Boicot, desinvestimento, sancións

Ante o actual xenocidio da poboación palestina de Gaza por parte de Israel, inicialmente pensei en falar das ligazóns económicas e políticas que sustentan a este Estado. Non foi por esa vía a análise pero non quero deixar de sinalar que a supremacía económica e militar de Israel na rexión ten moito que ver con ser o país que máis apoio económico recibiu por parte dos Estados Unidos dende a fin da II Guerra Mundial, alén do soporte político e militar. Quero centrarme nas accións no movemento Boicot, Desinvestimentos e Sancións (BDS), que xurdiu en 2005, cando a sociedade organizada palestina pediu á comunidade internacional algo que todos temos nas nosas mans: boicotear a Israel até que cumpra os dereitos humanos. Ten inspiración no Movemento Anti Apartheid, cando a campaña de boicot illou até o seu derrocamento o réxime racista surafricano, e propón diversas accións para o boicot académico, cultural e económico de Israel. A crueldade xenocida sionista e a complicidade de occidente lévanos a saír á rúa en solidariedade con Palestina, mais tamén temos outras ferramentas nas nosas mans para frear a inxustiza que sofre o pobo palestino. Seguindo as iniciais do BDS, falaremos primeiramente do boicot, que implica realizalo sobre os produtos que veñen de Israel a as compañías internacionais que colaboran co réxime xenocida. Boicot Debemos ser conscientes das implicacións do noso consumo, e exercelo de forma responsábel tendo en conta as condicións sociais, laborais e medioambientais nas que se elaborou un produto. Serve para apostar por produtos de proximidade ou do comercio xusto, potenciar proxectos de economía social e solidaria, etc. Neste caso, pretendemos ademais mudar o comportamento de gobernos e empresas. O BDS alerta da ineficacia de extensas listas e aposta por que nos centremos nun número relativamente pequeno de empresas para lograr o máximo impacto. Citan para o boicot de consumo estratéxico as seguintes (tomade nota): Axa, Puma, Carrefour, HP, Siemens, Remax, Sodastream e Ahava. Tamén forma parte do boicot a produción cultural israelí e a súa "intelectualidade", unha gran máquina propagandística que constrúe grandes relatos dignos das mellores ficcións para xustificar o seu supremacismo. Temos máis información na web do BDS. Aquí o movemento xa ten acadado importantes éxitos. Grandes compañías como Veolia, Orange ou CRH abandonaron Israel froito desta presión, así como Airbnb deixou de alugar as casas que os colonos israelís ofrecían despois de usurparllas á poboación palestina. BDS cita para o boicot de consumo estratéxico as seguintes espresas: Axa, Puma, Carrefour, HP, Siemens, Remax, Sodastream e Ahava Desinvestimento Con respecto aos obxectivos de desinvestimento, o movemento BDS aprema gobernos, institucións e fondos de investimento para que exclúan e desinvistan do maior número posíbel de empresas cómplices, especialmente fabricantes de armas, bancos e empresas que figuran na base de datos da ONU de empresas implicadas nos asentamentos ilegais. A economía israelí ten unha forte dependencia das súas relacións comerciais e da atracción de investimento externo, xa que logo, faina especialmente sensíbel ante estas accións. Sancións Moitos gobernos seguen tratando a Israel coma se fose un Estado como calquera outro, en lugar dun Estado que viola continuamente o dereito internacional e oprime e masacra o pobo palestino. Se criminal é o apoio que están brindar os EUA, é cando menos vergoñento o papel doutros Estados occidentais, aos cales esas accións non merecen máis que algún pequeno reproche. Rapidamente queda desmontada a súa coartada humanitaria cando se contrasta este comportamento coas importantes sancións económicas inflixidas a Rusia despois de invadir Ucraína. Así, é unha demanda central do BDS que os Estados e institucións internacionais impulsen sancións económicas contra o Estado sionista, tales como a rotura dos vínculos económicos (suspensión dos intercambios comerciais que axuden a soster as colonias israelís ilegais ou de acordos bilaterais e de libre comercio con Israel), a suspensión das relacións diplomáticas ou mesmo o embargo militar. Isto é, que cando menos os Estados cumpran co mínimo ético de non ser cómplices dos crimes israelís. "Na resistencia palestina e nos escaparates rotos de L.A., todos somos Malcom X", cantaba Antón Reixa nunha canción de Negu Gorriak, na que tamén berraba "países pequenos, grandes coraxes". Iso, e tamén moita humanidade é o que están a amosar países que veñen de romper relacións con Israel, como Bolivia, Chile, Honduras, Venezuela, Bahréim ou quen precisamente sufriu nas súas carnes o Apartheid, Suráfrica.