*Marcelino Fernández Mallo é economista e consultor
A primeira condición para a supervivencia dun país é que teña garantida a cobertura das súas necesidades básicas. Que futuro lle pode esperar a un pobo se o aire que respira está contaminado, se as augas que bebe están corrompidas, se as súas vivendas son inhabilitables ou son estériles as súas terras? En concreto, que futuro pode agardar un país incapaz de asegurar á súa poboación os alimentos que necesita para satisfacer os seus requirimentos nutritivos?
Tras a Segunda Guerra Mundial produciuse unha auténtica metamorfose nos sistemas agrarios que afectou de maneira diversa aos distintos territorios. En décadas seguintes, novos eventos de enorme transcendencia política e económica terminaron por cambiar a fisionomía do medio rural en Europa. Algunhas comunidades “optaron” por relegar a súa produción agraria e confiar as súas provisións alimentarias aos mercados globais.
O nivel de abandono representou niveis diferentes en función dos territorios; en Galicia, o abandono foi extremo tal como amosa, por exemplo, a invasión dos eucaliptais, plantacións dunha especie exótica nefasta para a biodiversidade, a calidade dos solos, os caudais dos acuíferos e a paisaxe. Unha consecuencia deste abandono é o nivel de cobertura das necesidades alimentarias de orixe vexetal que presenta Galicia, o cal pode cualificarse de minúsculo como habemos comprobar no presente artigo.
[Podes ler a análise íntegra de Marcelino Fernández Mallo no caderno especial Día da Patria Galega que se distribuirá de balde xunto ao Nós Diario a próxima terza feira, 25 de xullo]
