O relato de verán: 'A néboa' (IV), por Diego Ameixeiras

Marta apareceu de noite na miña casa. Por suposto, non lle gardaba rancor. Foi o primeiro que lle dixen cando a vin alí na porta, despois de timbrar, con aquela expresión desvalida que se lle puña nos ollos se tiña complicacións. Sentáballe moi ben a tristura. Convertíaa nunha muller máis cativadora, o desacougo ilumináballe a faciana con brillos faiscantes que me pareceron fermosísimos. Non me atrevín a comentarllo. Se cadra podía ofenderse e volviamos repetir a esceniña patética do noso anterior encontro. Ofrecinlle viño, cervexa, un whisky se facía falla, pero rexeitou o alcohol. En cambio, pediume que lle preparase unha infusión con mel. Aquilo era máis grave do que pensaba. Deixouse caer no sofá mentres eu entraba na cociña. Se non estaba a piques de chorar, pouco que lle faltaba. De alí a cinco minutos volvín coa infusión. Marta tiña os ollos avermellados e pelexaba contra as bágoas. Non facía outra cousa que abrazarme, tremendo coma un vimbio Víraa chorar así en dúas ocasións. A primeira, de arrepentimento, o día que me confesara unha infidelidade cun antigo compañeiro da facultade. A segunda, de carraxe, ao descubrir que eu fixera o mesmo cunha das súas amigas, xusto un mes antes. Pero nunca como aquela noite. Choraba cun desconsolo que me doeu no máis profundo do corazón. Non foi doado acalmala. Tiven que poñer os cinco sentidos para que non caese ao chan, xa que por momentos semellaba que ía perder o coñecemento, ou quen sabe se algo peor. Saloucaba. Non facía outra cousa que abrazarme, tremendo coma un vimbio, e afundía a cabeza nos meus ombros deitando bágoas seguido, xemendo igual ca un animal indefenso. Era imposible entender o que dicía. Emitía un ruidiños inintelixibles, unha lingua estraña, uns arquexos máis propios dunha criatura sacada dunha película de ciencia ficción. E no seu desalento sentía rabia cara a min. Nun daqueles rautos de carraxe estivo a piques de morderme na man. Aínda menos mal que a apartei. Marta discutira con Ricardo e a relación, de súpeto, acababa de saltar polos aires. Pensei que estaría esaxerando. Dous adultos non rompen por unha simple pelexa, ten que haber algo máis profundo, un desaxuste que veña de atrás. Ou as cousas entre eles levan un tempo mal ou acaba de aparecer unha terceira persoa. Pero ningún deses supostos, en principio, era o que afectara á parella. Unha disputa mentres escollían onde marchar de vacacións —así mo explicou Marta cando logrou acougar un chisco—, desembocara nun terrible intercambio de hostilidades. Faltáranse ao respecto dun xeito moi cruel, con ese tipo de comentarios feridores que nunca deben expresarse, coma dous vellos inimigos que se recoñecen no odio ao outro. E o que era peor, segundo que me dixo Marta dándolle o primeiro grolo á infusión: Ricardo levaba dende a noite anterior en silencio, sen responder os seus whatsapps. Sinal de que non quería saber nada dela e de que a relación xa era unha cousa do pasado. Uns comportamentos moi infantís, dixen para min. Eran ben inmaduros. Pero quen non se comportou dun xeito ridículo algunha vez na súa vida, matinei despois, tratando de defenderse das desventuras do corazón. Todos nos vimos nalgunha ocasión naufragando neses infortunios. Protagonizando melodramas onde debía imporse o sentido común, a experiencia de dúas persoas maduras encarando conflitos. Estaba seguro de que Ricardo contactaría con Marta nos seguintes días, non tiña ningunha dúbida, e de que esa treboada quedaría solventada cunha reconciliación. O desafogo de Marta, lonxe de amolarme, fíxome sentir que a nosa amizade podía chegar a ser algo limpo e sincero, tal e como desexaba con todas as miñas forzas. Non o fixen, pero puiden recriminarlle que se presentase na miña casa para chorar por un langrán, cando eu tiña prohibidas as alusións ao recendo do seu suavizante por lle parecer un xeito de adulación interesada. Entroume un ataque de néboa que me custou disimular. Díxenlle que debiamos querernos mediante un novo acordo a arrouparnos se o mundo se volvía na nosa contra. [ Continúa o sábado]