Un buque británico en augas da Güiana Esequiba

Durante séculos, nacións europeas de vocación imperial lanzaron as súas redes colonialistas sobre pobos e culturas nos cinco continentes. A que maior tempo persistiu como imperio de todas elas foi, sen dúbida, Inglaterra (a vella raposa avarenta, segundo León Felipe) que se despregou por todos os mares e someteu os pobos onde instalaron as súas institucións coloniais para o saqueo dos territorios. Todo iso á forza e desde a forza. Aderezado, ademais, co uso do engano, a trampa, a astucia, a traizón e outras destrezas semellantes. Foi ese mesmo imperio británico, ladrón e filibusteiro por esencia, o que, ao longo do século XIX, foi roubando anacos de territorio a Venezuela, aproveitándose da súa debilidade causada pola guerra de independencia, para anexarllos á Güiana Británica. Dábase o caso de que Venezuela, co Estado en período de refacerse, e a poboación diminuída en máis dun terzo, non tiña entón a capacidade de controlar o seu territorio en toda a súa extensión. Inglaterra, forxando documentos e correndo as liñas divisorias, apropiouse do que hoxe se coñece como a Güiana Esequiba Foi así como Inglaterra, forxando documentos e correndo as liñas divisorias, apropiouse do que hoxe se coñece como a Güiana Esequiba, no oriente do país, que formando parte da Capitanía Xeral de Venezuela (constituída en 1777) era parte, en consecuencia, do territorio liberado no proceso de Independencia. A historia é como é Sucedeu tamén que xa a finais do século XIX, ante a posición sempre reclamadora de Venezuela polo roubo, o Reino Unido confabulouse cos EUA para constituír un tribunal de arbitraxe que decidise a respecto diso. Tal tribunal reuniuse en París, en 1899, sen participación de ningún venezolano, constituído por dous xuíces norteamericanos, dous xuíces ingleses e un ruso, como presidente do tribunal, o cal, casualmente, era catedrático das universidades británicas de Cambridge e Edimburgo. Como se pode deducir, toda unha farsa fraguada ás costas de Venezuela para legalizar o latrocinio, por complicidade entre os dous imperios. Venezuela nunca recoñeceu ese Laudo Arbitral e seguiu presionando ata que por fin, xa na segunda metade do século XX, Inglaterra, próxima a darlle independencia á Güiana Británica, en 1966 aceptou asinar un acordo con Venezuela, en Xenebra, ante a ONU, onde, a partir da premisa de que a controversia "debe, por conseguinte, ser amigablemente resolta en forma que resulte aceptable para ambas as partes", establécense algúns protocolos que, co tempo non funcionaron. Pero a premisa segue alí, como liña mestra: "Amigablemente en forma aceptable para ambas as partes". A partir de entón, os distintos gobernos de Venezuela e da República Federativa de Güiana, xa como país independizado, souberon manter un espírito de non confrontación, cunha controversia latente que non lles impedía ter boas relacións. Ata que, co tempo, o descubrimento de grandes cantidades de petróleo nas augas da zona en controversia e o outorgamento irregular de concesións por parte de Güiana á ExxonMobil para a súa procura e extracción, prenderon o lume. Unha presenza provocadora O caldeiro comezou a ferver coa presenza activa na zona da ExxonMobil, unha das maiores empresas petroleiras do mundo, ligada estreitamente á cúpula do poder norteamericano. E xunto á Exxon, o Comando Sur dos EUA, tamén activo na zona e con plans para colocar unha base militar no territorio. A historia dos últimos acontecementos en 2023 é coñecida. Venezuela, cunha longa traxectoria de rebeldía anticolonial e antiimperialista, non acepta ese estado de cousas e volve poñer con forza o asunto sobre a mesa. O seu pobo acode a un referendo convocado pola Asemblea Nacional de Venezuela e aproba, cunha maioría de 95%, cinco puntos de acción en relación ao Territorio Esequibo, entre os cales está a súa incorporación como o estado número 24 da República Bolivariana. A posición firme de Venezuela é insistir na vixencia do acordo de Xenebra como a única vía posible para resolver a controversia. O día 3 de decembro, convidados pola Celac e o Caricom, os presidentes Maduro e Irfaan Ali, reunidos cara a cara en Argyle, San Vicente e as Granadinas, acordaron seguir a vía do diálogo e a renuncia a calquera escenario de confrontación bélica. Hai unha tensa calma. Unha calma que rompe, (e aquí deixa a súa marca novamente esa Inglaterra sempre filibusteira da que falabamos) un buque da armada británica cando nos últimos días de decembro, entra a navegar de forma provocadora na zona marítima non delimitada da Güiana Esequiba. Venezuela denuncia publicamente a violación do acordo e pon á FANB en alerta defensiva. Termina o ano 2023 co buque HMS Trent retirándose. Nace 2024, pero as sombras imperiais seguen presentes.