Eleccións en Catalunya: máis lío imposíbel

Por se a cousa xa non era bastante complicada de por si, o amago de dimisión de Pedro Sánchez, que xa veremos como acaba a segunda feira, espallou o caos xusto unhas horas antes do inicio da campaña electoral. Os manuais de campaña din que se vas primeiro nunha posición consolidada, a última cousa que che interesa é facer ruído. Todas as enquisas, sen excepción, dan o Partido Socialista como gañador e por iso a decisión de Pedro Sánchez deixou mudos os seus correlixionarios e espallou o desconcerto a poucas horas de comezar a campaña. Algúns cren que é unha manobra de márketing para provocar unha onda de apoios aos socialistas, pero custa crelo. Porque Sánchez mostra debilidade e porque ao final o que aparece é un caso de presunta corrupción e o prezo é moi alto. Podemos imaxinar, por exemplo, que Sánchez decide quedar a segunda feira e participar na campaña. Se o fai, só poderá falar de corrupción, só lle preguntarán sobre a posíbel corrupción da súa muller e a sombra da corrupción rodearao por todas partes. Novo independentismo Que Salvador Illa e o PSC vaian en primeiro lugar nas listas electorais non é ningunha sorpresa. Nas dúas últimas eleccións autonómicas catalás, o primeiro lugar foi para o primeiro partido español. É lóxico. Entre os partidos cataláns hai un equilibrio que non existe entre os españois. En 2017, o voto español concentrouse en Ciudadanos e en 2021 no PSC, como volverá pasar agora. O sistema electoral catalán ten tres partidos grandes, un españolista e dous independentistas, e esta configuración sempre favorece que o primeiro lugar sexa para o partido español, pero logo os pactos levan á formación dun goberno soberanista. Pero esta é tamén a gran dúbida nesta ocasión. Se haberá ou non un goberno soberanista tras o 12 de maio. A decisión de Sánchez será a máis importante nunha campaña que se viu españolizada En primeiro lugar, porque non está claro que Junts, ERC e CUP consigan a maioría de escanos no Parlament de Catalunya. Hai moita decepción co que fixeron, sobre todo nos catro últimos anos, e a emerxencia de novas formacións independentistas pode restar posibilidades. Delas, unha, Alhora, que encabeza Clara Ponsatí, ten poucas opcións de entrar, pero a outra, Aliança Catalana, si que podería conseguir escanos, complicando moito a formación de goberno. Aliança Catalana é unha formación racista de extrema dereita que está a crecer a partir da islamofobia, pero tamén aproveitando a tristura dunha parte do independentismo que se sente traizoado polos líderes políticos. É unha auténtica desgraza para o país, pero tamén, se acabaran entrando no Parlament, van dificultar moito a formación dun goberno independentista, porque os outros tres partidos non aceptarán negociar nada con eles, como é lóxico e normal. Dito isto, todas as negociacións van ser difíciles. A segunda cousa que todas as enquisas deixan clara é que Junts será a segunda forza e ERC quedará en terceiro lugar. E entón haberá que ver se Esquerra acepta formar parte dun goberno presidido por Puigdemont ou se prefire forzar novas eleccións para outubro. O anunciado retorno do exilio de Puigdemont galvanizou o voto para Junts, pero haberá que ver que diferenza hai entre eles e Esquerra para entender mellor cal pode ser a reacción do partido do presidente Aragonés. Algunhas incógnitas No que respecta ao resto de partidos, a CUP é unha incógnita que preocupa, porque podería ter unha baixada importante de escanos. Desde que non entraron no parlamento español, a CUP estivo sometida a un proceso interno de reflexión que aínda non acabou e a sensación desde fóra, a percepción popular, é que están moi fóra de xogo. No que respecta ao resto de partidos, só se espera unha suba importante do PP, que podería pasar dos tres escanos actuais a dez ou máis e, en paralelo, unha baixada, aínda que pouco significativa, de Vox. Os Comuns, finalmente, aparecen moi tocados en todas as enquisas e poderían incluso quedar fóra do Parlament. Todo iso, insisto, á espera de saber que pasará con Pedro Sánchez. Probabelmente a súa determinación será a máis importante nunha campaña catalá que inevitabelmente se viu españolizada de repente pola sorprendente decisión do primeiro ministro español. Se dimite, non parece que o PSC vaia poder evitar unha perda substancial de votos e escanos, que podería facilitar a vitoria independentista. En calquera caso, máis lío, imposíbel.