As Torrentes de Mácara

Durante uns centos de metros o río Ulla baixa entre rápidos, fervenzas, pozas e unha abrupta paisaxe. As facianas que nos van amosar as Torrentes do Ulla serán diversas en función da época do ano que as visitemos. Nun paseo de final de verán, cun día de sol e calor, o río levará pouca auga e convidará a mergullarse nunha das súas pozas e gozar do spá natural e gratuíto con que nos agasalla a natureza, para así levar mellor as altas temperaturas. Porén, se a visita é nestas datas de outono e inverno, o conto cambia. Nomeadamente cando a escapada sexa logo duns días de choiva, poderase admirar a forza da natureza, a bravura que pode chegar a ter. A cantidade de auga, a súa enerxía e o seu ímpeto xunto ao son atronador amosan un espectáculo que fará sentir cativa a calquera persoa. Lugar ideal para afastarse da cómoda vida cotiá, deixarse sorprender pola natureza e descubrir unha marabilla da natureza galega. Dúas opcións de ruta Situámonos no treito alto do río Ulla, que ven de cruzar mansamente a comarca da Ulloa na que nace, pero da que se despide con ímpeto. Logo de cruzar as Torrentes, o Ulla recibe as augas que lle cede o río Pambre, momento no que este perde tamén o seu nome. Hai dúas posibilidades de ruta para achegarse ás Torrentes, en función do tempo ou dos intereses. Se gustamos do patrimonio cultural, podemos facer a camiñada logo de ir coñecer o Castelo de Pambre e tamén o Castro de Remonde. Logo da visita hai que coller a estrada LU-4008 dirección Ramil e Melide, e a dous quilómetros antes de cruzar unha ponte hai que tomar á esquerda por unha pista de terra cun cartel que indica o camiño a seguir até as Torrentes de Mácara. Quen elixa esta variante collerá o río desde abaixo, ascenderá para ir atopando pozas e fervenzas. Apuntar que o perfil da ruta ten certo desnivel, e mellor facela de vagar, con paradas e sen presa xa que o lugar ten inclinación e é escarpado. Na outra posibilidade de roteiro mergúllanos no río Ulla desde a parte superior, baixando pola marxe dereita mirando río abaixo. Pártese do Balneario de Frádegas, na parroquia de Santa Mariña de Amarante, en Antas de Ulla. O antigo balneario, hoxe lamentabelmente abandonado, foi en tempos coñecido e recoñecido polas súas augas sulfurosas, cun importante valor terapéutico. Paga a pena logo, antes de iniciar o descenso, visitar as ruínas do antigo conxunto termal que data de 1892, construído para ofrecer terapias e combater doenzas do fígado, dixestivas, da pel así como a reuma. Aínda que leva máis de cincuenta anos deshabitado intúese perfectamente entre as silveiras a súa estrutura; consta o conxunto cun edificio de dúas plantas cun patio interior e unha capela. Na planta superior estaban as dez habitación coas que contaba o hotel. A fonte sulfurosa que atraía a xente estaba na parte baixa do edificio principal contigua á sala de baños. Abandonamos o lugar e pouco a pouco imos deixando prados e lameiros e o bosque de ribeira comeza a facerse dono do lugar. Tamén de vagar, sen aviso, o Ulla vírase bravo e rebuldeiro. Como no caso do ascenso, a baixada hai que tomala con tranquilidade, especialmente hai que ter coidado se o chan está esvaradío. Polo demais, só deixarse levar pola corrente do río e gozar da contorna. Acubillo para a biodiversidade Aínda que cumpre ir atentas ao camiño, recomendamos paradas para gozar da paisaxe e a biodiversidade natural que ofrece. Son as Torrentes o fogar de especies das que xa temos falado aquí, e que gustan das augas limpas, frías e transparentes, como é a saramaganta, anfibio semellante a píntega pero de cores pardos e longa cola. Tamén do lagarto das silvas que poderemos ver collendo os raios de sol nunha pedra ou no tronco dun ameneiro. Atoparemos tamén, no camiño, unha manchea de érbedos, propios de ambientes mediterráneos que atoparon acubillo nas costas resgardadas do río. Río extremo, deporte extremo O río Ulla, na súa expresión máxima de vitalidade, foi escenario para un deporte dos chamados de risco como é o kaiak extremo. Durante uns anos e como forma de reivindicar este lugar organizouse un campionato de kaiak extremo. Mulleres e homes de toda a península dábanse cita nas Torrentes para descendelas dentro dun kaiak de plástico. Homes e mulleres desafiando á natureza accidentada e salvaxe e domando a súa forza. Río salvado Que hoxe, as galegas e galegos, poidamos gozar desta marabilla débese á loita contra a construción do encoro de Frádegas. Asociacións de pescadores, culturais, ecoloxistas e veciñas e veciños da contorna loitaron para que as Torrentes non quedaran secas pola avaricia. O campionato de descenso de augas bravas do que falamos, foi só unhas das accións que xuntou máis de cincocentas persoas que non pretendían outra cousa que o río Ulla, entre o lugar de As Augas (Antas de Ulla) e Ramil (Agolada), seguise vivo. Eira da Xoana A proposta que vimos de facer non podería concluír sen unha visita á Eira da Xoana, equipamento xestionado pola Fundación Eira e promovido pola Asociación para a Defensa Ecolóxica da Galiza (Adega), que pretende ser un lugar de encontro no que realizar proxectos e actividades respectuosas e comprometidas coa cultura e medio ambiente galego. Na pequena e humilde casa, grandes persoas botan a andar actuacións de respecto pola contorna e o patrimonio.