Poemas míticos (IV)

Laura Casielles gozou da residencia literaria Ámeto Mítico no Camiño de Santiago durante o mes de setembro de 2021. Coa pandemia activa, camiñar foi daquela unha liberación para os corpos. Camiñar, percibir os cambios nos espazos e os tempos pola ruta francesa. Soster naturalmente a distancia de seguridade e falar, contar, berrar ou rir con comodidade. Recuperar a conversa dentro do grupo. Soster durante dúas semanas un camiño compartido, matinar sobre o nacemento de poemas míticos nun estado de posibilidade. A segunda expedición das residencias acolleu as poetas: Arancha Nogueira, Agnes Marton, Luis López Alonso, Pilar Astray, Adam Wyeth e a Laura Casielles. Ela escribiu este extenso poema onde os topónimos avanzan pola ruta. O poema de Laura é unha alfaia para a escrita xacobea. Recuperar dita temática para a poesía foi o motivo central da activación das residencias itinerantes no ámeto mítico nomeado por Uxío Novoneyra no seu libro, Arrodeos e Desvíos do Camiño de Santiago e outras rotas. A residencia que organiza a Fundación Uxío Novoneyra segue o periplo deseñado polo poeta no seu libro de rutas. O Camiño foi un motivo para arrodear e desviarse, para coñecer a historia da lingua, para peregrinar por terras de Galicia e descubrir a súa mítica, a historia dos ritos e os mitos; e sobre eles atopar os fundamentos da peregrinación. Esa necesidade universal de iniciar e sosterse no camiño e lembrar estes versos do poeta sufí RUMI: Deixa o teu lugar de honor porque a mesma rota o é. Laura Casielles (Pola de Siero, Asturias, 1986) é poeta e xornalista. Autora dos libros: Soldado que huye (Hesperya, 2008), Los idiomas comunes (Hiperión 2010; XIII Premio de Poesía Joven Antonio Carvajal e Premio Nacional de Poesía Joven Miguel Hernández en 2011), Las señales que hacemos en los mapas (Libros de la Herida, 2014) e Breve historia de algunas cosas (Ediciones del 4 de agosto, 2017). Licenciada en xornalismo e en filosofía, ten un máster en estudos árabes e islámicos contemporáneos, e un doutorado no mesmo eido, cunha tese dedicada á memoria da colonización española en Marrocos e no Sáhara Occidental, tema central de varios dos seus proxectos. Na actualidade traballa como freelance, facendo cousas por aquí e por alá nos eidos do xornalismo, a comunicación e a cultura. Creo que moitos de nós acreditamos que sería marabilloso poder viaxar de novo camiñando, cunha pequena hospedaxe ou un campamento limpo aproximadamente cada dezaseis quilómetros e sen os perigos do tráfico, para percorrer un vasto territorio coma toda China ou toda Europa. Así é como coñecemos o mundo: nos nosos corpos. Gary Snyder Os peregrinos foron persoas que resolveron cousas mentres camiñaban. No camiño podes pensar coa mirada no futuro, podes pensar lembrando o pasado, podes facer unha lista para lembrar que contar aos que quedaron na casa. Anne Carson Madrid Chamartín Segovia Guiomar Medina del Campo Sanabria A Gudiña Ourense botamos a andar buscando unha solución o buscando un amigo botamos a andar buscando fuxir da morte cometemos sempre os mesmos erros facendo a equipaxe como se non soubésemos que o que botamos en falla endexamais son as cousas o primeiro día pregunteille ao meu corpo ti a quen tanto mal trato tanto sono tanta fame ¿aguantarás? O Cebreiro Hospital da Condesa Padornelo Fonfría O Biduedo Ramil Triacastela cadelos durmindo cores na pedra mouras millo escolas bares néboa portas verdes catedrais de pólas o pasar dos ríos o segundo día preguntei aos fentos vos que tanto teredes visto que queredes contar? Triacastela San Cristovo Renche Lastres Samos Gorolfe Aguiada Sarria o