Ese monte que, xusto no mesmo ano en que morreu Rosalía, 1885, José Fernández Sánchez e Francisco Freire, nun libro titulado Guía de Santiago y sus alrededores describen desta maneira: “ofrece grande interese histórico, arqueolóxico e relixioso a excursión ao Pico Sagro (así dito, no seu texto en español) e non gozará menos o xeólogo e o naturista, sobre todo se tiveren tempo e vagar, despois de estudar a súa fauna e penetrar nos seus misteriosos antros, para prolongar a excursión até o centro do amenísimo val da Ulla”
Así que non vou falar da capa, por máis que nese monte se sitúen parte das lendas relacionadas coa soberana raíña Lupa.
Non, porque o que chama a atención neste Sermos 155 é a abundancia de termos relacionados con conceptos como RUPTURA (até catro veces aparece a palabra na páxina seis, dúas na doce; RUPTURISMO, tres veces na páxina 6); SOBERANÍA ou SOBERANISMO non fican por tras. Galiza aparece máis de cuarenta veces, o que representa máis de unha por páxina e PATRIA aparece outras tantas. Non menos veces (na realidade, máis) aparece a palabra NACIÓN ou algún dos seus derivados.
RUPTURA, SOBERANÍA, PATRIA E NACIÓN. Catro palabras polas que ben vale a pena ler este Sermos 155, deixando atrás toda a suxestión da capa. Porque non todos os tesouros se agochan na cova do Pico Sagro (Sagro, e non Sacro)
