Poemas míticos (II)

Porque existen poetas como Rumi que dixo: Deixa o teu lugar de honor porque a rota mesma o é continuamos coas entregas dos poemas míticos. Tálata Rodríguez e Demián Rabilero participaron na primeira expedición das residencias (outubro 2019). Reunímolos nesta folla con Tamara Andrés, participante durante a última edición atravesada pola pandemia (setembro 2022). Antes e despois do peche, 17 poetas peregrinaron polo ámeto mítico da ruta francesa en terras galegas. As residencias Ámeto Mítico son únicas por itinerantes, tamén polo motivo: actualizar a temática xacobea para a poesía actual. Unha temática trobadoresca que mudou nos libros de autoaxuda para consumo turístico e aínda sobrevive nalgún caderno de viaxe coma Tipos de Agua de Anne Carson ou en libros de rutas como o Ámeto Mítico de Novoneyra. A Fundación Uxío Novoneyra lanzou tres convocatorias das residencias itinerantes co obxectivo de recuperar a temática xacobea a través dunha experiencia comunitaria: atravesar a ruta francesa desde O Cebreiro ―na última expedición desde Vilafranca do Bierzo― ata Compostela. Os poetas recitaron en colexios e institutos seguindo o libro de rotas Ámeto Mítico. Arrodeos e Desvíos do Camiño de Santiago e outras rotas no que Novoneyra peregrinou pola lingua, polo pensamento mítico do país, polos lugares habitados e queridos. O Camiño foi o motivo para activar o pensamento e a palabra profunda sobre a lingua e a terra. Camiñar, partir, arrodear, desexar, ir, lembrar, facer camiño de volta desde o cabo do mundo. A experiencia comunal da amizade fundamentou estes poemas. Notas biográficas Demián Rabilero é autor de tres libros de poemas Todas las despedidas del mundo (2004), Palabra de Suicida (2012) e El hombre invisible (2014). Nestes intres traballa en Pregón, un intenso e extenso poema oral. Tálata Rodríguez (Bogotá, 1978) é escritora e activista cultural. Escribe e recita de memoria, durante a residencia declarou: "A miña patria é internet". Habitante do mundo transmedia, interesada na literatura basura, publicou Primera línea de fuego (2013), Tanta ansiedad (2015) e Nuestro Día Llegará (2015). Tamara Andrés (Combarro, 1992) é autora de Nenæspiraes (2016), Corpo de Antiochia (2017), Irmá paxaro (2019), Bosque Vermello (2019) e Distancias (2020). Este maio saiu do prelo Bosque Vermello coa tradución ao castelán de Verónica Aranda. SOLID FLESH ROBOTS de Demián Rabilero No camiño robots de carne sólida na néboa Paso lento paso lento paso lento Robots de carne sólida mastigados por caninos humanos polas furias. Paso lento paso lento paso lento. Aberta a tripa os cables os circuítos electrocutados as neuronas. No camiño a lágrima, a lingua, o ollo. Paso lento paso lento paso lento. O orgullo de facer o ben ergueita en cada pedra. Unha máscara dous máscaras tres máscaras. Máscaras de entroido antigo máscaras de carne sólida marcas paternas. A carraxe o rancor deixar no camiño. Paso lento paso lento paso lento. E ti que deixas Eu deixo a pel e a patria. ¿E ti que deixas? ¿E ti? Deixas desgraza deixas o canto do paxaro O que você deixa? Eu deixo robots de carne sólida eu deixo máscaras. AMOR MÍTICO de Tamara Andrés Sé que el viaje también era una forma de escapar del amor Verónica Aranda Sei que a viaxe pode ser un xeito de fuxir do amor pero sei tamén que se nesta ocasión me desvío non é máis que para atoparte sorpréndome cando te me apareces tan axiña arrivas primeiramente en roce acústico entre as matogueiras e logo fásteme concreta, cervata que corrica e se detén no máis alto da montaña os nosos ollos míranse en atención recíproca e durante un intre acontece todo acontece: que me envolve a néboa e ti non me adiantas senón que te detés para enxergarme eu recollo unha, dúas, ata catro flores de azafrán silvestre e introdúzoas na boca para que [ repares no meu bico lambes do meu peito o meu colar de orballo e sitúas entre os teus dentes a miña caluga a carne inflámaseme, derrámaseme por dentro a suor fría medra o meu corpo como só medra un río que quere abastecer as fontes todas anoitece o río que levamos dentro e exploramos os límites dos corpos exploramos os límites [da velocidade mallamos o noso amor no aire como se malla na aira o trigo apañas un feixiño de herbas falas miúdas apaciguas con elas a miña sede deslizas sobre os meus beizos unha mora píntasme fas dunha bañeira abandonada no medio da paisaxe un santuario fas dunha bañeira abandonada un santuario e báñasme e rézasme véxote e véxote do tamaño desta serra, disme do noso pelame brotan as dalias, brota o mentrastre e se nalgún lugar xermola algunha herba mala ti retírasma con devoción oclusiva beas ao cabo o meu nome: t'amar-hei, t'amar-hei, t'amar-hei e antes de rebordar o intre bordeamos desde dentro o amor mítico felices coma ósas que comen cereixas coma nenas courelás caendo polo val a rebolos A LINGUA NAI / CHAMADA DE LONGA DISTANCIA de Tálata Rodríguez Fora de ti a paisaxe posa para ninguén. Dentro tornan os bois labregos que odian os sentimentos de ira, tabernas nas que unha nena descubre como vivir en comuñón co vento; galerías, turróns. O nome dunha virxe, a fantasía dos castros celtas; romanos camiño do traballo, país de si mesmos, o día de Saturno, a chamada dos cultivos nunha capela abandonada; nomes de artistas famosas, rodas de bicicleta, sen cámara; un San Bernardo durmido sobre as patas dianteiras. As campás ecoan sempre nalgún lugar. Quero avanzar sen determe poñer música mental. Devir en máquina unha máquina completamente espiritual. Son demasiado inútil para a relixión e o deporte pero quero acumular o esgotamento e cambiar todo por unha fe que me dea seguridade mentres matino en calquera cousa. Con estes prados, húmidos e pesados pisados demasiadas veces farei un mapa novo para as túas últimas lembranzas.

Poemas míticos (II)

Cantos primitivos

Poesía para a xente

A desmesura da alma

A idade de ouro (III)

A idade de ouro (II)

A idade de ouro (I)

Poemas míticos (V)

Poemas míticos (IV)