terceiro día preguntei porqué abren os camiños e hai camiños que abren porque o decide un rei por diñeiro por vinganza polas ganas dun Papa de magoar alguén hai camiños que abren pola imperiosa necesidade dunha visita camiños que abren pola insistencia en botarse como vaca teimuda por un mesmo sitio e camiños que abren debuxando frechas porque alguén vén seguro hai camiños que abren una vez soa na historia do mundo e camiños que non chegan a abrise nunca e así está ben Sarria As Paredes Barbadelo un descenso agora por Mercadoiro ata Portomarín e aquí vou eu presadiña de átomos e músculos medos rubindo a costa e aquí vou eu cansadiña adrenalínica meditabunda hinchada pés de chumbo pernas curtas a nena que endexamais foi quen de dar a volta enteira ao patio a nena que ri cando está esgotada o cuarto día preguntei porqué ten a xente esa manía de avisar cando chega o difícil e afogarse antetempo pero case nunca berra chaira á vista! Portomarín costa arriba de novo a Toxibo Castromaior Vilar de Donas Palas de Rei aínda que tamén é que dicimos a xente pero a xente somos unha cousa moi diversa alguén camiña como se tivese que chegar a algún lugar alguén camiña fitando nas sombras dos mortos alguén vai a cabalo alguén fai un FaceTime alguén toca a frauta alguén arrodea para alguén é unha cuestión de fe alguén encirra en poñer unhas normas e obriga a cumprilas ao quinto día preguntei á xente que facía aí se fora un desamor unha perda unha enfermidade un traballo de merda porque ninguén vai camiñar cando todo está calmo Palas de Rei San Xulián Pontecampaña Disicabo Melide facendo parada para comer pero ás veces as historias alleas poden ser como o cabalo pesado das conquistas por iso ao sexto día pedín silencio (…) (…) A Peroxa Boente Castañeda Ribadiso e Arzúa e ao sétimo día pregunteime que sería ir xuntas porque din os paxaros que ir xuntas non é ir xuntas todo o rato ir xuntas é ás veces deixar espazo agardarse no difícil ou no descanso charlar ou compartir a ofrenda das caladas ou pousada ou comida ir xuntas é ás veces dicir que nos vemos na estación seguinte recoller una flor da cuneta para darcha cando nos volvamos encontrar Arzúa As Barrosas San Lázaro Calzada Salceda Pedrouzo ao octavo día pregunteime por que terei sempre este pálpito de non querer chegar creo que pertenzo á estirpe dos que prefiren camiñar ata a fin do mundo porque o horizonte sempre se alonxa e en realidade nunca chega ata os monstruos e en todo caso é mellor queimar as cousas e guindalas ás rocas despois de rematar Pedrouzo San Antón Cimadevila O aeroporto Lavacolla Monte do Gozo non querer chegar quizais polo que sexa normalmente case nunca camiñamos moito nin desexamos bo camiño á xente coa que nos cruzamos non miramos ás árbores non agradecemos o refuxio non querer chegar porque polo que fose normalmente non coidamos os pés e Santiago entón portas santas rúas empedradas cantos de emoción ao chegar prendemos un cirio en nome de quen poida precisalo —que unha cousa é non crer e outra non crer nos bos desexos— A catedral Exit through the gift shop Número 304 na oficina de acollida do peregrino ao noveno día alanca o tren outra vez e nos preguntamos que foi certo cada un no seu lugar no teatro buscando piso lavando a roupa alimentando ao gato Ourense A Gudiña Sanabria Medina del Campo Segovia Guiomar Madrid Chamartín a partir do día décimo haberá camiños novos cales quen sabe as preguntas como sempre marcarán o paso.

Poemas míticos (IV)

Cantos primitivos

Poesía para a xente

A desmesura da alma

A idade de ouro (III)

A idade de ouro (II)

A idade de ouro (I)

Poemas míticos (V)

Poemas míticos (III)