Gaza, a importancia do contexto

O ataque sen precedentes das Brigadas al-Qassam, o brazo armado de Hamás, o pasado 7 de outubro no sur de Israel, que deixou 1.405 persoas falecidas e 239 capturadas nun sábado negro para Israel, trouxo á primeira liña dos informativos un conflito de décadas de duración. Certamente, a historia non comeza coa Operación Tormenta de Al-Aqsa, senón que estamos ante un novo episodio dun conflito marcado por décadas de violencia contra o pobo palestino, cun proceso político estancado e a absoluta impunidade dos crimes de Israel. Sumemos as altas cifras de palestinos asasinados nos últimos meses e as provocacións na explanada das mesquitas, o terceiro lugar máis sagrado do islam. É impensábel pretender manter oprimido un pobo durante décadas e non sufrir consecuencias. Israel reacciona á enorme humillación declarando o estado de guerra e lanza a agardada vinganza, a operación Espadas de Ferro, o quinto asalto militar sobre Gaza desde 2008, mentres recruta 360.000 reservistas, que complementan unha forza militar activa de máis de 150.000 soldados. A campaña israelí é un brutal castigo colectivo contra os 2,3 millóns de habitantes de Gaza, a metade nenos, á vista do mundo enteiro. Os incesantes bombardeos e o cruel bloqueo de estilo medieval sobre a faixa, que impide a entrada de comida, auga, medicamentos, electricidade e combustíbel, provocan 1,4 millóns de desprazados, e a crecente cifra de mortos (8.525) non ten precedente no conflito, o 70% nenos (3.542) e mulleres (2.187). Non hai lugar seguro pois Israel bombardea edificios, escolas, igrexas, mesquitas e hospitais por igual deixando unha gran parte de Gaza reducida a ruínas. Os xornalistas, equipos médicos e membros da Unrwa tampouco se libran e decenas son asasinados. Dobre moral As condicións son extremas en Gaza, que enfronta unha crecente catástrofe humanitaria, e a axuda que comeza a chegar é unha gota no océano que representa o 4% das entregas diarias antes do comezo da operación israelí. E a ofensiva terrestre só complicará máis as cousas. Mentres, en Cisxordania a tensión vai en aumento cunha importante repunta no número de ataques dos colonos e asaltos do exército que provocaron 123 palestinos mortos e 1.700 arrestos en tres semanas. A campaña militar israelí contou desde o inicio co firme apoio de Occidente en virtude do tan cacarexado "dereito de Israel a defenderse", e coa asistencia militar e a protección diplomática na esfera internacional de EEUU, como de costume, evidenciando unha vez máis a hipocrisía e dobre moral de Occidente de apoio incondicional a Israel mentres obvia décadas de sufrimento palestino. Mais conforme pasan os días, e a escala da crise humanitaria é tan grande, percíbese un lixeiro cambio en Occidente solicitando un masacre "humanitario". O temor a unha expansión rexional do conflito, real e moi perigosa, vai en aumento. A maior preocupación para Israel ven do Líbano, da potente Hezbollah, con quen ven intercambiando disparos case a diario desde o 7-O. A transformación do conflito nunha guerra de dúas frontes poría a proba a capacidade militar de Israel e provocaría un maior envolvemento de grupos rexionais apoiados por Irán. Mentres o Consello de Seguridade da ONU non é quen de pasar á acción malia a crise humanitaria que se intensifica, a Asemblea Xeral vota con ímpeto por unha tregua humanitaria inmediata nunha resolución non vinculante mais que pon de manifesto o sentir da maior parte do mundo. Nas ruínas de Gaza Mais Israel cre que é "tempo de guerra" e inicia o ataque terrestre, que será extremadamente desafiante para o poderoso exército israelí, debido ao escenario de guerra urbana nas ruínas de Gaza, a presenza dos cativos e a determinación dos milleiros de combatentes de Hamás, preparados para a guerra de guerrilla e cunha enorme rede de túneles á súa disposición. Israel quere destruír Hamás, mais non vai rematar coa resistencia palestina Israel quere destruír Hamás, mais non vai rematar coa resistencia palestina. Está demostrado que a vía militar non resolverá o conflito, e hoxe, nas ruínas de Gaza, Israel está plantando as sementes da seguinte xeración de combatentes palestinos. Para poñer fin ao conflito cómpre abordar a raíz do mesmo. Non se poden seguir ignorando as lexítimas aspiracións do pobo palestino. Lamentabelmente Israel ten a súa folla de ruta, que non é outra que construír o Gran Israel onde os palestinos non teñan cabida ou ben conformen unha minoría controlada. Así o plasmou Netanyahu na sesión da Asemblea Xeral da ONU en setembro, cando amosou un mapa no que os territorios palestinos e os altos do Golán sirios eran parte de Israel.