A produtora fundada na Galiza pola cineasta donostiarra Jaione Camborda chámase Esnatu Zinema. A película O corno esperta sentimentos próximos, aínda que o que se mostra en pantalla sexa duro. E a película, que comeza cun nacemento emotivo, vólvese evocadora a medida que avanza a historia; a directora leva o público con inocente dozura pola viaxe das mulleres. O xurado valorou a atenta mirada de Camborda e a Cuncha de Ouro foi para a sororidade.
Tamén nos tres anos anteriores, a Cuncha de Ouro gañárona cineastas: en 2020, a xeorxiana Dea Kulumbegaxvilik coa película Beginning, en 2021, Alina Grigor de Romanía con Crai Nou, e o ano pasado, Laura Mora de Colombia con Os reis do mundo. A gañadora deste ano, Camborda, ten un aspecto cinematográfico interesante. E a Cuncha de Ouro dará impulso a O corno, de cara ao periplo que iniciará nas salas comerciais o próximo 11 de outubro.
O xurado destacou a bela película O corno, con todo o seu mérito, nunha selección algo baixa en calidade. En xeral, entre as películas en competencia este ano, non houbo obras para tirar ao lixo, pero tampouco houbo ningunha película que deixase todo o público coa boca aberta e fascinado. Houbo unha gran diversidade nas habilidades e formatos. E entre todas elas, a de Camborda foi unha das películas máis rechamantes. A súa mirada é moi apreciada. Tamén hai algo que eloxiar na película: o público sae da sala cheo de sentimentos, porque o que apareceu na pantalla realmente os conmove.
O premio ao Mellor Director foi para os taiwaneses Tzu-Hui Peng e Ping-Wen Wang por Unha viaxe na primavera. Non foi unha película especialmente destacada, pero o xurado quixo premiar unha ópera prima. Non foi nada habitual que o premio ao Mellor Guión recaese na película Puan, xa que as comedias de cando en cando reciben premios nesta categoría. Pero o premio gañárono merecidamente os guionistas desta obra arxentina, porque a película logra contar con graza unha historia interesante e, ao mesmo tempo, espertar a envexa do público.
Entre os Actores Protagonistas, había algúns candidatos fortes: mencionouse sobre todo a Emmanuelle Devos de Un silencio, Julia Garner de O hotel Royal e a catalá Laia Costa da película Un amor. Con todo, Marcelo Subiotto da película Puan e Tatsuja Fuji de A Gran Ausencia fan un traballo excepcional. O Mellor Actor de Repartición foi para Hovik Keuchkerian por Un amor. Na pantalla, Keuchkerian ten unha presenza poderosa, como unha montaña.
A Mellor Película foi para Kalak, unha película ambientada en Groenlandia. A luz nesa película é especial, aínda que a película coa imaxe máis impresionante deste ano foi All Dirt Roads Taste of Salt de Raven Jackson. Kalak tamén recibiu o Premio Especial do Xurado, e hai que recoñecer que a cineasta Isabella Eklof fixo unha película valente. Mesmo incómoda en ocasións.
