Dirección: Jaione Camborda. Elenco: Janet Novás, Siobhan Fernandes, Carla Rivas, Daniela Hernán Marchán. Países: Galiza-Portugal-Bélxica. Duración: 103 minutos.
Jaione Camborda, cineasta donostiarra, presentou na Sección Oficial unha preciosa historia chea de sororidade. Unha película feminista sobre mulleres que mostra como as mulleres se axudan entre si en situacións difíciles. Para conseguilo, a cineasta utilizou a sinxeleza e a delicadeza. E contou co apoio da forza da actriz Janet Novás.
A primeira longametraxe de Camborda foi Arima (dispoñíbel na plataforma Filmin), e, aínda que esa obra non tivo moita potencia, percibíase a mirada dunha autora. Había algo atractivo en Arima que é difícil de expresar con palabras. Tiña alma.
É evidente que se converteu nunha cineasta máis forte e aínda máis interesante, considerando a sensibilidade de O corno.
Nun momento da película, móstrase unha parella nova recollendo e comendo amoras de montaña. Ao facer unha comparanza, Camborda leva o espectador a unha proximidade chea de humanidade coa película: o espectador entra nunha zona íntima na que se pode comparar recoller e comer amoras na montaña cos sentimentos das mulleres da historia.
A historia está ambientada en 1971. A película está puramente en galego e chea de bos diálogos. Non fai falta contar explicitamente cal era a situación da Galiza daquel momento, pero matices e pequenos detalles conforman o retrato social. No cruzamento da Galiza a Portugal, os gardas civís que custodian a fronteira son un dos compoñentes máis evidentes neste contexto.
Ademais, a historia ten a súa esencia. Os nacementos e os abortos están no centro da trama. Tamén unha perigosa fuga forzada. Esta non é unha desas obras íntimas de autor que non deixan nada sen dicir. A intimidade, neste caso, vai da man de algo difícil de facer: contar unha boa historia con sinxeleza e, con iso, atrapar e conmover a audiencia.
