O relato de verán: 'Lar' (IV), por Beatriz Maceda

Esa frase de “como pasa o tempo”, empezou a cobrar sentido na miña vida. A cadela xa non quería ir no meu colo nos paseos. Non paraba de mover o seu corpo, estaba claro que quería camiñar. Merqueille un colar e unha correa de coiro branco. Estaba moi linda, tanto, que cada vinte pasos alguén paraba para acariñala, botarlle piropos que ela recibía con total naturalidade. Pero a xente non tiña nada mellor que facer que parar a falar cos cans e as cadelas? Cando cheguei a casa, o meu corpo estaba mollado de tanto suar e o meu corazón ía a cen. Tombeime na esteira de ioga a facer respiracións, cando xa estaba máis tranquila escoitei por primeira vez a súa voz, un curto pero intenso ladrido. Estaba a comunicarse comigo! Alí, sentada no andel de madeira, ollou para min e logo cara o mar. Senteime ao seu carón e así estivemos un bo tempo. Pola noite, co seu corpo pegado ás miñas costas, pensei que era un dos momentos de máis complicidade e máis esgotador que vivira cun ser vivo. Quedei durmida coa man no seu pequeno corpo que subía e baixaba. O seus ladridos empezaron a ter significado. Sempre unidos as súas necesidades. A hora da primeira saída da mañá, cando quería que lle abrise a porta para saír á terraza. Agás cando precisaba auga, que arrastraba o recipiente polo chan. Empezou a primavera e ela parábase a mirar as súas compañeiras que corrían pola praia Empezou a primavera, e ela (aínda non pensara no nome) parábase a mirar para as súas compañeiras que corrían pola praia. O primeiro día que observei ese comportamento, pasei. Había moita xente con cans e cadelas, demasiada. Pero na seguinte tarde, empezou a tirar por min para baixar os chanzos cara a area. Unha vez máis conseguiu o que quería. Decidín non apartar os meu ollos dela, era moi pequena e a praia moi longa, ademais quería deixar claro que non tiña interese en falar con ninguén. Esa tarde, logreino. Pero na seguinte saída, unha rapaza achegouse a nós. —Ola, chámome Ánxela. Vide para o outro lado da praia, alí xuntámonos as que temos cans e cadelas pequenas, así xogan máis entre elas – dixo cun sorriso cómplice. A situación empezaba a complicarse, eu só quería estar coa miña cadela e contemplar o mar mentres pensaba nas miñas cousas que, normalmente, tiñan relación co que estaba e escribir, aínda que ultimamente ela distraía os meus pensamentos. A rapaza non marchaba, miraba para a cadela e para min mantendo o sorriso, esperando por nós. —Sei o que che pasa– dixo de súpeto. Levo observándote desde que baixaches á praia. Non levamos un letreiro na fronte, pero recoñecémonos. Eu, como todas, levo anos facendo terapia, é un apoio, pero a que realmente conseguiu que, en parte, o superase, foi Lea, a miña cadela. Non vou a un concerto, traballo desde a casa, non fago exposicións dos meus traballos, pero todos os días baixamos á praia para que xogue e iso faime ben, fainos ben. Aprendo moito de Lea. Elas queren xogar coas súas. E, a cambio deste momento, que ao principio é un gran esforzo para nós, dannos moito máis. Pero iso supoño que xa o sabes. Achégate comigo, e se non estás cómoda, marcha. Como se chama esta preciosidade? —Aínda non ten nome. Teño que pensalo ben e polo de agora entendémonos. Non sei como o conseguira, pero sen decatarme, xa estaba no outro lado da praia. A cadela xogaba coas súas colegas e eu estaba rodeada de varias persoas. Non me fixeron ningunha pregunta, ata Ánxela (xa a chamo polo seu nome), calou. Tiñan unha morea de pelotas, aros e outros obxectos dos que descoñezo o nome, cos que os cans e as cadelas o pasaban xenial. Había complicidade nese pequeno mundo de persoas e animais que se entendían cun aceno, cunha soa palabra, cun ladrido. O seu pelo dourado, escintilaba a través da liña do horizonte, de cando en vez, achegábase a min e ladraba para que lle tirara a pelota que me prestara un dos rapaces. Cando o sol se agochaba tras o Portiño, despedíronse cun ata mañá, eu só dixen un abur. Ela levoume para casa, diante de min, movendo o seu cu, co rabo apuntando ao ceo, feliz coa súa tarde de xogos en compaña. [ Continúa o sábado]