O relato de verán: 'Lar' (III), por Beatriz Maceda

A miña avoa, sempre dicía que se es quen de durmir a perna solta con alguén toda unha noite, esa é a túa persoa. Pois iso foi o que pasou coa cadela antes de que chegaran os da mudanza. O seu corpo, pegado ao meu, transmitía unha calor reconfortante. Semellaba unha crianza en posición fetal, transmitía paz observala, case coma un sedante. Pasei a mudanza con ela metida nunha pequena mochila, que colgaba do meu peito. Ata que un día espertamos con todo en orde. Empezamos a ter unha rutina diaria. Gustábame a súa capacidade para asimilala e facelo dun xeito natural. Espertabamos vendo o mar, sentadas na soleira de madeira. Facía a miña sesión de ioga e ela observábame desde unha esquina, ás veces marchaba mexar ou cagar onde lle petaba, e logo volvía. Almorzabamos xuntas e escribía con ela durmindo nas miñas coxas. Unha mañá, que estaba na procura de información para o libro que estaba escribindo, cruzouse un anuncio de vacinación de cans. A partir dese momento o medo apoderouse de min. Non paraba de buscar información e, canto máis lía, máis consciente era de que tiña moitas cousas que facer “co problema”. Tiña que pedir cita cunha veterinaria e iso era un gran esforzo para min. Empecei a agoniarme. Ela seguía durmindo nas miñas coxas, allea a todo. O sobre! Esquecera abrir o sobre que deixara o rapaz enriba da caixa. Empecei a visualizar os obxectos que fora colocando en todos os mobles, ata que vin como o gardaba nun caixón da cómoda da entrada. Abrino e senteime no chan, mentres ela espallaba pises pola casa coas patas traseiras ben abertas e a tranquilidade de que xa había quen se encargara de tirar da cisterna. Dentro había unha cartilla con toda a súa información. Data de nacemento, peso, raza, cor, e vacinas. Comprobei con abafo que xa lle tocaba outra quenda, a de reforzo das anteriores. Pero como podía padecer tantas enfermidades unha cadela! (iso si, as dúas éramos saxitario) Busquei unha veterinaria e lin centos de opinións da xente. Sempre acontece o mesmo, cando xa tes decidido que unha delas é a mellor, porque todo o mundo escribe bos comentarios, hai alguén que di: moi pouco amable, moita espera, mala atención. Temos claro que non volvemos a este sitio. E volta a empezar. Ao final decidín por proximidade á casa e nin tan mal. Unha rapaza moi amable, non tiven que esperar, e a atención coa cadela foi moi boa. Acababa de converterse na nosa veterinaria. E tiña outra gran virtude, falaba só o que era preciso, malia facer a gran pregunta. —E como se chama esta fermosura?– aínda non ten nome, respondín con certa sequidade. Pero ela seguiu ao seu. —Pois ten que decidilo para poder rexistrala. Se quere poñemos as vacinas, pero mañá volva por aquí e díganos o nome, de acordo?– intentareino, respondín dubidando da miña capacidade para ese cometido. Non pensara niso en ningún momento, era a cadela e punto. Cantas cousas en tan pouco tempo e tiña que entregar en dúas semanas o libro, que xa ía con retraso. O do nome tería que esperar, aínda non o elixira para unha das personaxes do último relato, como para pensar no da cadela. E, por si non era dabondo, a amable veterinaria deixou o seu último consello antes de pagar e despedirnos. —Agora xa pode pasear con ela, pero mellor que os primeiros días a leve no colo para que non se contaxie ulindo as cacas doutros cans. É necesario que a saque a pasear tres veces ao día e, segundo medre, uns dos paseos debe ser longo. Se pode ser ás mesmas horas, mellor. Así acostumarase a facer as súas necesidades á mesma hora e non as fará pola casa– e todo isto o dixo cun sorriso. Outro problema! —Estou pensando que a cadela estaría moi ben cunha veterinaria. Se a quere, toda súa– non respondeu, chegou coa mirada. Cando xa estaba a piques de entrar no portal, decidín dar un paseo pola beira do mar. Precisaba tomar o aire e a esas horas non había moita xente. Pero, despois de camiñar uns metros tranquilamente con ela acubillada nos meus brazos, apareceu un grupo de rapazas que querían tocala, collela... E eu, quería escapar! [...Continúa mañá]