O relato de verán: 'Lar' (II), por Beatriz Maceda

O seu laio intermitente aumentaba en intensidade, puxen os cascos para non escoitala. Intentaba concentrarme na lectura, pero o estómago empezou a protestar. Tiña que saír mercar comida. Cos cascos postos fun á cociña, non era grande pero había o necesario, acendín o frigorífico e continuei paseando polo ático. Un dos cuartos daba á parte de atrás, desde a súa ventá só se vían torres de edificios, sería un bo lugar para enchelo de andeis con libros, ao seu carón un cuarto de baño con ducha. O dormitorio, tiña saída a unha terraza longa pero estreita. Quedei abraiada, alí estaba toda a baía e con ela viñeron a min os versos de Luísa, cidade tatuada na pétrea pel do mar. Ninguén como a poeta sentira tan ben esta cidade, fora unha boa decisión vir ao lugar en que ela respirou este recendo do mar, no que percorreu os seus espazos co vento, sempre o vento. A fame sacoume da poesía, como dicía aquela poeta polas rúas de Amsterdam. Decidín saír cos cascos postos para non escoitar os laios da cadela. Pero alí seguían aqueles pequenos, redondos, suplicantes e curiosos ollos. Metinme a toda présa no ascensor sen poder sacar da miña cabeza a súa ollada. Cando xa case rematara a compra e, como se estivese esperando por min, atopeime co corredor de alimentación para cans e gatos. Pensei que ela tamén tería fame e sede. A saber o tempo que levaba naquela caixa. Había unha gran variedade de pensos, larpeiradas, bolsas para recoller as cacas... Mirei os paquetes do penso e observei que ían por etapas de crecemento, escollín o de cachorros e as bolsas, porque cando comera tamén cagaría. Era incrible que eu tivese que recoller as súas deposicións! Mais, unha cousa é non querer ou non poder relacionarse coas persoas, e outra moi distinta deixar morrer de fame a unha cadeliña. Iso, é ser ruín. De volta a casa, pousei a compra no mesado da cociña e fun directa á caixa. Abrina coa seguridade de que era o que debía facer, pero non o que quería. O cheiro a mexos invadiu o relanzo. Collina con coidado, o seu corpo estaba quente e a súa lingua lambeu a miña man. Tiña anacos de pelo pegados á pel, a viaxe non fora doada para ela. Ao entrar e empurrar a porta, xa non estaba soa, estabamos soas. O seu fociño estaba seco. Atopei un recipiente para gardar os panos de limpar o vertedoiro, enchino de auga e púxenllo no chan. Empezou a beber con ansiedade. Nun papel botei o penso, achegouse, uliuno e pasou del. O seu andar aínda era torpe, e no meu descoñecemento sobre o mundo canino, non sabía se era por ser tan pequena ou por ter as patas adormecidas de estar metida naquela caixa. Deixei que ela tamén descubrise os espazos. Tiña que recoñecer que non sentín que fose unha presenza incómoda, o que si soia acontecerme coa meirande parte das persoas. Mentres ela andaba de excursión polo ático, preparei algo de xantar e volvín sentarme na esteira de ioga para comer, pero varios laios seguidos interromperon a primeira dentada ao bocadillo. Percorrín toda a casa, era imposible que non a atopase nun espazo case baleiro, pero a brisa que chegaba do dormitorio levoume alí. A cadela estaba nunha esquina da terraza mentres unha gaivota ollaba para ela con eses ollos inmóbeis e, do seu peteiro laranxa, saía un son de chamada ás compañeiras. Escribira hai uns anos un relato no que había gaivotas e aprendera moito sobre elas. É o que ten a escrita, que ás veces aprendes cousas curiosas. Rescateina e, mortas de medo as dúas, entramos na casa pechando a porta da terraza con forza. Eu tiña que estar escribindo e non salvando cadelas! Pasei a tarde observando como se movía o problema pola casa. Era gracioso o movemento do seu cu ao camiñar. Paraba de cando en vez e ulía algunha esquina ou o zócalo, seguro que ela era quen de percibir olores dos que eu nin me decataba. Case mellor así!. E, de súpeto, caía profundamente durmida. A cor café con leite do seu pelo era desigual, as orellas máis escuras e o lombo máis claro. No peito, unha mata de cor branca, formaba un triángulo case perfecto. Os seus ollos eran da cor do mel do meu avó. [...Continúa mañá]