Poemas míticos (I). Lady Leño de Adam Wyeth

Adam Wyeth, poeta e dramaturgo inglés residente en Dublín, publicou tres libros de poemas con Salmon Poetry: The Art of Dying, Silent Music e About: blank. A mesma casa editorial publicou o ensaio sobre a influencia da mitoloxía celta na poesía contemporánea irlandesa, The Hidden World of Poetry: Unravelling Celtic Mythology in Contemporary Irish Poetry. No mes de setembro do ano 2021, Wyeth participou nas segundas residencias itinerantes Ámeto Mítico no Camiño de Santiago onde poetas de distintas linguas comparten experiencia de peregrinación pola ruta francesa en terras galegas. Os participantes guiados polos topónimos das rutas do libro Ámeto Mítico. Arrodeos e Desvíos do Camiño de Santiago e outras rotas (1999) de Uxío Novoneyra, trala peregrinación, escribiron poemas cunha encomenda: recuperar a temática xacobea para a poesía actual. O tema xacobeo, hoxe centro de interese para a literatura de autoaxuda, desapareceu do universo da poesía. A temática trobadoresca inspirou estas residencias de escrita itinerante programadas pola Fundación Uxío Novoneyra que o pasado outubro celebraron a terceira edición. O poema Lady Leño de Adam Wyeth, na tradución de Lucía Miranda Morla, e do que aquí reproducimos un primer fragmento, é o comezo da publicación dunha serie inédita escrita polos participantes trala experiencia. Percorramos un Camiño mítico con eles. Lady Leño de Adam Wyeth Estou a ver algo que estivo sempre agochado. Blue Velvet O burato negro. Non. Importa. Un ruído. Soando. Unha canción. O carreiro. Noite fresca. O longo carreiro. A senda. A luz na fiestra. A porta. Dentro. Nada. Dentro do burato negro. O ruído. Soando. A corda. Empurrando. Tirar do dobladillo. Sensación congoxosa. Perdida noite. O fogar que esvaece. Vellas sombras gabean polas paredes. Amortecidas voces no piso de arriba. Fiestra aberta. Pasos que se achegan. Unha silueta érguese na entrada. Nunca máis. Nunca máis agora. A espiral perversa. Os aneis. O círculo. Iteración de cifras. Contar cara atrás ata cero. Reverter mantras. O corazón da esvástica. O firmamento por baixo. A auga dentro. A axitación. Pugas de mobles. Peso húmido. Carne dentro de carne. Que é agora quen quere traspasar que palabras penetran e exprésanse a través de min mentres aparecen agora eu convértome nas palabras calquera que sexan non importa as palabras están aquí vindo a través de min erguéndose dende a terra nas bocas abertas das caídas sementes converténdose noutras desaparecidas fai moito mirando atrás lembrando todo tras unha serie de ecos remata cunha voz dicindo estas palabras aínda os peregrinos mortos espallan todo sobre a cidade ladróns indixentes comerciantes vendedores do mercado príncipes xuíces putas refregándose uns contra outros estes e os outros agora como antes ela quen está sempre comigo quen é nunca vista senón sentida é castiñeiros de rendida mañá de setembro agora ela quen está sempre esvaecéndose respiración dentro de respiración sempre a esencia unha pantasma do corazón crebacabezas aparecendo de novo o bretemoso claro un fino veo quen é sempre aquilo que vive os outros van primeiro deben facelo arrastrando as súas cadeas a súa violencia eles son unha violación pero eles deben dicir eles deben ter o seu lugar estar mortos non é abondo eles móvense e retorcen revolven e empuxan cavacas dagas pican o pescozo a boca do estómago crean mundos dentro de palabras e din a través de min os ollos doutros a forma diso a posibilidade diso todo o equipo enlama dende as profundidades a catro patas estas criaturas nocturnas deben ser encaradas para atravesar para que eu poida alcanzarche o meu último recurso a escoura ao redor do aro o aro dereito o aro esquerdo todo o aro prosigue avanza unha propensión para argumentar non tatexar cambalear si os tímidos pasos o escintileo do cal o aro a escoura todo sobre burbullas e escuma soster escuma no ollo todo no ollo a cabeza o peito o que está dito o que non enfeitizar ah sublime elocuencia da gutural musa a gola do salvaxe xabaril penetra cheirando por trufas no bosque galego abeirando o seu fouciño aceitoso fendidas poutas refulxen no orballo ao redor do ollo o corazón en chamas a fragrancia de almiscre onde escuridade e luz comezan estiven aí algunha vez con outra camiñando polos bosques sabendo que máis aló da pista que seguísemos mentres o sol abesullaba por entre a maraña de pólas había lobos osos xabarís como antes nas sombras sucedendo como eu díxeno entón a outra e ti aparecendo ambas dentro e fóra a miña que direi invisible compañeira escórrese nin maceiras en flor todo iso pasara todo caera aínda caendo as mazás castañas apodrentándose nas cunetas nalgún lugar eu pasei as podrecidas mazás castañas abelás na túa man todo pasara por aquel camiño o que estou a dicir non está a ser dito por min xorde dende a terra nas abertas bocas das caídas sementes e que vin eu o teu corazón inchado e mallado foron as mazás eu quixen dicir as floracións pasadas e agora as outras mazás sangran o seu vinagre de sidra entre as cascas de abelá espalladas todas sobre nós á noitiña un exceso menuda palabra exceso dende a sublime elocuencia da gutural musa sostén a imaxe de novo o sol resplandecendo detrás todas as cristas do fénix outro lugar móvese ante nós pasaxe púrpura douradas mazás ateigando cunetas o vello agochado dentro só que non está agochado non é vello en si comezando aquí a través do ollo vítreo que veme a través de ti en realidade en esmagada elocuencia de pasos dentro de pasos constante compañeira mantendo tempo mudo de estatua de sal o sol case arriado case sidra agora camiñábamos seguindo o mesmo camiño abrindo mundos sen palabras preguntaches son valente son valente que é iso valente eu que é iso eu valente son eu que non estou eu na miña armadura podería eu esquecerme de min mesmo e volverme valente dun só golpe ao rescate de alguén fun algunha vez isto o sentido tódolos sentidos á vez aniñados nos espirais brazos dun bosque galego as mainas palabras tácitas no útero mazás caen están os valentes mortos falando agora nas forestas máis aló das forestas tódalas fragrancias almiscre e herba escudriñando esporas de fungos impregnadas follas secas lánzanse cara arriba canto de paxaro o derradeiro dos encantadores berrando en realidade alarmantes brados de guerra sangre cuspida territorio pandemonio déixame en paz as vellas cantigas son as mellores debemos vivir no mundo tal como atopámolo onde escuridade e luz aparecen entre pólas volvémonos mozos de novo arrastrados cara ao doce ángelus as alíxeras badaladas unha chamada á oración un simposio mudo o primordial imago [...]