A chegada

S on eu, xa cheguei! semella dicir o paxaro que canta pousado na gran pedra de lousa negra. Están chegando. Agora mesmo, milleiros de aves voan sen descanso cara ás terras galegas dende o sur. Outras parten cara ao norte, quizais voando sobre as nosas casas mentres lemos este Sermos Galiza. Para algunhas será a primeira viaxe de volta ao lugar no que naceron e para outras o regreso á súa zona de cría habitual. Unha longa e perigosa viaxe que algunhas non completarán.Unha viaxe eterna de partidas e retornos, de ida e volta. Un ir e vir infinito. Cando as aves cheguen alimentaranse para recuperaren forzas e así coller folgos para iniciaren a súa tarefa fundamental: dar continuidade á vida. Buscar territorio, defendelo cantando, procurar parella e construír un niño, conseguir comida para sacar adiante a rolada e novamente alimentarse copiosamente para acumular graxa (enerxía) e regresar ao sur. Outra volta á vida. En abril sae o cuco do cubil, di o refraneiro sobre esa ave que -con dúas notas- tanto arraigamento acadou na cultural popular galega. Pero non só é o Cuculus canorus quen está a chegar por estes días, tamén as andoriñas que rapidamente irán visitar o seu niño, e comprobar que ningún humano destruíu o fogar que tanto traballo lles levou levantar uns anos atrás con incontábeis viaxes á procura de palla e barro. Das eternas e incansábeis viaxeiras a quen seguramente non imos ver é a que leva por nome científico Coturnix coturnix. Pero si a escoitaremos. Nos cada vez máis escasos prados e cultivos de cereais oiremos un repetitivo pas-pallás, pas-pallás, resoando como un eco inmemorial das agras. Canda el, alí onde aínda queden, poderemos observar a rula máis discreta e lamentabelmente cada vez máis escasa. Chegaron xa. Catro aves cruzan o mar, a andoriña e mailo cuco, a rula e o paspallás, porén, ademais destas, quizais por seren máis sonoras e vistosas, moitas máis voan cara aos seus territorios. Cara nós. Pequenos paxaros de apenas unha ducia de gramos como os picafollas, as papuxas ou as folosas… bubelas ou aves de rapina como o falcón pequeno, a tartaraña cincenta ou a aguia cobreira. Xa hai un mes Lucia Parente comentoume que escoitara o cuco en Laza. Pero outras estarán agora, cruzando o gran deserto do Sáhara, o estreito de Xibraltar ou quen sabe, igual xa sobrevoando Tras os Montes ou o Bierzo, coas mesmas ganas de chegar, parar e descansar que teriamos nós no final de calquera longa viaxe. Aves que se poden observar en agras, campos e aldeas, sempre tan preto que ás veces ignoramos. Ás veces non é preciso ir ás aves, poden elas vir a nós, só hai que saber esperar. Pechamos os ollos e prestamos atención no silencio da mañá á procura sonora do cuco aló cara a Vilardeperas. Miramos cara ao horizonte buscando a silueta alongada e grácil da andoriña no ceo primaveral de Castroncelos. Nós saímos cara ao agro de Vilarmao coa ilusión e a esperanza de escoitalas cantar: son eu, xa cheguei!

A chegada

A torcaza toma a urbe

Aves de verbas feiticeiras

Forma de paxaro

A familia corvidae

Durmir xuntos

Pita con nena

Volver ao sur

Para que serve unha pluma?