O relato de verán: 'Lar' (I), por Beatriz Maceda

Quédome con el – díxenlle ao rapaz sen miralo á cara. Non podía apartar os ollos daquela vista, non sopesei nada. Non mirei cantos cuartos tiña, como era a cociña, se tiña ducha ou bañeira, humidades, calefacción eléctrica, de gas... Todo iso que a xente mira, analiza, compara. Non escatimei no prezo malia estar por riba das miñas posibilidades... Nada. Asinei ese día todos os papeis, entreguei a fianza, chamei á casa de mudanzas que gardaba as miñas cousas, e esa mesma noite durmín no salón enriba da esteira de ioga. Coa xanela aberta, vendo pasar as nubes e respirando o recendo do mar. Espertoume o son do timbre e o primeiro que vin, ao abrir os ollos, foi o horizonte. Só os da mudanza tiñan o meu enderezo, probablemente fose alguén de correos que escollera un piso ao chou e tocárame a min. Nese momento, soou o teléfono. —Bo día, hoxe non podemos facer a mudanza, avariouse o camión. Pero mañá a primeira hora estaremos aí. Sentimos causarlle este contratempo e farémoslle un desconto por tela sen as súas pertenzas un día máis– a voz do rapaz era amable e o único que eu botaba en falta eran os meus libros, pero aínda non rematara de reler o que levaba comigo, Papagaio de Luisa Villata, con esas fotos de Maribel Longueira que son frechas que apuntan a cada poema –non hai problema, espero ata mañá– contesteille con tranquilidade. Apetecíame moverme polo ático, así, baleiro. Imaxinar onde colocar os poucos mobles e os moitos libros. O interfono volveu soar con insistencia, estaba claro que a persoa non se daba por vencida. É que non había ninguén máis a quen chamar en todo o edificio! Erguinme sen afastar a vista do mar e do faro que foi cruzando coa súa luz o cuarto durante a noite, cinco escintileos cada vinte e cinco segundos. Outras, contan ovellas. Dinlle ao botón para que abrise a porta sen preguntar quen era. Mais, mentres pensaba que non tiña nada para almorzar, soou o timbre da porta da casa. Ollei pola mira, un home, cunha gorra de viseira, miraba cun sorriso para min. Despois de pensalo uns segundos, decidín abrir e rematar con esta molestia o antes posible. O home seguía sorrindo. Estirou os brazos para entregarme a caixa desde a que me observaron dous pequenos ollos. —Isto non é para min. Síntoo, pero ten que ser para outro piso– dixen xa case pechando a porta. —O rapaz comprobouno no móbil e dixo– non, é correcta. Por certo é preciosa e moi boa, non chorou nada, e se ten fillos ou fillas, van levar unha alegría. Fonso e máis eu temos unha parella de cadelas e a nosa filla está feliz con elas, saímos... —Mire, sei que intenta facer o seu traballo, e ser amable, pero isto non é para min, non o quero. Pechei a porta sen deixar de mirar polo mira. Ante a miña sorpresa, o rapaz pousou a caixa no chan, deixou un sobre enriba, despediuse do animal con palabras tenras e marchou. Hai persoas que che estragan o día cun sorriso! Eu non pedira ter unha cadela, non sei quen tivera a xenial idea de pensar que a precisaba e non ía consentir que ninguén impuxera a súa presenza na miña vida. Precisamente agora que conseguira afastarme da única persoa con quen mantiña conversas unha vez á semana, a miña terapeuta. E non porque ela se rendese comigo, é unha boa profesional e o máis semellante a unha amiga para min, aínda que ela non o saiba (ou si!). Como todo, o meu tamén ten un nome que o define, Trastorno de personalidade por evitación, en resumo (xa que isto é un relato de vinte mil caracteres), resístome a involucrarme coas persoas. Non hai máis. Son escritora, pero ninguén o sabe. Esa foi a condición que lle puxen a miña editora. Emprego pseudónimo, non fago presentación dos meus libros, non concedo entrevistas; e ela é a única persoa da editorial coa que me comunico. Escribo relatos, o meu xénero favorito. Gústame capturar o instante, a idea, e non ter que desenvolvela nunha morea de páxinas. Eses relatos son para min historias de soidade elixida, a única compañía que preciso. A cadela empezou a laiar. [...Continúa mañá]