O relato de verán: 'A néboa' (II), por Diego Ameixeiras

Á mañá seguinte erguinme co corpo revolto por culpa da néboa. O desencontro con Marta deixárame unha especie de resaca que me tivo baixo mínimos mentres preparaba o almorzo. Nin sequera fun quen de escoitar o meu faladoiro político preferido pola radio. Xa había tempo que viña notando unha caída no nivel dos comentaristas, cada día peor, pero as intervencións daquela hora parecéronme especialmente terribles, unha broma de mal gusto, un atentado contra o sentido común. “En virtude das coordenadas que se nos están a presentar nesta conxuntura tan delicada en termos de xustiza social, coido que se revela coma un factor de risco de primeirísima orde non atendermos a importancia da fiestra de oportunidade que se abre na decisiva batalla polo relato”, dixo un deles con ton profesoral, moi consciente de si mesmo, enfatizando aquelas expresións de neno repelente. Tiven que apagar a radio. Ata aí podiamos chegar. Con tanta leria pretensiosa era imposible rematar o café sen correr o risco de trousalo enriba da mesa. Seguía cismando na conversa da tarde anterior con Marta. O mundo parecíame un lugar inhóspito, unha selva na que os espíritos sensibles coma min sempre levaban as de perder. Vestinme co primeiro que atopei e baixei ao supermercado. Sentábame ben ver as ofertas do día e ser dos primeiros en beneficiarme delas. Merquei os ingredientes para facer unhas lentellas con chourizo, algúns produtos de aseo persoal e unha lámpada para o moble do baño. De volta na casa, botei o resto da mañá cociñando coa idea de non pensar no sucedido. Relaxábame manipular os alimentos amodiño, sen a urxencia do mediodía, coma se fose un deses cociñeiros que saen na televisión preparando un guiso de bacallau con pementos mentres contan anécdotas ou falan cun famoso. Estar no paro permitíame ese pracer da lentitude diante dos fogóns. Non tiña outra cousa mellor que facer. Ademais, todo o mundo sabe que as lentellas están máis sabedeiras canto máis repousadas. Pasei a tarde enteira lendo. A semana anterior mercara unhas noveliñas de misterio de segunda man, e nalgún momento tiña que poñerme con elas. Tendo á desorde, pero non son desa xente que acumula tarefas pendentes. Escollín unha ao chou, sen ler o texto onde contaban o principio do argumento, e o mundo desapareceu durante tres ou catro horas. O protagonista era un tipo que, obrigado polas circunstancias, debía investigar pola súa conta a desaparición dun amigo da infancia. Gustoume, tiña acción e escenas emocionantes, o que a min me presta nos libros. Cando pechei a novela, satisfeito polo desenlace, xa eran preto das oito. Estaba a gusto no sofá, máis relaxado que ao comezo do día. Aínda entraba o sol pola fiestra, nunha semana había chegar o verán. Daquela pensei en rematar a festa facendo un chisco de exercicio. Puxen a roupa de correr e saín á rúa con cara de ser capaz de enfrontarme a un maratón. Tiña varias opcións: dar voltas polo campus, subir ata a Alameda ou achegarme ás Brañas do Sar. Pero ao fin optei por subir ao monte Pedroso. O corazón latexábame forte. Respiraba con dificultade. Pero a proximidade da cima deume azos e conseguín chegar ao máis alto Custáronme os primeiros ascensos. Suaba arreo, coma se me estivesen botando un caldeiro de auga por enriba. Sentía que me pesaban as pernas e estiven a piques de parar. O corazón latexábame forte. Respiraba con dificultade. Pero a proximidade da cima deume azos e conseguín chegar ao máis alto. A vista da cidade reconfortoume. Alá abaixo, ao pé da catedral, discorría a vida dun tipo insignificante. Unha vida, a miña, da que Marta formara parte ata que aparecera aquel Ricardo para ocupar o meu lugar. Erguín os brazos en sinal de vitoria, coma Rocky, e iniciei o descenso coa satisfacción de saber que o peor do esforzo quedara atrás. Desvieime por un carreiriño baixo unha carballeira. Non sei por que se me ocorreu saír da pista asfaltada de sempre. Sen non abría os ollos, corría o risco de torcer un pé ou afociñar contra o chan en calquera intre. Pero unha voz no interior da miña cabeza empurroume a alancar por alí abaixo coma se tivese que atopar algo que perdera no monte. E o que localicei, despois da néboa, foi un cadáver. [ Continúa na quinta feira]