O relato de verán: 'A néboa' (III), por Diego Ameixeiras

Non todos os días se atopa un cadáver, e menos coa faciana desfigurada polos golpes recibidos cun obxecto contundente. Iso foi o que pensei mentres corría de regreso á casa, co corazón aínda máis acelerado que durante a subida. Anoitecía cando cheguei ao portal. Ducheime e tentei poñer a cabeza en orde. Había un home morto no monte e debía facer o que se agardaría dun cidadán responsable. Avisar a policía e contarlles o que vira. Era o lóxico, así que collín o teléfono e marquei o número. Pero cheguei á conclusión, antes de premer o sinal de chamada, de que quizais non sería o máis aconsellable en vista do estado nervioso en que me encontraba. Tería que presentarme na comisaría para dar testemuña do suceso ou recibiría a visita dun par de axentes na miña vivenda, quen sabe, dispostos a que lles ofrecese os detalles máis importantes. Ou se cadra estaría obrigado a afrontar a situación, tan desagradable, de verme obrigado a acompañalos ata o escenario do crime. O cadáver do Pedroso perseguíame como nunha película de terror Non ocorrería nada se non facía a chamada. O mundo continuaría xirando e o morto non resucitaría. Outro veciño acharía o corpo, con seguridade ao día seguinte, e sería el quen contactaría coa policía. O procedemento poríase marcha sen necesidade de que eu tivese que formar parte de todo iso. Doíame a cabeza e seguía moi alterado, dando voltas pola casa coma un animal salvaxe remexéndose nunha gaiola. Tomei un vaso de leite con cacao e busquei no moble do baño un relaxante muscular para poder durmir. Caín pronto no sono, pero espertei no medio da noite cun pesadelo. O cadáver do Pedroso perseguíame coma nunha película de terror e eu non atopaba o xeito de deixalo atrás correndo pola rúa das Hortas arriba, tropezando a cada pouco. Á altura da igrexa de San Froitoso, entre un grupo de peregrinos que pasaban por alí, o resucitado conseguía alcanzarme e dispúñase a fenderme o pescozo cun coitelo. Xusto nese intre espertei enchoupado en suor. Tiña febre, deliraba. Como para ir á policía naquel estado. Pola mañá sentinme mellor. Despois do pesadelo lograra conciliar o sono ata as primeiras luces do día. Puxen a radio e agardei a que emitisen un informativo. Ningunha referencia ao achado dun cadáver no monte. Non souben como reaccionar. A morte dunha persoa sempre era unha traxedia, e aínda máis cando se trataba dun horrible asasinato. Pero entraba dentro do habitual experimentar indiferenza, mirar cara a outro lado coma se non pasase nada. Centos de inmigrantes afogaran no mar Mediterráneo aqueles días atrás, por exemplo, e os comentaristas da radio teimaban cos seus “marcos de interacción entre as distintas sensibilidades políticas que deberían impugnar o populismo cun maior sentido da oportunidade histórica”. A xente morría, a xente mataba e a xente seguía preocupada polo seu embigo. Non estaba a cometer pecado ningún. Ademais, a miña actitude non tiña que ver coa insensibilidade. Era, en todo caso, un xeito bastante razoable de protexerme ante os meus ataques de néboa. Atopara unha persoa morta, mais non me parecía xusto que fose eu quen llo anunciase ao mundo. Dediquei un tempo ás tarefas domésticas e saín á rúa con folgos anovados. Sentíame lixeiro, eufórico. Dei un paseo pola Alameda e sentei un pedazo a ler o xornal nun banco. Camiñando cara ao Toural vin unha turista facendo fotos no medio da praza. Tiña un certo parecido con Marta: morena, pelo curto, ben proporcionada, lentes de pasta negra. Volveu sobre os seus pasos, mirando a esquerda e dereita, e cruzámonos á altura duna farmacia próxima. Estaba despistada e deixábase guiar polo intinerario que lle marcaba o móbil. O corpo pediume seguila. Camiñei detrás dela ata as terrazas da Porta Faxeira, actuando con discreción, de alí ata a Praza de Galicia. Un estraño rodeo, pero xustificado nunha persoa que descoñecía a cidade. Baixei polo Hórreo e preto do Parlamento, na entrada dun hotel, pareceume que era ela quen chegaba ao seu destino. Pero estaba trabucado. Nalgún intre do seguimento perdéralle a pista. [ Continúa na sexta feira]