Javier Milei: o trumpismo che

O pasado 13 de agosto Milei facíase co triunfo das primarias na Arxentina con algo máis do 30% dos votos. As PASO, unha sorte de preeleccións nacionais que serven de primarias para aclarar quen serán os candidatos, son lidas tamén como certa enquisa electoral poñendo sobre a mesa unha enorme bolsa de votos do descontento que ao tempo que castigaron o oficialismo/kirchnerismo/peronismo deron ás a un candidato extremista, extravagante e que propón certa ruptura co sistema establecido. E falamos de certa ruptura, pois, malia presentarse como un fundamentalista antipolítico, contra a casta que tomou dos primeiros discursos de Podemos, Milei non é máis que un deses novos representantes da extrema dereita envoltos na falsa bandeira da liberdade. Malia presentarse como un fundamentalista antipolítico, Milei non é máis que un dos novos representantes da extrema dereita Con vínculos claros e manifestos con personaxes como Bolsonaro, Trump ou Abascal, a proposta política de La Libertad Avanza, é un proxecto máis que, en nome da liberdade, pretende capitalizar o descontento social de todas as persoas que se senten ignoradas e maltratadas polo Estado, que as enquisas non foron quen de detectar, e que parecen dispostas a probar calquera cousa, supostamente, nova. Neoliberalismo salvaxe Milei aliméntase do voto protesta e da antipolítica, mais tamén da época de show político actual (cómpre recordar que antes que candidato Milei foi un coñecido tertuliano en diversos faladoiros) na que importa moito máis o éxito acadado nas redes sociais da hipérbole e o histrionismo, que as posturas ideolóxicas concretas. Milei é un máis deses que, ao berro constante da liberdade, pretenden que se ignore que a única liberdade que coñecen é a do poder, a do diñeiro e a do sálvese quen poida cargados de armas. Así, o candidato arxentino non se ruboriza ao defender a compravenda de órganos vitais ou menores como un ben de consumo máis co que poder negociar. Porque, xa se sabe, é o mercado, amigos. Iso, ao tempo que nega o dereito ao aborto ou á educación sexual nas escolas. E hai máis, se ben Milei non se ten pronunciado de forma clara respecto ao pasado da ditadura arxentina, a súa número dous, e por tanto, potencial vicepresidenta, Victoria Villarruel, é familia de militares arxentinos e está vinculada aos discursos negacionistas e revisionistas da ditadura de Videla. En termos de política internacional, ademais de defender unha ruptura total con China, que é hoxe o segundo socio comercial do país porteño, propón unha submisión absoluta aos Estados Unidos defendendo dolarizar a economía arxentina ao tempo que quere dinamitar o banco central e privatizar todo o sector público do país, incluíndo o ensino e a sanidade. Fiel seguidor de Hayek e Friedman, Milei propón aplicar vellos dogmas do neoliberalismo salvaxe, xa ensaiados no Cono Sur, que por moito que queira despistar, son propios da extrema dereita de sempre, que no século XXI decidiu quitarse a carauta, despeitearse e volverse adicta á provocación, pero que, contra o que repiten grandiosos titulares de diversos medios, non supón ameaza algunha para o sistema (só falta ver quen os financia), senón unicamente para as clases populares. 22 de outubro Lonxe do que prognosticaban as sondaxes, Milei venceu en case todo o país (fíxoo en 17 das 24 provincias arxentinas) e en case todos os estratos sociais. Isto non quere dicir que acabe sendo presidente. A súa vitoria nas PASO pode polarizar moito as presidenciais e conseguir mobilizar abstencionistas que, ante o medo á extrema dereita, vaian votar na súa contra. Mais esta vitoria confirma varias tendencias: a reiterada crise de representación dos partidos tradicionais e o consecuente fastío da sociedade arxentina, as consecuencias dos perigosos discursos da antipolítica e a capitalización de discursos deconstituíntes por parte da extrema dereita en cada vez máis países do mundo, sen que as forzas progresistas sexan quen de articular horizontes coherentes de esperanza máis alá de circunstanciais coalicións electorais que repiten, sen cesar, "ou nós, ou a extrema dereita", como se a realista ameaza provocara, por si mesma, cambios electorais. O vindeiro 22 de outubro, a cidadanía arxentina terá que escoller en primeira volta entre Milei, Bullrich, candidata vencedora da dereita de Juntos por el cambio, que foi segunda, e Massa, actual ministro de economía e candidato de Unión pola Patria, o partido de Cristina Kischner, que quedou terceiro. Farao nunha sociedade farta e na que, segundo din os estudos máis recentes, só hai unha preocupación que compite coa que xera a inflación, a inseguridade cidadá.