Maratón electoral

Sen tempo para dixerir as consecuencias políticas dos resultados das municipais na Galiza volveremos votar en menos de dous meses. O desgaste do Goberno PSOE-Podemos evidenciado nas eleccións obriga a Sánchez a dar por finiquitada a coalición. Seguramente non tiña máis saída. Veremos que fai Rueda após as xerais. Destas eleccións tamén se poden extraer algunhas conclusións. A primeira é que, por máis que o españolismo, e non por acaso, negue a súa existencia ou combata con saña as súas forzas políticas, as nacións no Estado seguen estando aí, o que, mal que lles pese, tradúcese nun comportamento electoral diferente. O binomio socialdemocracia claudicante-dereita ultra ao que queren reducir o mapa político español salta polos aires. En Catalunya, onde o nacionalismo consegue uns 6.000 concelleiros e concelleiras, o PSOE queda con 1.453 e o PP, con 196. En Euskadi, as candidaturas nacionalistas superan os 2.100 concelleiros, o PSOE obtén 207 e o partido de Feijóo, 71. En menor medida, mais na Galiza tamén, a existencia e o ascenso do BNG segue a poñer límites á histórica hexemonía do PP, impedíndolle, por exemplo, conseguir o control da maioría das cidades galegas ao que aspiraba. E ademais, son as nacións onde a onda ultra que invade as españas profundas ve frear o seu avance. A bandeira do centralismo Unha segunda consideración. Sendo certo que as municipais teñen características diferenciais, onde a persoa ou a xestión xogan máis papel na decisión do electorado, o voto ideolóxico segue a ser determinante. Só así é posíbel explicar por que amplos segmentos das clases populares, asumindo a ideoloxía do poder, inxectada en vea polos medios de comunicación masivos, acaban apoiando forzas políticas responsábeis dos problemas que padecen, ou non castigan a inaceptábel corrupción. Como exemplo, ao PP, sen ningunha proposta para mellorar as cousas, abondoulle axitar a bandeiriña desa España centralista, reaccionaria, de touros e nacional-catolicismo para obter apoios. Calquera proxecto político, con máis razón os non sistémicos, alén dunha boa xestión, para ter solidez, precisa construír base social consciente e ideoloxizada, e a presenza nas institucións tamén debe apoiar ese obxectivo. Neste contexto, de renuncia a dar batalla ideolóxica, de facer unha política alternativa á dereita que mellore realmente a vida das clases populares, de avance de dereitos e liberdades, pódese enmarcar a derrota electoral do Goberno da coaligada socialdemocracia, nova e vella. Abrazado á política procapitalista de Bruxelas, entregado como nunca na historia á OTAN e aos intereses imperiais dos EUA naufraga sen remedio. Incumprindo coas demandas de Galiza, coas promesas de derrogar a lei mordaza ou a reforma laboral de Rajoy, sen avance algún na capacidade de autogoberno, pactando coa Igrexa católica o mantemento dos seus privilexios, permitindo á banca ou ás petroleiras facer e desfacer ao seu antollo, deixando tirado o pobo saharauí, ou aumentando exponencialmente o gasto militar para apoiar guerras nas que nada se nos perde, en detrimento do gasto social, a ilusión de cambio esvaece. Intereses propios De Feijóo, colocado como senador por Galiza, só sabemos que está censado e vota en Madrid O 23 de xullo volveremos votar. Machucarán as nosas cabezas para convencernos de que temos que elixir entre o malo e o peor. Se pensamos por nós mesmos, se, alén da propaganda mediática, nos preguntamos para que eliximos deputadas e deputados, senadores e senadoras, a resposta será que para defender os intereses xerais da Galiza na que vivimos e os nosos propios. Se nos preguntamos de que nos ten servido ter votado polos partidos que recollen aquí a colleita mais despois deciden en Madrid, concluiriamos, de non autoenganarnos, que de nada. Ter votado a Yolanda Díaz, deputada por Pontevedra, serviulle para ser vicepresidenta, mais diso non se derivou nada práctico para Galiza. De Feijóo, colocado como senador por Galiza, só sabemos que está censado e vota en Madrid, como exemplo da inutilidade de apoiar partidos centralizados, progres ou carcas. Na defensa dos intereses de galegos e galegas, ficou Néstor Rego. Doado concluír que cantos máis representantes teña o nacionalismo, máis presión poderemos exercer para cambiar o rumbo duns gobernos, para os que, alén da súa cor política, os problemas da Galiza sempre poden esperar. Podemos seguir esperando, ou tentar mudar a situación dándolle oportunidade ao nacionalismo de demostrar a súa utilidade. Un BNG forte nas Cortes é garantía de defensa do país e das políticas sociais, barreira segura contra o avance da dereita ultramontana. Paga a pena.