patria

Este berro que resoa en min desde a miña mocidade –noutrora, por pura ignorancia, sen a necesaria linguaxe inclusiva que agora reivindicamos xustamente, aínda que os sectores máis reaccionarios ou ignorantes da sociedade seguen impasíbeis perante el- como un compromiso co país que me acolleu de neno e que fixen meu: “Un pobo, unha terra, unha fala!”.

A primeira vez que asistín a unha conmemoración do Día da Patria Galega foi en Bos Aires, a finais da década dos sesenta do século pasado. Daquela xa participaba activamente na colectividade, especialmente na Irmandade Galega (da que fun secretario). Esta era unha organización política que, como seguramente o lector sabe, fora fundada no ano 1944 por iniciativa dese egrexio dirixente nacionalista que foi Daniel Rodríguez Castelao.

O sábado un grupo de persoas asistimos por segundo ano á lectura pública do Alba de Gloria de Castelao no cumio do Pico Sacro, un acto simbólico que abría as portas á celebración do 25 de xullo; convocábanos a ese acto a Federación Galiza Cultura recollendo o testigo de Castelao e procedendo a unha lectura coral do Alba de Gloria mentres ondeaban ao vento os símbolos da Galiza que el deseñara en 1937, uns