O relato do verán: 'A néboa' (I), por Diego Ameixeiras

Na casa de Marta imperaban a orde, a harmonía, as probas de que estaba a estrear unha nova vida sen min. Timbrei contra as seis da tarde. O piso enteiro ulía a suavizante, noteino decontado. Unha marabilla. Flor de loto con aceites esenciais. Díxome que estaba rematando de tender a roupa. Só quería falar con ela, non máis de media hora, obrigala a facer un descanso cos temas da oposición. Ao principio non lle pareceu boa idea, quizais tiña razón, pero logo acabou deixándome pasar. Mellor así. Se pretendiamos ser amigos e comportarnos coma adultos, esas cousas debían ser normais. Cumpría poñerse mans á obra. Por algo había que comezar a nosa nova relación. Un café improvisado, por exemplo. Para evitar silencios incómodos decidín louvar a estupenda decoración da sala —os cadros, aquel sofá con chaise longe, unha mesiña restaurada que trouxera da aldea— e insistín co asunto do suavizante. Pero non lle chistou que amosase tanto entusiasmo polo olor, malia que os dous sabiamos que se estendía pola casa coma unha reminiscencia do que algún día sentira por ela. Incomodouse. Noteino. Así que non volvín dicir unha palabra relacionada co asunto que puidese estragar o noso encontro. Todo ía ben. As gargalladas de Marta —aquel fermoso aceno co que erguía as cellas mentres lle tremían os beizos—, seguían a ser unha festa. Falamos dos vencellos que aínda nos unían dende a ruptura. Por exemplo, do noso desprezo pola ultradereita, no seu caso exacerbado ao extremo por unha discusión que mantivera días atrás co veciño do terceiro, ao parecer un impresentable capaz de espetarlle un comentario racista a un rapaz negro no supermercado. Seica non era a primeira vez que o facía. Logo comentamos algúns detalles da vida dun amigo común que marchara vivir a Londres. Alegrámonos por el. Sen parella e sen outras obrigas que o atasen, recibira unha boa oferta de traballo e agora non paraba de mandarnos mensaxes para compartir o feliz que se sentía. Ambos coincidimos en que nos daba un chisco de envexa. Aquela conversa que discorría con cordialidade debeu coller un rumbo trabucado nalgún intre Así a todo, aquela conversa que discorría con cordialidade debeu coller un rumbo trabucado nalgún intre. Non souben con exactitude por que, pero de súpeto Marta deixou de amosarse afable e a súa expresión tornouse fría e distanciada. Poida que fose polo ton da miña voz ao falarmos de Londres, aproveitando que sacaramos a colación a ledicia do noso amigo. Supoño que un ton algo nostálxico porque Londres non era un sitio calquera, era a cidade onde compartiramos o noso primeiro festival de música, unha semana despois de converternos oficialmente en parella. Por iso as miñas alusións á noite en que viramos a Nick Cave aínda lle prestaron menos que os comentarios relacionados co suavizante. Non quixo recoñecelo, pero creo que foi aí cando todo se estragou. Marta vía intencións en min que non existían. Tentei explicarllo sen dramatismos, co mellor dos meus sorrisos. Non me presentara alí procurando alimentar lembranzas que puidesen xogar ao meu favor. Pero Marta contraatacou dicíndome que debía asumir a realidade e deixarme de parvadas. Que agora compartía a súa vida con Ricardo, e que moito mellor nos iría se nos afastabamos durante unha tempada. Quizais non podiamos ser amigos. Se cadra tiñamos que transformarnos noutra cousa, en dúas persoas que deixaron de amarse e só se dedican un par de fraseciñas formais cando cadran pola rúa, máis nada. A vida é así de complicada, engadiu varias veces sen mirarme aos ollos. Estaba a xulgarme con demasiada lixeireza e así llo fixen saber. Repetinlle de novo que non quería nada con ela, malia que respirar os aceites esenciais do seu suavizante e lembrar a Nick Cave cantando As I sat sadly by her side me trasladasen a unha época en que me sentía capaz de todo na súa compaña, un xigante. Pero non serviu de nada. Nin sequera tivemos folgos para seguir discutindo. Rematei o café e marchei de alí coa sensación de ser unha persoa incomprendida. A néboa diante dos ollos púxoseme máis tarde. [ Continúa na cuarta feira]