Montaña de aves

Alto de Manzaneda. 8.30 horas da mañá. O ceo está cuberto, apenas hai vento e aínda que agochado detrás das nubes teño o sol ás costas; en conxunto, unha situación ideal para paxarear. Gardo na mochila a cámara de fotos, auga, unha mazá e colgo os binoculares ao pescozo disposto a camiñar e gozar das aves que voan máis alto que o resto de todas as aves do noso país. Voar a carón das nubes. Saco o móbil do peto e abro a aplicación Atlas e mostraxes da SEO/Birdlife e dou comezo ao Censo de aves de alta montaña que se vai realizar durante xuño e xullo deste ano en todo o Estado. Escoitar, observar e rexistrar a vida alada da montaña. O censo que imos realizar consiste en facer oito traxectos de cincocentos metros cada un anotando as aves, escoitadas ou vistas, en bandas que van até os vinte e cinco metros, entre os vinte e cinco e cincuenta metros e as que se atopan máis aló destes. Alúdese habitualmente ao silencio da montañas. Nada máis lonxe da realidade. A estas alturas do ano unha polifonía de chíos cobre os cumes e curutos máis altos de Galiza. De feito, parte das aves que anoto a medida que avanzo son identificadas de oído. Como o intenso e repetitivo canto das lavercas que dende o alto parecen estar latricando sobre o que ando a facer; o da pica alpina tamén cun reclamo repetitivo semellante a un tsiip, breve e seco, que emite en voo ou dende un pousadeiro; ou o asubío agudo siit que emite a azulenta común seguramente para avisar da miña presenza. Galiza ten un territorio accidentado con milleiros de ríos e vales pero apenas temos montañas que superen os 1.500 metros de altitude. Un medio limitado e ameazado polo cambio climático e o despoboamento ao que agora se lle suma a depredación eólica. No camiño vou atopando especies habituais noutras zonas abertas máis baixas como as xa citadas lavercas, azulentas ou liñaceiras. Pero a intención deste censo é sabermos da presenza de especies montañesas como a charrela, a pica alpina, o merlo rubio, a escribenta riscada ou o papoazul. Aínda que xa hai unha idea sobre a súa tendencia (descenso), nun contexto de cambio climático van ter un futuro incerto, de aí a importancia de saber cal é a situación agora cun censo específico. A min gústanme especialmente os pedreiros cincentos que pousan ergueitos nos penedos e as choias sempre barulleiras pero que agora na época de cría calan para pasaren desapercibidas. Ao rematar os primeiros oito traxectos sumo un total de 21 especies diferentes, ás que sei irán sumando outras en vindeiras xornadas, entre as que estarán seguramente algunhas das aves de rapina que planean sobre a serra como a aguia real, a gatafornela ou a tartaraña cincenta e a aguia cobreira, ou visitantes á procura de preas como o voitre negro e o común. Só me queda, logo, gozar das aves que voan sobre este teito invisible e do seu pracer elevándose libres e salvaxes.

Montaña de aves

A torcaza toma a urbe

Aves de verbas feiticeiras

Forma de paxaro

A familia corvidae

Durmir xuntos

Pita con nena

Volver ao sur

Para que serve unha pluma?