O conflito israelí-palestino 1948-1967

O plan de partición da ONU de 1947 (resolución 181) é rexeitado polos palestinos e os países árabes, que amosan a súa intención de impedir a creación do Estado de Israel en terra árabe. Mais este proclámase o 14 de maio de 1948 e o día seguinte, día no que finaliza o Mandato británico, dá comezo a primeira guerra árabe-israelí cando Exipto, Xordania, Iraq, Siria e Líbano acoden en apoio dos palestinos. Os israelís son superiores e ao remate da guerra en 1949 Israel controla 78% de Palestina, incluída a maior parte de Xerusalén, ficando 22% restante dividido entre Cisxordania e a franxa de Gaza, baixo o control de Xordania e Exipto respectivamente. O estabelecemento dun estado árabe en Palestina, obxectivo expresado pola Sociedade de Nacións en 1919 e pola ONU en 1947, debe agardar. 'Nakba' A creación do estado de Israel provoca unha limpeza étnica coñecida como Nakba (Catástrofe), conmemorada cada 15 de maio. Máis da metade da poboación árabe palestina (750.000) é expulsada ou vese obrigada a fuxir da súa terra e máis de 20% dos palestinos foxen cara ao Líbano, Xordania, Siria, Exipto e Iraq. O número de árabes dentro dos límites do novo Estado de Israel redúcese a 165.000, a práctica totalidade suxeita á lei marcial até 1966. O problema dos refuxiados é percibido como un serio obstáculo para a paz, polo que a Asemblea Xeral da ONU aproba a resolución 194 en decembro de 1948, que estabelece o dereito dos refuxiados palestinos ao retorno e crea a Comisión de Conciliación das Nacións Unidas para Palestina para axudar as partes a acadar unha solución definitiva. Os colonos xudeus gozan de todos os privilexios de ser cidadáns israelís mentres os palestinos viven baixo a ocupación militar e a represión En maio de 1949 Israel é admitida na ONU mediante a resolución 273 da Asemblea Xeral, unha resolución que lembra as súas resolucións 181 e 194, que Israel ignora. E en decembro do mesmo ano créase a Axencia de Nacións Unidas para os Refuxiados de Palestina en Oriente Próximo (Unrwa). A situación consolídase co tempo, cos refuxiados no exilio e Israel anexionando o territorio ocupado na guerra, alén de 55% outorgado na resolución de partición de 1947. En 1959 exiliados palestinos crean en Kuwait o movemento nacionalista secular Fatah coa intención de liberar Palestina mediante o uso da loita armada contra Israel, que iniciará en 1965. En 1964 fúndase no Cairo a Organización para a Liberación de Palestina (OLP), que declara Israel como un estado ilegal e procura a "total liberación de Palestina". A OLP define entre os seus principios a loita do pobo palestino polos seus dereitos, como o dereito de autodeterminación, independencia nacional e soberanía, o dereito de retorno, así como o dereito a recorrer á loita armada. 'Naksa' O 5 xuño de 1967 iníciase a terceira guerra árabe-israelí (a segunda, a Guerra de Suez, ten lugar en 1956) cando Israel inicia as hostilidades enfrontándose cunha coalición de exércitos árabes (Exipto, Xordania e Siria). Na guerra dos 6 días, que supón un punto de inflexión en Oriente Medio e provoca un segundo grande éxodo de palestinos (300.000) coñecido como Naksa (Revés), Israel ocupa o resto da Palestina histórica (Cisxordania, Gaza e Xerusalén este), así como tamén os Altos do Golán (Siria) e a península do Sinaí (Exipto). Ao remate da guerra o Consello de Seguridade da ONU pídelle a Israel na súa resolución 237 que facilite o retorno dos refuxiados desta última guerra, mais Israel desoe a petición. En decembro de 1967 fúndase a marxista-leninista Fronte Popular para a Liberación de Palestina (FPLP) e en 1969 a Fronte Democrática pola Liberación de Palestina (FDLP). Nos seguintes anos os grupos palestinos de esquerdas procurarán chamar a atención mundial sobre a súa causa mediante o uso da violencia. En 1968 Fatah intégrase na OLP, conformada por numerosos partidos políticos palestinos, e baixo o liderado de Iasir Arafat convértese no partido dominante na política palestina e na OLP. Tras a guerra de 1967 Israel comeza a construción de asentamentos, ilegais baixo a lei internacional, nos territorios ocupados (Cisxordania e Gaza), e orixínase o sistema de 2 clases, vixente na actualidade e que grupos de dereitos humanos cualifican como "apartheid", no que os colonos xudeus gozan de todos os dereitos e privilexios de ser cidadáns israelís mentres os palestinos viven baixo a ocupación militar e a represión. En novembro de 1967 o Consello de Seguridade da ONU aproba a resolución 242 chamando a Israel a retirar as súas forzas armadas dos territorios ocupados na guerra e a un acordo xeral do problema dos refuxiados, que Israel ignora, mantendo a súa posición até o día de hoxe.