Xogar ao xadrez mais con pezas de damas

Aló polo 2015 atopábame sentada nos pupitres da Facultat de Dret da Universitat de València estudando Ciencias Políticas. Estaban a piques de darse as primeiras eleccións xerais que acabarían en repetición electoral. Recordo o plena de estímulos que me atopaba, moitas das cousas que aprendía entre as aulas do campus de Tarongers víaas na práctica política española daquel momento. Oito anos despois non estou tan chea de estímulos, en parte porque o que naquel momento era a excepción agora converteuse na norma: a miña xeración non viviu, ata o momento, unhas eleccións xerais sen repetición electoral. Para nós, de feito, a norma é a repetición electoral. Que as eleccións de 2023 sexan a excepción dentro da nosa norma, que non haxa repetición electoral, está por ver. Un relato interesado Pero non me quero centrar exclusivamente en teorizar a práctica de repeticións electorais. Non é o propósito inicial co que escribo estas liñas. A estudante da que falaba ao principio tamén aprendeu cousas como o concepto de sistema parlamentario e as súas diferenzas respecto do sistema presidencialista. Oito anos despois, co presente proceso de intento de investidura, até dubidei de se entendín ben que definía un concepto e que definía o outro concepto. Escoitando "ten que gobernar a lista máis votada" é difícil asumir que estamos nun sistema parlamentario. Alberto Nuñez Feixoo, candidato do PP á presidencia do Goberno de español, someteuse a unha sesión de investidura da mesma forma á que eu me presentaba a exames sen estudar. O sistema político español e a normativa que o desenvolve non explica en ningún momento que o que gaña goberna –no municipalismo a cousa é diferente–. Ao contrario, o sistema político español que se rexe polo parlamentarismo esixe que se alguén quere gobernar debe presentarse a unha investidura na que en primeira votación obteña maioría absoluta dos votos emitidos polos deputados e as deputadas do Congreso; ou maioría simple en segunda votación, que terá lugar, como mínimo, 48 horas despois da primeira en caso de non conseguir as esixencias que rexen ese primeiro intento. Feixoo chegou á primeira votación sen maioría absoluta, e sabíao, e á segunda votación sen maioría simple, e sabíao. Felipe de Borbón, que é quen propón o candidato que se somete a investidura, tampouco estará sorprendido por este acontecemento. Por que, entón, se inicia unha partida que non vai seguir as regras do xogo? É como presentarse a xogar ao xadrez con pezas para xogar ás damas. Pode ser o mesmo taboleiro, pero nada máis se asemella. Incorporar un imaxinario presidencialista nun parlamentarismo só leva á perversión das regras do sistema político español Incorporar un imaxinario presidencialista nun parlamentarismo só leva á perversión das institucións e das regras do sistema político español, e marear a cidadanía. Dixo Feixoo o outro día, asumindo ademais as teses da extrema dereita e de Isabel Díaz Ayuso, claro, que é perigoso que as minorías tenten impoñerse ás maiorías. Sorprenderíase o señor Feixoo de saber os municipios que, a pesar de si poder ser gobernados pola lista máis votada, teñen como alcalde ou alcaldesa ao cabeza de lista da lista menos votada por pactos entre formacións políticas. Sorprenderíase o señor Feixoo, tamén, de saber que existen leis que rexen no Estado español que saíron adiante pola agrupación de minorías sen atentar en ningún momento contra o ordenamento xurídico nin perverter as regras do sistema político español. Ignorancia Pero nada é casualidade, nin descoñecemento. Todo é relato; un relato con obxectivos claros que dispersen os oídos que escoitan para impregnar de presidencialismo o concepto de parlamentarismo, e ter a estratexia discursiva ante unha posíbel investidura de Pedro Sánchez. "A ditadura das minorías" como relato seralles útil no momento da posíbel investidura, pero tamén ante unha humilde lei que tente avanzar na consecución de dereitos para os grupos precarizados, racializados, sexualizados… Porque tamén son (ou somos) minoría, non? E é temíbel que as minorías conquisten dereitos e parceliñas. Ben, queda claro o propósito; pero polo si ou polo non pequei de valente considerando que todo é unha estratexia e no fondo non é máis que ignorancia, recomendo a Feixoo Sistema político español, un manual de Josep María Reniu, que pode adquirir por internet e que lle axudará a aclararse con todo esta lea de conceptos.