pasar o inverno. En realidade, viven nun eterno verán. É o que se coñece como a migración postnupcial ou paso de outono. Un periplo que implica cambiar de continente, sobrevoar boa parte de Europa, cruzar o estreito de Xibraltar ou mesmo o Sáhara. A equipaxe de moitos paxariños é a acumulación de graxa que levan no seu corpo para aportarlle enerxía aos músculos e que consumirán case na súa totalidade, o que lles permitirá a vertebrados de apenas 8 ou 12 gramos emprender e completar estas singraduras transcontinentais. Nesta viaxe postnupcial as aves van con menos présa. Na primavera cando se dirixen cara ao norte teñen que apurar máis para conseguir un bo territorio, ver se o niño está en condicións, etc. pero na volta ao sur poden permitirse paradas máis alongadas se se dan as condicións. Nas datas da migración é cando as zonas húmidas cobran a súa importancia para estas viaxeiras. Ben sexa no litoral ou no interior, cando o vento muda ou aparecen tormentas, deterse nun lugar para descansar e alimentarse é fundamental. Lagoas, encoros, barreiras, ríos, esteiros son durante esta tempada, como calquera área de servizo das que usamos os humanos, ou algo semellante a unha estación de tren ou de autobuses. Sempre hai movemento. Pode que un día só atopemos os pasaxeiros de a diario, pero outros días entrarán ou sairán aqueles que veñen de lonxe. Nós seguimos a migración cara ao sur da aves do Val de Lemos, nunha antiga barreira inundada e naturalizada. Durante setembro e outubro visitámola case a diario e o número de aves neste paso non defraudou. Apareceron unha boa cantidade de limícolas: bilurico bailón, alinegro e bastardo, tamén o mazarico rabinegro, avefría e narcexa común. Mesmo algún día puidemos observar até cinco especies diferentes de limícolas nesta pequena masa de auga, das que habería que destacar o mazarico rabinegro, que estivo uns días recuperando forzas e que era facilmente individualizábel por ter unha pata mancada. Tamén pasaron ardeidas, entre as que estaban a garza dos bois -esa que adoitamos ver sobre os ñus nos documentais de África-. Engadimos á lista tres especies de gaivotas: chorona, patiamarela e escura, comúns no resto da Galiza, pero que aquí se agradecen ver e son practicamente unha rareza. O picapeixe, ou martiño peixeiro, foi outra especie que se deixou observar e das paseriformes hai que destacar as lavandeiras amarelas, os picafollas, e entre todas elas, un fermoso, tímido e esquivo macho de papoazul que se agochaba entre as espadanas cada vez que nos achegabamos. Aínda queda paso neste mes, pero xa pensamos nas vindeiras visitantes, que desta volta virán para quedar, as aves que veñen pasar o inverno e que nos darán calor nos dias fríos de campo.

Volver ao sur

A torcaza toma a urbe

Aves de verbas feiticeiras

Forma de paxaro

A familia corvidae

Durmir xuntos

Pita con nena

Para que serve unha pluma?

Cuncas de raíces, mofos e plumas