Don Paco del Riego e a economía política da renunciación

Téñolle unha grande admiración a Don Paco. En primeiro lugar, pola súa "doce e total" renunciación a prol da construción dunha ampla alianza capaz de construír ou continuar a experiencia colectiva que quedou tronzada polos chichimecas no 36. Da derrota absoluta, da violencia social, das arelas de vida xuguladas... Don Paco e bastantes máis deron aguantado a facha do galeguismo político. Cantas aldraxes dificilmente perdoables! Como reconstruírse deste naufraxio? As vexacións viñeron de moitos lados: dos gañadores da guerra, de persoas finchadas, e moitas outras, dende creadores ata funcionarios e políticos, que os trataban coma "mediocres" a parte das censuras e os bloqueos do célebre "camarada Aparicio" e a súa cadea de mando. Don Paco soportaba resignadamente todas esas humillacións con humildade e firmeza –tamén con indignación, pois é xusto que se indigne–. Pensaría: "Todo o que espera sabe que a vitoria é súa"... ... "e así lle fun arrincando, páxina a páxina, o Merlín a Cunqueiro"... Coa súa paciencia, coa súa perseveranza, coa súa confianza no futuro, coa súa renunciación e axuda fundamental, Don Paco foi conseguindo de moitos que foran entregando unha obra en galego valiosísima, e que ademais ía gañando respecto e aliados. Construíron un grupo empresarial ao redor de Galaxia, buscaron e formaron parte de grupos empresariais que contaban coa súa complicidade, ou ben coa neutralidade benévola. A Revista de Economía de Galicia (1958-1968) que tiña por obxectivo a realización de proxectos económicos e empresariais capaces de lle dar pulo ao desenvolvemento económico de Galicia e de tecer alianzas e pontes co mundo empresarial e coa Administración Económica do Estado. Tragaron sapos e cobras. Así foron construíndo modelos de interacción e transferencia humanos afectuosos, cordiais e amplamente compartidos. Como foi a vida entre nós? Coido que na nosa xeración houbo demasiadas hostilidades. Un modelo de transferencia onde en demasiadas ocasións se tratou moi mal a moitas persoas, a moitos colectivos e opcións. A consecuencia foi a división –que non tiña por que haber–, o maltrato de moitos. Teño visto demasiadas veces unha grande afección a falar mal dun ausente sen ninguén poñer coto, ao contrario. No manual galego de cortesía, falar mal dun ausente é unha das peores faltas, e nunca se consentía. Dende hai 50 anos parece o deporte nacional. Teñamos en conta que falar mal dun ausente destrúe toda unha rede social, causa un envelenamento das relacións humanas, provoca malestar e fai difícil restaurar a cordialidade e o apoio mutuo. Como resultado, os obxectivos colectivos contráense e témonos que limitar á navegación de cabotaxe, cando a retesía é de moito máis alcance. Reclamar a regulación da vida empresarial é necesario, así como entender que é un lugar de alianza e conflito entre todos os 'stakeholders' Afecto construtivo Seremos capaces de construír unha comunidade galeguista fundada en relacións de transferencia positivas, na cordialidade, nun apoio mutuo transparente? Se así fose, poderiamos aspirar a algo. Se a comunidade galeguista non consegue o 33% dos votos, iso ten que ser considerado coma un fracaso. No lugar disto, parece que as opcións electorais considéranse satisfeitas con moitísimo menos... Que país teñen pensado construír con iso? Ao parecer bástalles con ser os primeiros do cemiterio. Temos grandes dirixentes. Porén, en lugar de apoialos e facerlles ver con afecto e construtivamente as súa eivas e darlles cobertura para reorientarse, acabamos por abandonalos e derrear. Así tamén acabamos alagando todos. Hai algo máis: a hostilidade coa que moitas opcións e persoas do galeguismo tratan o mundo empresarial. Como pensan construír unha sociedade posfazando á empresa e aos empresarios? Coma se fose un mérito dicir algo despectivo: erguer e manter unha empresa require grande esforzo e valía. É importante valorar a propia empresa. Reclamar a regulación da vida empresarial é necesario, así como entender que é un lugar de alianza e conflito entre todos os stakeholders, que hai que confrontar e resolver. De aí a despacharse con banalidades hostís hai un abismo. Entendo que temos que tratar de recuperar a confianza, ou cando menos a neutralidade benévola do mundo empresarial. Para nosoutros, budistas, a principal aventura da vida consiste en aprender a renunciar ao principio do pracer que se funda na defensa disfuncional do ego. A ver se esta lección de Don Paco nos axuda a armarnos de renunciación, a manter o noso ego a raia e sermos capaces de abordar a gran tarefa que temos por diante.