O ciclo, que comezará a vindeira terza feira, 17 de setembro, está formado por obras significativas das diversas etapas do seu cinema. Acattone (1961) será a primeira. Longametraxe debut do autor, válese dunha especie de neorrealismo serodio para amosar, con empatía e compromiso, a vida das periferias urbanas na longa posguerra italiana.
O evanxeo segundo Mateo (1964) proxectarase o 17 de setembro. Este filme reconstrúe a cida de Xesucristo. Poético e belísimo, no seu día discutido polos sectores máis reaccionarios da Igrexa, foi tamén un intento de estabelecer diálogo co cristianismo -acababa de morrer o Papa Xoán XXIII, símbolo de certo aperturismo católico- desde as posicións comunistas de Pasolini. A seguir, o 15 de outubro, será a quenda de Paxariños e paxarolos (1966), cómico e mesmo surrealista axuste de contas marxista.
Teorema (1968) é talvez a fita máis representativa do período lingüisticamente máis experimental do cineasta. É unha feroz crítica da burguesía no tempo en que o propio Pasolini, tamén ensaísta agudo e valente, detectou unha “mudanza antropolóxica” do pobo italiano. A proxección será o 29 de outubro.
Os dous últimos pases do ciclo Foco Pier Paolo Pasolini corresponden a dous títulos da chamada Triloxía da Vida, O decamerón (1971) e Os contos de Canterbury (1972), que estarán na pantalla de Numax o 5 de novembro e o 3 de decembro respectivamente.
Nota: fotograma de Paxariños e paxarolos (1966).
