Ucraína: primeiro foi a propaganda, agora é o medo

Veñen de facerse dous anos da actual fase da guerra en Ucraína, e escribo actual fase porque considero un grave erro asumir o relato que se impón; relato que falsea a realidade para facernos crer que o que acontece en Ucraína débese exclusivamente á actuación de Vladimir Putin, facendo desaparecer os acontecementos previos ao 24 de febreiro de 2022, que veñen cando menos desde novembro de 2013 e que tiñan provocado máis de 14.000 mortes no Donbass. A propaganda Durante 2022 e case todo 2023 aturamos unha intensa campaña de propaganda sobre a inminente derrota do exército ruso fronte ao pobo ucraíno dirixido por un Volodímir Zelenski presentado como heroe e magnífico estratega. Propaganda sobre unha fronte de guerra cun exército ruso empantanado, debido á súa incapacidade, a miles de desercións e á negativa de algúns oficiais a seguir as ordes do sátrapa Putin; todo isto co tráxico decorado de actuacións rusas presentadas como crimes de guerra, algunhas aínda sen aclarar e outras xa demostradas falsas. As noticias sobre o ben que ían as cousas na guerra complementábanse con outras sobre a situación nunha Rusia a piques de quebrar e na que non se desbotaba unha crise humanitaria debido ás privacións que aturaba a poboación. Falouse tamén repetidas veces da posibilidade dun golpe de man contra o "Tsar do Kremlin", executado por oligarcas que verían prexudicados os seus intereses polas sancións económicas impostas a Rusia. Non é a primeira vez que se fabrican monstros aos que culpar para impedir que quen protesta dirixa os ollos cara aos verdadeiros responsábeis Pasaba o tempo e a propaganda empezou a anunciar un feito que ía marcar definitivamente o curso da guerra, era a contraofensiva ucraína. A contraofensiva produciuse, pero pasados sete meses podemos comprobar que o resultado non foi o anunciado. Tampouco houbo golpe na corte do tsar e non hai síntomas de que a economía rusa estea a piques de quebrar. Pero si que empeorou moito a situación na Unión Europea, demostrando definitivamente neste conflito que non ten política propia ao actuar como instrumento duns EUA, que son quen están a tirar importantes beneficios económicos e políticos da situación. O grave empeoramento nas condicións de vida das clases populares, polo aumento descomunal nos prezos da enerxía e dos alimentos, é só a punta do iceberg de recortes de dereitos sociais que non tardarán en poñerse enriba da mesa, co argumento de que se precisa manter un gasto militar que ten aumentado exponencialmente, para defender unha Ucraína que é o muro defensivo da Europa democrática e civilizada. O medo Nos últimos tres meses a liña discursiva mudou totalmente. Case ninguén fala xa da vitoria de Ucraína e cada vez máis voces advirten de que a situación pode agravarse e traspasar as fronteiras de Rusia e Ucraína cara a estados da Unión Europea, destacando as declaracións de políticos que están gobernando, como a ministra española de defensa, que advertiu hai uns días dun posíbel ataque ruso a curto ou medio prazo. E á mesma posibilidade apuntan documentos presentados oficialmente ou filtrados de xeito interesado. No mes de xaneiro un documento do Instituto Internacional de Estudos Estratéxicos, think tank con sede en Londres, falaba da posibilidade de que Rusia empregara armas nucleares tácticas en Ucraína. Nas mesmas datas a prensa alemá publicou a noticia da existencia dun plan do goberno alemán que contempla a posibilidade do ataque ruso, poñendo como data do mesmo o ano 2025. Moi posibelmente o cambio de discurso, que busca claramente estender o medo, teña a ver con que quen dirixen a UE teñen datos sobre o ánimo dunha poboación que viu empeorar as súas condicións de vida e observan con preocupación as diversas mobilizacións sociais que son síntomas dun malestar latente. Non é a primeira vez que se fabrican monstros aos que botar a culpa co fin de impedir que quen protesta dirixa os seus ollos cara aos verdadeiros responsábeis. Hoxe alimentar a rusofobia permite que pasen desapercibidos os inxentes beneficios da industria de armamento, das maiores empresas petrolíferas do planeta e da industria gasista dos EUA; e permite que pasen desapercibidas as repetidas "correccións" sempre á baixa nos obxectivos de evolución económica da UE. Debemos seguir condenando a guerra pero sen caer en maniqueísmos de bos e malos, que só serven para ocultar intereses.