Non é país para xente moza

É curioso o abandonados que nos sentimos os mozos e as mozas polas institucións e o afastadas que nos sentimos do conxunto da sociedade, mais a cantidade de opinións que se emiten sobre os nosos intereses, anhelos, obxectivos vitais ou comportamento non é nada desprezábel. Desmontarei algúns dos falsos mitos. Empezo pola frase que máis escoitamos na nosa contorna máis inmediata, pero que tamén ocupa periodicamente titulares: "Os mozos non queren ter fillos". Mais, talvez si queremos. No País Valencià, as persoas mozas temos unha taxa de temporalidade laboral de máis de 60%, máis no caso das mulleres. Máis dun 40% de mulleres novas traballa a tempo parcial e máis de 20% experimenta subocupación. Traballamos menos horas das que queremos, en traballos que están por baixo da nosa formación e encadeando contratos temporais. Ter fillos nunha esfera infinita de precariedade laboral é imposíbel. Do querer ao poder hai un abismo, concretamente un abismo no que non se visualiza a estabilidade vital. Vivenda "Os mozos resístense a ser propietarios dunha vivenda". Até hai uns anos, todo nos conducía a que alugar era mellor que comprar, a teor da crise inmobiliaria de 2008. Hoxe, o problema da vivenda é un problema poliédrico. Máis de 80% das persoas mozas de entre 18 e 34 anos viven cos seus pais: precariedade, baixos salarios e incapacidade de aforro. Segundo un informe da Cátedra Observatorio da Vivenda da Universitat Politècnica de València, o prezo medio de aluguer na cidade de València situábase a finais de 2022 –en 2023 máis– en 1.200 euros mensuais para un piso de tres cuartos, as cotas hipotecarias, en 900 euros. Cos salarios que percibimos de media as persoas mozas, poderiamos permitirnos como moito unha cota de aluguer de 320 euros ao mes, un importe polo que non podemos nin sequera alugar un cuarto en piso compartido. Animo aos lectores a entrar nalgún portal inmobiliario e poñer no buscador alugueres en València por baixo dos 800 euros mensuais: dunhas 1.900 vivendas en aluguer en València, só 49 están por baixo dos 800 euros mensuais. Só 18 vivendas, das 49, teñen mínimo 60 metros cadrados. Só 13 están amobladas. Independizarnos, imposíbel. As mulleres traballamos menos horas das que queremos, en traballos que están por baixo da nosa formación Precariedade laboral e incapacidade de independencia habitacional é a realidade das persoas mozas. Non podemos ou non queremos ter fillos? Poderiamos falar de "non queremos" se as condicións que nos brinda o sistema nos permitisen vivir con dignidade, ou o que é o mesmo, elixir como queremos configurar os nosos obxectivos vitais con liberdade. Mentres tanto, a evidencia apunta a que non podemos ter fillos porque as nosas condicións laborais non nolo permiten, e as condicións habitacionais condenaríannos a crialos debaixo dunha ponte. Ter fillos, unha fantasía. Resistímonos a ser propietarios dunha vivenda ou non podemos? A precariedade laboral, unida á pouca ou nula capacidade que temos de aforro, sumado a que os requisitos para acceder a unha hipoteca e o prezo da vivenda distan completamente das condicións que manexamos, xeran a resposta clara: non podemos. Independencia Porque mesmo as mozas e os mozos que, aínda facendo malabares, conseguimos acceder a unha vivenda en aluguer, desperdiciamos tanto soldo en pagalo que a capacidade de aforro para a futura adquisición dunha vivenda é imposíbel. E reitero o concepto "conseguir independizarnos" porque os requisitos están ao alcance duns poucos privilexiados dentro dos non privilexiados: percibir un soldo neto que represente tres veces o aluguer mensual, con contrato indefinido de máis dun ano. Se o prezo medio dun aluguer nunha cidade como València é de 1.200 euros mensuais, unha persoa para independizarse necesita gañar mensualmente 3.600 euros netos. Cambio o adxectivo: independizarnos, unha fantasía. Depresión por desesperanza Unha xeración de xeracións con dificultades sistémicas para poder, nin tan só, ter marxe de decisión para a nosa emancipación persoal. Depresión por desesperanza é o termo que acuñaron Lyn Abramson, Geraid Metalski e Lauren Alloy, a partir do concepto depresión por indefensión aprendida de Martin Seligman. Un sentimento provocado pola imposibilidade de cambiar o rumbo sobre sucesos importantes. Un sentimento de indefensión e unha expectativa negativa ocasionan a depresión por desesperanza. Un sentimento que guía o día a día das persoas mozas. Por tanto, se queremos ter unha vida digna de vivila –comprando ou non comprando casas, tendo ou non tendo fillos– pero non podemos.